- ข้อเสีย
1.G2K ทำให้ติดจอ นั่งเขียนแล้วติดโต๊ะ ทำให้ไม่มีเวลาติดเตียง มีโอกาสทำให้ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นภรรยาหลวง
2.บางคนคิดว่าเราอยากดัง
คำถามนี้เป็นของอาจารย์นายแพทย์สมชาย วัฒนอาภรณ์ชัย ผู้อาวุโสของภาควิชารังสีวิทยา หลังจากได้รับฟังชีวิตและประสบการณ์ใน G2K โดยตัวจริงเสียงจริง คือ อาจารย์จันทวรรณ กับ คุณโอ๋ อโณทัย เพื่อนบ้านจากภาคพยาธิวิทยา
ใช่ครับ เมื่อวานนี้ ภาควิชารังสีวิทยาได้มีโอกาสต้อนรับอาจารย์จันกับคุณโอ๋๋ มาเล่าประสบการณ์ ให้คนในภาคฯฟัง ต่อเนื่องจาก กิจกรรมนี้เมื่อสองเดิือนก่อน อาจารย์จันบอกว่าจะหนีบอาจารย์ธวัชชัยมาด้วย จึงนับว่าเป็นโชคดีของภาควิชารังสีจริงๆ ที่จะได้เห็นตัวเป็นๆของผู้ให้กำเนิด G2K ทั้งสองคน ผมเองก็ชวนอาจารย์สกล นกไฟของเรา เจ้าของรางวัลสุดคะนึงคนล่าสุด จากหน่วย palliative care ของโรงพยาบาลมาด้วย ส่วนคุณเสรีก็บอกพี่จุด จุฑารัตน์มาร่วมอีกคน กิจกรรมครั้งนี้ จึงเหมือนเป็นการพบปะสมาชิก G2K ทั้งในและนอกภาคฯแบบตัวเป็นๆ ประเภทเพิ่งเจอหน้ากันเป็นครั้งแรก ผมสังเกตว่า มีการเข้าไปสัมผัสตัวกันด้วย แบบว่าอยากแตะต้องตัวจริงๆ สิ่งนี้แหละครับ ทำให้ผมแว็บความรู้สึกอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับคำถามของอาจารย์สมชายข้างบน
อาจารย์จันไม่ได้ตอบคำถามนี้ของอาจารย์สมชาย แต่พี่โอ๋และผมเป็นคนบอกความในใจ เรื่อง การเสพติด..มันเหมือนอะไรที่ต้องทำในแต่ละวัน เช้าขึ้นมาก็คิดถึง เที่ยงก็แอบดู ตกเย็นก็นั่งแช่ ก่อนนอนขอเข้าไปดูอีกทีจะได้หลับฝันดีอะไรทำนองนั้น แต่จนถึงทุกวันนี้ ผมมั่นใจว่าผมบริหารเวลาได้ดีขึ้น เวลาส่วนใหญ่ของผมใน G2K จึงเป็นเวลาที่ผมเคยนอนแช่อยู่หน้าจอทีวี ประเภทนอนอืดเป็นงูหลาม ไม่ยอมลุกไปไหน สามารถเลิกนิสัยเสียแบบนั้นได้อย่างไม่คาดฝัน
..นั่นคือเรื่องเดิมๆที่ผมคิดว่า ผมผ่านมาได้แล้ว
แต่ในระหว่างที่ผมฟังอาจารย์จันกับคุณโอ๋ผลัดกันพูดแบบ Duo ชนิดกลมกล่อมราวกาแฟกับ coffeemate ในโฆษณา ผมคิดถึงข้อจำกัดอีกข้อหนึ่งของ G2K ก่อนหน้าที่อาจารย์สมชายจะถามคำถามนั้นเป็นตอนสุดท้าย คงต้องย้ำนะครับว่าเป็นข้อจำกัด ไม่ใช่ ข้อเสีย
ผมคิดว่า G2K ขาดสัมผัส ปฏิสัมพันธ์ในลักษณะคนกับคน มันทำให้ผมคิดถึง การเรียนการสอนในคอมพิวเตอร์ ยกตัวอย่างเช่น เรื่องทักษะการสื่อสำร แต่ไม่ได้มีโอกาสพูดคุยกับคนจริงๆ เป็นต้น ผมจึงเห็นคุณโอ๋ตรงรี่เข้าไปหาอาจารย์จันเพื่อแตะต้องตัวกันทันทีเมื่อพบกัน ผมเองรู้สึกว่าอาจารย์จันและอาจารย์ธวัชชัยดู..เปล่งปลั่ง กว่าที่เห็นเป็นรูปยิ้มสวย กับยืนยิ้มเผล่กอดเครื่องคอมพิวเตอร์อยู่ ตามลำดับ เสียงทักทายว่าผมดูหน้าอ่อนกว่าในจอ ก็สะท้อนมาอีกแล้ว (แต่ชอบนะครับ) ใช่ครับ เพราะการพบหน้ากัน..เราได้สัมผัสตัวจริงเสียงจริงของแต่ละคน คนที่มีชีวิต..ชีวา
ผมนั่งฟังอาจารย์จันกับคุณโอ๋พูดอย่างตั้งใจ สิ่งที่ผมได้รับมันมากมายมหาศาล เกิดขึ้นรวดเร็วมาก เร็วกว่าการสื่อสารใน G2K อย่างแน่นอนโดยเฉพาะผมที่นอกจากจะคิดช้าแล้วยังพิมพ์ดีดช้าอีกด้วย
ผมเคยคิดที่จะใช้ G2K เป็นส่วนหนึ่งของ CoP ในภาควิชา ผมไม่ได้เปลี่ยนใจแต่ระวังมากขึ้น
ต้องขอโทษนะอาจารย์จันกับอาจารย์ธวัชชัยนะครับ ที่ผมเคยแอบคิดมิดีมิร้ายกับอาจารย์ว่า อาจารย์สองท่านคงคุยกันผ่านคอมพิวเตอร์แหงเลย แล้วสมมุติฐานข้อนี้ของผมก็ผิดมหันต์ เมื่อรับทราบข่าวดีเรื่องนี้
อย่างที่เรียนแล้ว นี่ไม่ใช่ข้อเสียเลย เพียงแต่เป็นข้อจำกัดหนึ่งที่เราพึงคิดถึง สัมผัสของคนกับคน มีความหมายลึกซึ้งเกินกว่าสัมผัสผ่านคีย์บอร์ดแน่นอน
ครับ แลกเปลี่ยนกันใน G2K แล้ว เราน่าจะเจอะเจอหน้ากันแบบตัวเป็นๆบ้าง แบบที่ลูกๆหลานๆครูบาจะได้เจอกันที่อิสานต้นเดือนหน้านี้แหละครับ มันได้แรง..
สุดท้ายต้องขอขอบคุณอาจารย์จันทวรรณ คุณโอ๋ อาจารย์ธวัชชัย สำหรับความรู้และประสบการณ์ที่ถ่ายทอดออกมาอย่างมีชีวิตชีวา เสียดายที่เวลาเรามีจำกัดและเจ้าหน้าที่หลายคนมีภาระต้องทำงานดูแลผู้ปวยต่อ จึงอยู่ฟังไม่จบ ต้องขอบคุณพี่จุดกับอาจารย์สกลที่ครั้งนี้ไม่ได้พูดเลยสักคำ แต่แค่มาปรากฏกายให้เห็นตัวเป็นๆ ก็มีความหมายล้ำลึกเกิดบรรยายแล้วสำหรับภาควิชารังสีวิทยา หวังว่า เราน่าจะได้เจอกันทั้งในและนอก G2K บ่อยขึ้นครับ
ต้องมี G2K codefest หรือ Hackathon บ้างหรือเปล่า? จะได้เห็นตัว :-P
น้องวีร์ ครับ
อาจารย์ขจิตครับ
อาจารย์คะ..อ่านบันทึกของอาจารย์แล้ว อดยิ้มตามรูปของอาจารย์ไม่ได้....ดูบรรยากาศรื่นรมย์นะคะ....
แต่บันทึกของอาจารย์ท้าทายความคิดมากเลยค่ะ ว่า....ทักษะบล็อก จะต้องพัฒนาอย่างไร จึงจะสามารถช่วยให้เกิดความรู้สึกดีๆ ได้เท่ากับที่อาจารย์เจอ สัมผัสจริงๆ ...
อาจารย์คิดว่า มีทางเป็นไปได้ไหมคะ
นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี:
<<ตอนนี้เวลาเจอเพื่อนที่ทำงานที่เป็นเจ้าของ blog เราก็คุยกันสนุกขึ้นนะ มันมีเรื่องคุยต่อได้อีก>>
เห็นด้วยครับ บ่อยๆครั้งที่ผมไปรวมงานนัดผม คนในชุมชน online
<<ผมเกือบจะเข้าไปสัมผัสอาจารย์จันทวรรณแบบคุณโอ๋แล้ว แต่พอดีอาจารย์ธวัชชัยท่านนั่งอยู่ด้วย>>
สงสัยความเชื่อของคนส่วนใหญ่จะจริง
อ่านแล้ว ดีใจที่รู้จักอ.จ.จัน /คุณอโณทัย/ อ.จ.เติมศักดิ์ และท่านอื่นๆ ห่างๆมากขึ้น
ได้ความรู้จากG2Kมากทีเดียวค่ะ ปกติใช้คอมทุกวันเพื่อทำงานอาชีพ/ searchข้อมูล /ปัจจุบันทำweb และblock ส่วนตัวไว้หลายแห่ง ชอบการเรียนรู้ไปเรื่อยๆค่ะ ดีใจที่มีโอกาส เข้ามาเป็นสมาชิกที่นี่ด้วยค่ะ
ต้องขอขอบคุณอ.เต็มและสมาชิกภาครังสีฯเป็นอย่างยิ่งค่ะ ที่ทำให้ได้โอกาสกอดอ.จัน เพื่อแสดงความยินดีกับข่าวดีสุดๆที่เรารอคอย
เสียดายมากที่ไม่ได้มีโอกาสฟังคุณ Phoenix และพี่จุดเล่าความในใจเกี่ยวกับ GotoKnow หวังว่าเราคงจะได้จัดนัดพบสมาชิก GotoKnow คณะแพทย์กันบ้างนะคะ เรามีสมาชิกหลายๆคนแล้ว (รวมทั้งคุณ K-jira และคุณหมอหลองอีกคนด้วยนอกจากพวกเราที่พยา-ธิแล้ว) ที่น่าจะได้มา F2F (face to face) กันอย่างที่อ.เต็มให้ข้อสังเกตไว้ค่ะ ว่าเมื่อเรารู้จักเบื้องลึกผ่านทางบล็อกแล้ว การได้พบหน้าสัมผัสตัวตนจริงๆเราจะได้ความรู้สึกที่ดีต่างกันไป
แต่สิ่งที่ตัวเองได้เรียนรู้ก็คือ GotoKnow ทำให้เรารับรู้ตัวตนของคนได้ลึกซึ้งกว่าการพบหน้าค่าตาปกติ และเมื่อเรารู้จักในลักษณะนั้นแล้ว จะทำให้เราเปิดใจรับความเป็นตัวตนของคนนั้นๆได้ คนที่ถูกตรงกับลักษณะที่เราชอบ ก็จะเหมือนดึงดูดกันได้อย่างรวดเร็ว ตัวเองได้เพื่อนได้พี่ได้น้องที่ดูเหมือนจะรู้จักเข้าใจกันลึกซึ้ง เป็นกำลังใจให้กันและกันได้อย่างไม่น่าเชื่อเลยค่ะ ซึ่งมีส่วนอย่างมากที่ทำให้เรา "ให้" สิ่งที่เรามีได้มากยิ่งขึ้น
เพราะเหตุนี้แหละค่ะ ที่ทำให้อุทิศตัวเองให้กับการเผยแพร่ให้คนรู้จักและใช้ GotoKnow เพราะเชื่อว่าเป็นที่ที่ทำให้เราได้ใช้ศักยภาพที่เราแต่ละคนมีได้เต็มที่ แล้วแถมยังช่วยกันส่งเสริมศักยภาพของกันและกันอีกด้วย
p.s.
ลืมไปค่ะ เปิดให้คุณหมอวิจิตร บุณยะโหตระอ่าน หลายบล็อค ท่านชมว่า G2Kน่าอ่าน มากค่ะ
น้องวีร์ ครับ
พี่ sasinanda ครับ
คุณโอ๋ ครับ
GotoKnow ทำให้เรารับรู้ตัวตนของคนได้ลึกซึ้งกว่าการพบหน้าค่าตาปกติ
อาจารย์เต็มศักดิ์ครับ ถ้าจะเพิ่มความใกล้ชิดของชาวเราขึ้นมาอีก ต้อง upload vdo clip ของการพบปะกันขึ้น youtube ด้วยครับ สมาชิกท่านอื่นจะได้เห็นภาพและเสียงของอาจารย์จันและอาจารย์โอ๋ด้วยครับ ^___^
มีข้อเสียค่ะ !
คือเมื่อก่อนคิดว่า รู้จักอาจารย์เต็มศักดิ์นะคะ (หมายถึงพอเห็นหน้าก็รู้ว่า อ๋อ.. ท่านนี้คือ อาจารย์หมอเต็มศักดิ์) แต่หลังจากอยู่ใน G2K ได้ซักพัก แวะเข้ามาอ่านบันทึกของอาจารย์บ่อยๆ k-jira ก็เกิดอากรสับสนค่ะ
ทั้งนี้เพราะ พอได้เจออาจารย์ตัวเป็นๆ (2-3 ครั้ง ชนิดเดินสวน ยืนประจันหน้า) ก็เกิดอาการ confuse ไม่แน่ใจ
เป็นความจริงใช่มั้ยคะว่า "ตัวจริงของอาจารย์เต็มศักดิ์ ดูอ่อนกว่าในรูปมากๆ "
ถ้าหากว่าเป็นความจริง งั้น k-jira จะได้เข้าใจถูกว่า ที่ผ่านมาไม่ได้เข้าใจผิด
( แฮะๆ อ่านแล้วงงมั้ยคะอาจารย์ ^__^ )
พี่ มาโนช ครับ
น้อง วีร์ ครับ
คุณ somporn ครับ
คุณ k-jira ครับ
มาอ่านต่อแล้วได้อ่านความเห็นอ.มาโนชอันสุดท้ายนี่อดยิ้มไม่ได้ค่ะ แล้วก็ต้องขอหยอดบอกอ.เต็มเพื่อยืนยันอีกรอบว่า เปลี่ยนรูปเถอะค่ะ เมื่อวันศุกร์น่าจะมีรูปอาจารย์เต็มที่น่าจะดู (หน้าอ่อน)เหมือนจริงบ้างสักรูปล่ะค่ะ
ขอยืนยันกับอ.มาโนชอีกทีค่ะว่า ถ้าเทียบหน้าจริงๆอ.เต็มแล้วดูอ่อนกว่าอ.มาโนชในรูป (เอ....ชักสงสัยว่าแล้วอ.มาโนชตัวจริงนี่เหมือนในรูปไหมคะ???)
เรียนอ.เต็ม...ช่วยกรุณาลบความเห็นอันก่อนที่มีตัวภาษา html ติดมาด้วยนะคะ เขียนใหม่แล้ว รู้สึกว่า IE เล่นตลกกับเราอยู่ค่ะ
ไม่มีอะไร เข้ามาแซวเฉยๆ
Professor Ian Maddock กูรู palliative care แห่ง Australia เคยเอารูปพี่เต็มขึ้นฉายแล้วก็บอกว่า "นี่แหละ หน้าของ palliative care!!" (ตีความได้หลายความหมายมากเลยครับ)
ผมคิดว่ายังไม่มี software อะไรในปัจจุบัน (รวมทั้งของ Mcintoch สุดรักของพี่เต็มเองด้วย) ที่จะสามารถ demonstrate ความอ่อนเยาว์และประกายแห่งหน้าของเธอได้ อ.มาโนชคงต้องรอเจอตัวจริงเองแหละครับ จึงจะ appreciate ได้ว่าเรากำลังพูดถึงอะไรกันอยู่
PS: ที่ออกมาจากห้องก่อนนั้นจำเป็นจริงๆ ต้องไป lecture ทั้งๆที่ก็อยากจะแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันแบบสดๆไม่น้อย ผมคิดว่าที่เขียนมาทั้งหมดก็ไม่เหมือนที่ผมพูดเหมือนกัน
อาจารย์ืช่วย ครับ
สวัสดีครับ คุณหมอ
สวัสดีค่ะอาจารย์
ไม่ได้คุยกันนาน..อาจารย์สบายดีไหมค่ะ..
(เข้ามาทักทายค่ะ)
น้องชะห์
อาจารย์ค่ะ
ถ้าไม่สบายทานไอติมไม่ได้นะค่ะ ...รอให้หายก่อนค่ะ
พี่จุด ครับ
ฟังบรรยากาศ แล้ว ดีจังคะ คุณหมอ เขียนน่ารัก ตลกดี
สนับสนุน เรื่องการพบปะเพื่อแลกเปลี่ยนคะ
เริ่มจาก กลุ่มย่อย ก่อน กลุ่มใหญ่ ดีคะ จะได้รู้จักกันทั่วถึง
......................................................
...สนับสนุน เรื่องเปลี่ยนรูปคะ ...อยากเห็น
คุณดอกแก้วครับ
เห็นด้วยอย่างยิ่งกับคำว่า สัมผัสของคนกับคน มีความหมายลึกซึ้งเกินกว่าสัมผัสผ่านคีย์บอร์ดแน่นอน เพราะการพูดคุยแบบ เจอหน้าค่าตาและมองตา กันมันสื่อได้มากกว่าคะ
คุณจ๊ะจ๋าครับ
สวัสดีค่ะคุณหมอ
ด้วยความรัก ความเอ็นดู
ครูอ้อยครับ
สวัสดีครับ คุณหมอเต็มศักดิ์
เจอบันทึกของคุณหมอ ก็เลยรีบเข้ามาอ่าน...
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่อ่านแล้วมีแต่ความสุขครับ
พี่มนัญญาครับ
น้อง seen ครับ
ขอนแก่นพึ่งเจอกันงานสานฝันเด็กป่วย 9 พค. 52 ค่ะ
สวัสดีค่ะ มายืนยันพี่เกศ ค่ะ ขอบคุณที่นี่ค่ะ
ถึงแม้จะไม่ได้เจอหน้ากันเป็นๆ ไม่ได้สัมผัสกันโดยตรง แต่พื้นที่g2kก็มีส่วนที่ทำให้ได้ความรู้ ได้มิตรภาพ และกำลังใจที่ดี
ที่สำคัญการมีมิตรภาพผ่านคีย์บอร์ด ก็ทำให้เรามีโอกาสได้กันแบบเป็นๆค่ะ
หนูมีโอกาสได้เจอเพื่อนโกทูโนว์บ้างแล้วค่ะ
ล่าสุดได้เจอท่าน อ.ยูมิค่ะ การพูดคุยยิ่งทำให้หนูรู้ว่าอ.มีความศรัทธาต่อศาสนาพุทธอย่างมาก เข้าถึงหัวใจของศาสนาพุทธค่ะ
ขออนุญาตเก็บบันทึกของคุณหมอ ว้ในแพลนเน็ตค่ะ
ไม่อยากพลาดเรื่องดีๆ สนุกๆค่ะ