บันทึกตุลา17

          28/พ.ย./2548 วันนี้ได้ทำงานวาดรูปใน Flash ต่อในวันนี้การ์ตูนตัวที่เหลือใกล้จะเสร็จเรียบร้อยแล้วครับเหลือการวาดเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย ทำถึงประมาณ 10 โมงเช้า พี่เบิร์ด ก็เรียกผมกับกิตติกานต์ ให้ไปช่วย เก็บบอร์ดที่นำไปตั้งที่งานจุฬาฯวิชาการ แต่ไม่ได้ไปที่จุฬาฯนะครับ เราไปกันที่บริษัท โกลบอล บริษัทที่ไปตั้งแสดงซุ้มเดียวกับเรานะครับ ซึ่งก็ไม่ได้ไกลจากเราสักเท่าไหร่ครับ ห่างจากเราไม่ถึง3กิโลเมตรเลยครับ แต่สิ่งที่น่าสนใจไม่ได้อยู่ที่การไปขนบอร์ดครับ

             มันเกิดขึ้นเมื่อขนของเสร็จแล้ว แล้วพี่คนขับรถบอกว่าก่อนกลับผมขอไปเติมน้ำมันก่อนนะครับ เดี๋ยวไปงานอื่นจะได้ไม่ต้องเติม ซึ่งผมก็ไม่ทราบหรอกครับว่าพี่เค้าจะไปเติมน้ำมันที่ไหน ก็นั่งไปกับเค้าเรื่อย ๆ แหละครับ แล้วสักพักพี่เค้าก็เลี้ยวเข้าที่ บริษัท ToT ผมก็งงครับว่าพี่เค้าเลี้ยวเข้ามาทำไม นึกในใจว่าคงมีปั๊มอยู่ในนี้ละมั๊ง ซึ่งโดยปกติที่เคยผ่านมาที่นี่ ผมก็เห็นมีตึกอยู่แค่ 2 – 3 ตึกแต่พอเข้ามา มีเป็น 10 ตึก เลยครับ ใหญ่มาก มีทั้ง ร้านอาหาร ร้านขายของ ปั๊มน้ำมัน ธนาคาร แม้กระทั่ง ตลาดนัดก็มีครับ เหมือนเข้าไปอยู่ในเมือง เมืองนึงเลยครับ แล้วตอนไปจอดเติมน้ำมัน ผมก็เห็นตึกจอดรถครับ ใหญ่มาก ใหญ่เท่ากับอาคารใหญ่ ของ กปภ. เลยครับ แถมมีรถบัสปรับอากาศจอดเป็นแถวประมาณไม่ต่ำกว่า 20 คันได้มั๊งครับ ผมเลยถามกับพี่เบิร์ดว่า พี่เบิร์ดครับทำไมเค้าถึงได้สร้างสถานที่กันใหญ่และเยอะมากเลย ต่างจากของเรามากเลยครับ พี่เบิร์ดได้ตอบกลับมาว่า ก็บริการโทรศัพท์เค้าให้บริการกับคนรวย ส่วนประปาเราบริการกับคนจน ก็คิดดูง่าย ๆ ว่าค่าน้ำประปาคนต่างจังหวัดใช้น้ำกันเดือนนึงไม่ถึง 100 บาท แต่ค่าโทรศัพท์แค่ค่าบริการก็ 100 บาทแล้ว แล้วทั้งการไฟฟ้า กับโทรศัพท์เป็นการทำธุรกิจที่ได้กำไร แต่การประปาเป็นการทำธุรกิจที่ ขาดทุน เพราะ ต้นทุนค่าน้ำลิตรนึง 14 บาท แต่เราคิดค่าน้ำแค่ 11 บาท ทำให้เราไม่สามารถพัฒนาไปได้ตามที่ต้องการสำนักงานของประปาถึงแม้จะมีเยอะแต่ก็ไม่ได้มีอุปกรณ์อะไรที่พร้อมเพรียง

              ผมจึงได้ทราบว่า การประปาเป็นการทำงานเพื่อประชาชน