มีกุ้ง ปลา ด้วยไม่ใช่มีแต่ผัก
กุ้งแม่น้ำอยุธยาและปลาน้ำจืดนานาชนิดสดถึงบ้าน
"อาจารย์ครับ อาจารย์ครับ วันนี้ได้กุ้งตัวงามๆเอามั้ยครับ" และมีการเปลี่ยนชนิดสิ่งที่จับได้ในวันนั้นๆ เช่น ปลาม้า ปลาเบี้ยว ปลาหมู เป็นเสียงร้องเรียกจากคนหาปลาเจ้าประจำที่มาแวะเรียก ทำให้มีโอกาสบริโภคของสด เรียกว่าสดจนไม่อยากไปดูเอง กุ้งแม่น้ำขนาดคละกันไป ใหญ่บ้าง ย่อมๆบ้าง ดิ้นขลุกขลักอยู่ในท้องเรือ ต้องให้แม่บ้านชื่อพี่น้อย (ทำอาหารอร่อยมาก)ไปจัดการซื้อ แรกๆพี่น้อยซื้อเสร็จก็จะเอามาโชว์ รู้สึกหายอร่อยไปเยอะ ตอนหลังต้องบอกให้เอาไปใส่กาละมังปล่อยให้มันหมดอายุขัยไปเอง ปลอบใจตัวเองว่ายังไงมันก็ไม่รอดอยู่แล้ว
ที่เห็นในภาพ ถ่ายจากระเบียงหรือนอกชานชั้นบน เห็นวิวอย่างนี้แทบทุกวันช่วงเช้าๆ พอแดดแรงเขาก็ไปตรงอื่นกันหมด น่าสนใจมากๆตรงที่เวลาเขาพายมาจะมีไม้ไผ่ทั้งลำยาวกว่าเรือเสียอีกพาดขวางเรือตรงหน้าตัก พอถึงที่เหมาะๆเขาก็จะยกไม้ไผ่ทิ่มลงไปในน้ำจนถึงโคลน ส่วนปลายเรียวที่พ้นน้ำก็จะถูกโยกมาตรงด้านหน้าแล้วเอาขาพาดทับไว้ เพื่อให้เรืออยู่กับที่ เมื่อแต่ละคนได้ที่เขาจะอยู่นิ่งมาก อดทนจริงๆ หากอยู่ระยะหนึ่งไม่ได้อะไรเขาก็จะขยับกันไปหรือหากมีเรือขนส่งสินค้าเช่นเรือน้ำมัน เรือพ่วงขนหิน-ทราย เขาก็จะค่อยๆขยับช้าๆ เราเสียอีกลุ้นแทบตายกลัวเขาจะหลบไม่ทัน
ที่จริงคนหาปลามีหลายประเภท ทั้งทอดแห วางข่าย สงสัยตรงคุ้งน้ำจะมีปลาเยอะ มาตรงแถวใกล้ๆบ้านกันทุกวัน ไม่รู้ว่าปลาเล็กปลาน้อยที่เราให้อาหารที่ท่าน้ำทุกวันจะเอาตัวรอดหรือเปล่า
|
ความเห็น (6)
อากาศน่าเย็นสบายนะคะ
ชอบบรรยากาศแบบนี้
เบื่อรถยนต์บนถนนในกรุงเสียแล้วค่ะ
สวัสดีอีกครั้งค่ะ
- ยินดีที่ได้แลกเปลี่ยนกันค่ะ
- การสอนภาษาอังกฤษเป็นปัญหาใหญ่มากที่ ไม่พบกับความสำเร็จเท่าที่ควร
- ครูอ้อยสอนชั้นประถม เป็นหัวหน้ากลุ่ม เป็นเลขาศูนย์พัฒนา ฯ แต่ไม่รู้จะทำอะไรให้ได้ผลดีไปกว่านี้
- แต่ สองสามปีที่ผ่านมา พบว่า นักเรียนชั้นประถมมีความกล้าในการแสดงออกเรื่องภาษาอังกฤษแล้วค่ะ
- เป็นเพราะ แรงจูงใจ และแรงสนับสนุนจากผู้ปกครองและฝ่ายบริหาร ตลอดจนครูทุกคนร่วมมือกันค่ะ
- หากสนใจ เรียนเชิญชมบล็อกของครูอ้อยที่ เทคนิคการสอนภาษาอังกฤษระดับประถมศึกษา นะคะ
ขอบคุณค่ะ
ผมก็ครูภาษาอังกฤษเก่าครับ แต่ไม่รู้เป็นไง ชอบไปหมดทั้ง ไทย อังกฤษ ญี่ปุ่น ส่วนหนึ่งคงเพราะมันคือศิลปะ และที่สำคัญ เป็นเครื่องมือสร้างสรรค์ความรู้ และทำลาย ความไม่รู้ ในตัวเราได้เป็นอย่างดีกระมัง
แล้วจะติดตามอ่านอย่างต่อเนื่องครับ ..
ผมกับอาจารย์สวนทางกันอยู่อย่างหนึ่งครับ นั่นคืออาจารย์ได้จากสังคมเมื่อง ไปสัมผัสบรรยากาศ และชีวิตชนบท ส่วนผมนั้น ชนบทแท้ๆ วนเวียนอยู่แถวสวนโมกข์มาตั้งแต่เด็ก สัมผัสธรรมชาติอันบริสุทธิ์ และบรรยากาศที่เปี่ยมด้วยน้ำใจไมตรีของผู้คน และแล้วก็มีอันต้องมาผจญกับสารพัดมลพิษใน กทม. กว่า30 ปีแล้ว .. งงเหมือนกันว่า ทนอยู่ได้อย่างไรกัน