เลือกใครดีนะ ตั้ง 3 คน

ทำใจลำบาก

สวัสดีครับ

วันนี้ผมอยู่ที่ มอ.หาดใหญ่ครับ งานวิจัยที่กำลังแก้ไขดูไม่ค่อยจะคืบหน้าสักเท่าไหร่  ใจกลับว้าวุ่นอยู่กับผู้หญิง 3 คน  เธอทั้ง 3  มีความรักความผูกพันอันลึกซึ้งกับผมมากมายเหลือเกิน ทำให้ผมต้องห่วงหาอาทร ร้อนรุ่มในหัวใจ อยากพบ อยากเห็นหน้า อยากได้สัมผัสอันอ่อนนุ่มด้วยไอรักแห่งความอบอุ่น  เธอทั้ง 3 ทำให้ผมต้องลำบากใจเสียเหลือเกิน  ผมจะทำอย่างไรดีกับความรักความห่วงใยที่ผมมีให้กับเธอทั้ง 3  มันมากมายจนล้นทะลักออกมาจาก 4 ห้องหัวใจของผม  แต่คงไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะผมได้ใช้สายใยสีแดงแห่งรักผูกดวงใจทั้ง 3 เอาไว้ให้องใจของผมแล้ว เหลืออีกห้องหนึ่งไว้คอยเติมพลังแห่งรักให้กับทุกคน  ผมไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่าเธอคนไหนที่ผมควรเลือก คนไหนควรตัดใจ  แต่ที่รู้แน่ๆ คือ ผมคงจะขาดใครคนใดคนหนึ่งเสียไม่ได้ครับ  

ในยามนี้ ความรักความผูกพันที่มีต่อเธอทั้ง 3  มันช่างทำให้ผมทรมานใจเสียเหลือเกิน อยากจะบอกให้ทุกคนได้รู้ว่า ผมรู้สึกอย่างไร 

                กับผู้หญิงคนแรก  เธอเป็นเป็นคนที่ผมชอบและอยากรู้จักตั้งแต่แรกเห็นครั้งแรก  จนสุดท้ายก็มีความผูกพัน ตั้งแต่นั้นมาเธอจะคอยดูแลเอาใจใส่ ทั้งหวงและห่วงใยผมตลอดเวลา การกระทำของเธอมันบอกให้รู้ว่าเธอรักผมมากกว่าชีวิตของเธอเสียด้วยซ้ำ ตลอดเวลาที่คบกันมา เธอไม่เคยที่จะเบียดเบียนความสุขอะไรผมเลย มีแต่คอยรับใช้สนับสนุนช่วยเหลือในสิ่งที่ผมคิดว่าสมควร เธอมักจะถามผมเสมอว่า “คุณยังรักฉันมั๊ย” คำตอบสุดท้ายที่ผมตอบกับเธอทุกครั้งคือ  “รักสิ ยิ่งมากขึ้นทุกวันเลยนะ”  เธอจะยิ้มอย่างภาคภูมิใจทุกครั้งที่ผมตอบ และเธอยังบอกกับผมเสมอว่า “ฉันรักคุณมากที่สุดในชีวิตของฉัน”  ซึ่งมันทำให้ผมเจ็บปวดและคิดถึงเธอยามที่ต้องห่างกัน  แม้ในบางครั้งดูเธอจะขี้บ่น จู้จี้ จุกจิก ระแวงสงสัยไปบ้าง แต่นั่นก็เพราะเธอหวงนะครับ ไม่อยากให้ผมต้องมีใจให้กับใครเท่ากับเธอ

สำหรับผู้หญิงคนที่ 2  เป็นคนที่ผมมีความรักความห่วงใยตลอดเวลาเช่นกัน ซึ่งเธออยู่ใกล้ชิดกับผมมากจนทำให้ผมรู้สึกว่าผมขาดเธอไม่ได้ เธอมักจะถามผมเสมอว่าเป็นอย่างไรบ้างสบายดีไหมค่ะ กลับมาวันไหนค่ะ รออยู่ค่ะ เป็นห่วงและคิดถึงมากนะคะ  เธอค่อนข้างจะพูดน้อยครับ แต่รักและห่วงผมมาก  เธอเป็นแรงบันดาลใจในการมุ่งมั่นที่จะนำพาไปสู่ความสำเร็จในทุกๆด้าน  คอยให้กำลังใจที่ดีเสมอมา ผมจะนึกถึงเธอเวลาเหนื่อย ท้อแท้  บางครั้งที่เราอยู่ด้วยกันผมมักแอบหอมแก้ม หน้าผากของเธอ และคอยห่มผ้าให้เธอเสมอ  รอยยิ้มของเธอกับคำพูดใสๆจริงใจทำให้ผมมีแรงที่จะต่อสู้เพื่อความสุขของผมและเธอ       

ส่วนผู้หญิงคนสุดท้าย ที่ผมผูกพันรักมั่นในหัวใจคนนี้  เธอช่างเป็นคนที่น่ารักน่าทนุถนอม เธอเป็นคนพูดเก่งมากครับ เอาอกเอาใจสารพัด  ด้วยความจริงใจนะครับ บางครั้งก็เอาแต่ใจตัวเอง แต่สุดท้ายบ่อยครั้งผมก็ต้องยอมแพ้เธอครับ ไม่รู้เลยจริงๆว่าสิ่งใดที่ทำให้ผมต้องยอมเธอ เธอมักเก็บรายละเอียดในสิ่งที่เหลือเชื่อเอามาถามผมด้วยความห่วงใยและสีหน้าเอาจริงเอาจัง เช่น ผมได้รับบาดแผลจนแผลหายดีแล้ว เธอยังคอยถามอยู่ตลอดว่า “เป็นอย่างไรบ้างยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า” คุณรู้มั้ยมันทำให้ผมหลงใหลในตัวเธอมากขึ้นเรื่อยๆ  และหากวันไหนไม่ได้เจอกัน คำถามที่ขาดไม่ได้ที่เธอต้องเอ่ยก็คือ  “อยู่ไหนค่ะ ทำอะไรอยู่ค่ะ ทำไมยังไม่กลับมาค่ะ กลับมาหาวันไหนค่ะ”  ทำให้ผมนึกถึงตอนที่เธอเอาหน้ามาซบตรงอกของผมอย่างละมุนละไม  เป็นความรู้สึกที่ดีมากจริงๆ จนมิอาจที่จะลืมความรู้สึกนั้นไปจากใจผมได้เลย    

ด้วยความรักความผูกพันจากผู้หญิงทั้ง 3 คนนี้ ไม่มีหนทางใดเลยที่จะทำให้ผมเลือกใครคนใดคนหนึ่ง ไม่มีทางที่จะแยกเราออกจากกัน มันช่างเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบและมีความสุขที่สุดในโลก  ผมคงจะเป็นผู้ชายคนเดียวในโลกที่อยู่กับผู้หญิงถึง 3 คนในเวลาเดียวกันอย่างไม่มีข้อกังขาใดๆที่จะสร้างความแตกแยกให้เกิดขึ้นกับ “ครอบครัวของเรา”   ในยามที่ผมกลับมาแล้วพบหน้าเธอทั้ง 3 อยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันเห็นรอยยิ้มและสีหน้าชื่นมื่น กับคำเหล่านี้คือพยานแห่งความรักความผูกพันระหว่างเราทั้ง 4  คน  ได้อย่างไม่รู้ลืม (“เหนื่อยมั๊ยค่ะคุณ”  “สวัสดีค่ะคุณพ่อ หนูคิดถึงคุณพ่อจังเลย”  “คุณพ่อทานข้าวพร้อมหนูนะค่ะ”) 

คุณล่ะครับคิดว่าผมโชคดีที่สุดในโลกหรือเปล่า  (คิดว่าเรื่องที่ผมเขียนเป็นเรื่องจริงหรือไม่)

หมายเหตุ   ส่วนผู้หญิงอีก 1 คนครับ ที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม เป็นผู้ให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมต้องการ ให้ตลอดชีวิตและตลอดเวลา  ให้อย่างไม่คิดถึงผลตอบแทนแม้เพียงนิดเดียว ให้ด้วยความรัก ความห่วงใย  แม้ผมจะโตหรืออายุมากขึ้นขนาดไหน ผมยังคงเป็นเด็กตัวน้อยๆสำหรับเธอผู้นี้ตลอดไป ผู้หญิงคนนี้เป็นคนสำคัญมากสำหรับผม เป็นบุคคลที่ผมให้ความเคารพนับถือ เทิดทูน ไว้เหนือสิ่งอื่นใด เพราะเธอคือผู้ให้กำเนิดและเธอคือผู้ให้ตลอดกาล  เป็นผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด  เพราะเธอคนนั้นคือ “แม่”  ครับ   ไม่ต้องรอให้ถึงโอกาสดีๆ ไม่ต้องรอให้มีเวลาว่าง ไม่ต้องรอให้เธอไม่สบาย  โทรไปคุยกับเธอบ้าง  ถามสารทุกข์สุขดิบบ้าง  ไปหาเอาอะไรติไม้ติดมือไปบ้างนะครับ  อย่ารอให้ถึงวันั้นวันนี้  มันอาจะสายเกินไปก็ได้ครับ  แต่ผมเองก็ยังทำในสิ่งที่ผมแนะนำไม่ค่อยได้เลยครับ ยังนึกเสียใจตัวเองอยู่เหมือนกัน แต่จะพยายามครับ

ด้วยความเคารพ

แสงตะวัน