รอยทางแห่งกาลเวลา

กาลเวลานำพาเส้นทางฝัน ผ่านคืนวันวนเวียนไปให้สับสน

กับชีวิตที่ไม่เที่ยงเพียงหนึ่งคน ยังปะปนระคนฝันปันความจริง...

เคยบอกตัวเองหลายครั้ง .... ชีวิตเราเป็นเพียงหน่วยเล็ก ๆ ของสังคมก็เท่านั้น

 ไม่มีเรี่ยวแรงใดจะต่อสู้ ที่ยืนอยู่เพียงเพื่อทางแห่งความฝัน

ที่ไม่รู้จะจริงไหมในสักวัน หรือแค่ไม่มีวันจะเป็นจริง

ชีวิตดำเนินไปอย่างช้า ๆ บนหนทางที่ได้เลือกแล้ว

การตัดสินใจแค่เพียงนาทีเดียวอาจเปลี่ยนชีวิตไปตลอดกาล และไม่เพียงแค่ตัวเอง

 แต่ลมหายใจของเรากลับกระทบคนรอบข้างโดยไม่รู้ตัว...

 คนรอบข้างไม่ใช่กระจกเงา ไม่อาจทนสิ่งเร้าตอบสนอง

ไม่ได้เป็นเฉกเช่นหนูทดลอง ไม่อาจทนตอบสนองซึ่งอารมณ์

เพื่อนร่วมงาน เพื่อนสนิท ผู้คนในสังคม ล้วนมีตัวตน และชีวิตจิตใจ

การกระทบกระทั่งกันเกิดขึ้นตลอดเวลา และหลีกเลี่ยงไม่ได้

หากแต่เมื่อใดก็ตามที่มันมากจนเป็นความไม่ลงรอยกัน จะหาความลงตัวได้ที่ตรงไหน...

 ผู้คนรอบกายคล้ายแตกต่าง ในแนวทางของข้ออ้างและเหตุผล

อาจมีเหมือนหรือคลาดเคลื่อนแล้วแต่คน ต่างแนวคิดที่ปะปนวกวนใจ

คนที่ใช้ชีวิตด้วยกันสองคน ไม่ได้มีวิถีชีวิตการเลี้ยงดูมาเฉกเช่นเดียวกัน

อุดมการณ์แนวคิดต่างกันเหมือนเช่นบ้านเกิดที่แตกต่างกันราวกับคนละขั้ว

ลัทธิความคิดที่ไม่อาจเข้ากันได้ กว่าจะรู้ ก็เลยช่วงเวลาแห่งเจตจำนงที่จะลงตัวไปแล้ว

สายไปยากที่จะแก้ไข...

 รอยเท้าที่ฝึกก้าวคนละทาง มีความต่างในทุกอย่างตั้งแต่ต้น

ไม่มีเหมือนไม่ดูคล้ายหลากหลายจน ไม่มีทางที่เหตุผลจะตรงกัน

ต้นตอของปัญหาเหมือนแผ่นโลกที่มีการเคลื่อนตัวอยู่ตลอดเวลา

โลกกำลังร้อนขึ้น เพราะความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม...

หัวใจก็เช่นกัน สมองที่ทำงานหนักเพราะต้องทนต่อสิ่งเร้ารอบข้าง

สร้างความร้อนในบ่อยครั้งรุมเร้าจิตใจ

ก้อนเนื้อที่ไม่เคยสัมผัสกับความขัดใจ จะทนไม่ได้เลยสักครั้ง

มันเป็นธรรมชาติของสิ่งแวดล้อมที่เติบโต มันฝังลงข้างในไปแล้ว

เหมือนเช่นเปลือกโลกที่สั่งสมก่อตัวมาเป็นเวลานาน

จะเปลี่ยนแปลงคงทำไม่ได้ มีแต่ทำลายให้เสื่อมโทรมลง

เพราะหัวใจอยู่อย่างไร้การปรับตัว และหวาดกลัวการเปลี่ยนแปลงในทุกครั้ง

ทนไม่ไหวกับสิ่งใดไม่จีรัง รอความหวังจะบรรจบพบทางไป

เรี่ยวแรงที่หมดลงอย่างไม่มีสาเหตุ ไม่มีใครมองเห็น ชีวิตที่ไม่มีปริศนาให้ทาย ไม่มีคำตอบให้ค้นหา อยู่อย่างเดียวดายบนความเหนื่อยล้าของหัวใจ

การบังคับให้อยู่เพียงเพื่อบรรเทาความทนไม่ได้ที่จะสูญเสีย

เป็นสิ่งเดียวที่จะทำได้ในตอนนี้ ...

 สงครามสร้างตำนานของนักรบ มีตอนจบคือพานพบดังที่หวัง

ชัยชนะเป็นเส้นชัยให้พลัง รวมความหวังทั้งหมดไว้ในที่เดียว

ในสงคราม...ผู้แพ้ไม่มีแม้รอยเท้าให้คนรักได้ตามหา...

คราบน้ำตาของการสูญเสียไม่มีวันจางหายช่างน่าเศร้าใจยิ่งนัก

บางทีชัยชนะก็แลกมาด้วยต้นทุนที่สูงเกินไปเพื่อแลกกลับความพอใจเพียงเล็กน้อย

และได้ขึ้นชื่อว่า เป็นผู้ชนะ

บางทีสิ่งที่เราได้มาและเห็นว่ามีค่าเหลือเกินตอนยังเดินไปไม่ถึง

เมื่อมันผ่านเข้ามาในชีวิตเราแล้ว...

เราอาจพบความจริงที่ว่า แค่จะชำเลืองดู...ก็น่าเศร้าใจเหลือเกิน