วันนี้ จูดี้ เจ้าจอมซน วิ่งหนีออกไปนอกบ้าน ไปเที่ยวตามสุมทุมพุ่มไม้ วิ่งไป วิ่งไป เรียกก็ไม่ยอมกลับ ดื้อมาก...
จนกระทั่ง ... 8 โมงกว่า ๆ เป็นเวลาที่ทุกคนกำลังนั่งกินข้าวเช้า ทันใดนั้น หูเราก็ได้ยินเสียงกระดิ่ง ดังกรุ๊งกริ๊ง ๆ พร้อมเสียงรอยเท้าของเจ้าตัวเล็กดังเข้ามาใกล้ ๆ ปรากฎว่า เจ้าหมาแสนซน แสนดื้อ ลายขาวดำตัวนั้น มอมแมมมาก ๆ เปื้อนโคลนไปทั่วตัว... ตาหมานลุกได้ ก็จับหิ้วหนังคอ พร้อมกับเหวี่ยงมันออกไปนอกบ้านทันที (เรา...ตกใจหมดเลย) ห่วง ก็ ห่วง นึกสม(น้ำหน้า) ก็มีบ้าง แต่ที่แน่ ๆ ตาหมานโมโห...... เพราะว่าแกเพิ่งจะถูพื้นบ้านเสร็จไปหมาด ๆ เอง เหงื่อก็ออกท่วมตัวไปหมด ... โธ่ หมาน้อ..หมา (โดน..อารมณ์โมโห ชั่ววูบ..เกือบแข้งขาหัก)
นัท..เลยต้องจับอาบน้ำ (แบบกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะตั้งแต่เลี้ยงมา เขาไม่เคยทำอะไรให้หมาเลย นอกจากเล่นมัน)
.... เกือบจะ 9 โมงแล้ว ทุกอย่างรีบเร่ง ... เราเองไม่มีเวลาที่จะไปทำอะไรได้มากกว่า บอกให้นัท.. รีบพาจูดี้ขึ้นจากน้ำ แล้วรีบเช็ดตัวให้แห้ง ก่อนที่เจ้าจูดี้จะปอดบวมตาย (เพราะอาบน้ำนานมากแล้ว)
เฮ้ออออออออ... หมา-หนอ-หมา (ซนปนดื้อซะได้เรื่อง)