มอนอของเรา
เมื่อคืนดิฉันเช็คเมล์พบว่ามีเมล์หัวข้อเดียวกันจากคนใน มน. ส่งมาให้ซ้ำกันโดยใช้หัวข้อว่า "มอนอของเรา" หลังจากอ่านจบพร้อมๆ กับรอยยิ้มหลังจากนึกภาพตามในแต่ละหัวข้อ ดิฉันคิดทบทวนไปมาหลายตลบว่าควรจะนำมาลงใน blog ดีมั้ย จนถึงเช้าจึงตัดสินใจนำมาลง ... ก่อนอื่นดิฉันต้องขอตั้งกฎกติกาในการอ่านบันทึกนี้ก่อนนะคะว่าอ่านแล้วห้ามคิดมากเพราะบันทึกนี้ลงเพื่อความบันเทิงในบางแง่มุมของคนบางกลุ่มเท่านั้นค่ะ ...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แด่น้องรัก
ข้อความดังกล่าวทำให้ คุณพี่รหัส 43 รู้สึกหวนระลึก ถึงมอ.ยิ่งนัก คงมีโอกาสสักครั้งที่พี่น้องเหล่า มน.จะได้เจอกันอย่างพร้อมหน้า พร้อมกับบรรยากาศใหม่ๆ ในความทรงจำเก่าๆๆ
- มหาวิทยาลัยนเรศวร จ.พิษณุโลก มีชื่อเล่นว่า มน. (มอ-นอ) (NU) เป็นมหาวิทยาลัยที่ร้อนและแดดแรงมากๆ ที่สุดในสยามประเทศ (ร้อนไปได้ไง ซัมเมอร์ 43 องศาและแดดแรงขนาดมีศูนย์พลังงานแสงอาทิตย์)
- เราเรียกนักศึกษาที่นี่ว่า “นิสิต”
- บัตรนิสิตเป็นบัตรที่เราไม่อยากจะให้ใครได้เห็นเพราะรูปนั้นมันนรกมากช่างกล้องที่ถ่ายบัตรช่างเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการถ่ายรูปอย่างสูงจริงๆ
- สิงที่นิสิตเคารพบูชาที่สุด คือ พระบรมรูปสมเด็จพระนเรศวรมหาราชในท่าประทับนั่ง พระหัตถ์ขวาทรงสุวรรณภิงคารหลั่งทักษิโณทก เราเรียกที่นี่ว่า “ลานสมเด็จ” ลานสมเด็จนี่เองจะมีช่วงคึกคักมากๆ ที่สุดในรอบปี คือ สอบมิดเทอม และช่วงสอบไฟนอลเท่านั้น
- สิ่งที่นิสิตมักบนสมเด็จเสมอ คือ วิ่งรอบลานสมเด็จ (เมื่อก่อนเล็กกว่านี้ ปัจจุบันขยายกว้างขึ้น) ถูลานสมเด็จ (อันนี้สมเด็จท่านอนุโลมให้เอาเพื่อนมาช่วยถูได้) ดอกไม้สีสันสวยงามต่างๆ ตุ๊กตาไม้ที่เป็นช้าง ม้า และไก่ชน (เท่านั้น)
- ดอกไม้ประจำมหาวิทยาลัย คือ ดอกเสลา ซึ่งเป็นดอกไม้ศักดิ์สิทธ์มากๆ บางคนเรียนมา สี่ปียังไม่เคยเห็นดอกเสลาซะที
- หน้ามหาวิทยาลัยยังทำนา และเลี้ยงเป็ดอยู่
- ถนนหน้ามหาวิทยาลัยบางทีชาวบ้านก็เอาข้าวเปลือกมาตากซะงั้น
- นิสิตมน.เกือบทุกคนต้องรู้จักเจ๊เสริฐ (กะเทยสมรภูมิที่ขายกับข้าวตามสั่ง)
- มน.มีชาไข่มุกของป้าที่อร่อยสุดๆ ของแคว้นแดนไทยซึ่งในกรุงเทพฯ ยังหากินได้อร่อยไม่เท่า
- ช่วงใกล้รับปริญญาคนสวนของมหาลัยจะมีอิทธิปาฏิหาริย์สามารถเนรมิตพื้นที่และดอกไม้ให้สวยได้ภายใน3-4วัน
และช่วงรับปริญญานี่เองเป็นช่วงที่น้องหมาสุดรักประจำคณะต้องเก็บตัว - คณะเราต้องเรียกพี่ยามเท่านั้น ห้ามเรียกลุงยามแกบอกว่าแก่ไปพี่ก็พอ
- พาหนะที่ใช้มากที่สุด คือ รถมอเตอร์ไซต์ และรถวิ่งรอบมอเมื่อก่อนเราเรียกว่ารถส้ม ปัจจุบันมันเป็นรถไฟฟ้าไปซะแล้ว
- ใครขับรถรอบ ม.ตอนเที่ยงๆ ถึงบ่ายสามสิ่งที่คุณได้รับอย่างไม่น่าเชื่อ คือ สีผิวเปลี่ยนได้ทันตาเห็น และคุณจะกลายเป็นลูกครึ่งผมแดงทั้งที่พ่อแม่คุณเป็นคนไทย
- ตอนที่ยังไม่เป็นหวยบนดิน นิสิตสามารถแอบซื้อหวยได้กับป้าแม่บ้าน
- สะพานลอยหน้ามหาลัยมีไว้ให้มอเตอร์ไซต์หลบฝนและนิสิตไว้หลบแดดตอนรอรถเท่านั้นไม่ได้มีไว้ใช้ข้าม
- มนุษย์เพศชายในคณะมนุษย์ส่วนใหญ่จะเป็นบุคคลที่น่าสงสัยว่าเป็นมนุย์กึ่งชาย
- มน.มีการแข่งขันประกวดดนตรี เราเรียกมันว่า NU VOICE
- มน. มีระบบ SOTUS เด็กปีหนึ่งต้องผ่านการว้าก และการเข้าห้องเชียร์มาอย่างโชกโชน ซึ่งทางอาจารย์ก็พยายามหาทางควบคุมให้อยู่ใน limit ที่พอควรมาตลอด แต่ไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าที่ควร จนกระทั่งเกิดเรื่องนศ.ม.เกษตร ฆ่าตัวตายเนื่องจากทนไม่ได้กับการรับน้อง
- น้องปีหนึ่งจะต้องแต่งตัวถูกระเบียบ น้องผู้หญิงใส่เสื้อนิสิตที่เชยที่สุด คือเสื้อไม่มีสาบ ติดกระดุมคอ กระโปรงทรงเอคลุมเข่าสีดำ รองเท้าหุ้มส้นสีดำ ห้ามมีลวดลาย น้องผู้ชายใส่เชิ้ตขาวแขนยาว ผูกไทด์สีเทา กางเกงสแล็ค รองเท้าหนังกระดุมคอและเนคไทด์ของน้องปีหนึ่ง จะได้รับการปลดให้โดยพี่รหัสเมื่อปิดห้องเชียร์เรียบร้อยแล้ว ชุดพิธีการของ มน. หมายถึง ชุดที่ใช้ในพิธีสำคัญต่างๆ ซึ่งคือการแต่งกายถูกระเบียบ แต่เปลี่ยนนากกระโปรงและกางเกงสีดำ เป็นกระโปรงและกางเกงสีเทาแทน
- ช่วงเทอมหนึ่งน้องปีหนึ่งทุกคนจะได้รับการบอกกล่าวให้ไหว้รุ่นพี่และอาจารย์ที่เดินผ่าน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เมื่อรุ่นพี่หรืออาจารย์เดินผ่านหรือขับรถผ่านจะมีน้องๆซึ่งแต่งตัวถูกระเบียบไหว้และร้องทักว่า "พี่คะ/ครับ สวัสดีค่ะ/ครับ"
- ช่วงก่อนเปิดเทอม 1 จะมีการจัดค่ายให้น้องๆ ปี 1 มาอยู่รวมกันทำความรู้จักกันทำกิจกรรมร่วมกัน เรียกว่า "begining Camp" โดยน้องปีหนึ่งจะได้รับการบายศรีสู่ขวัญ และผูกข้อมือ
- ครุย มน. เป็นครุยผ้าโปร่งสีขาว มีแถบสีเทา-แสด อันเป็นสีประจำมหาวิทยาลัย มองเผินๆคล้ายกับชุดพระยาแรกนาขวัญ (อันนี้เพื่อนชอบแซว)
- ได้รับพระราชทานปริญญาบัตรจากสมเด็จพระเทพฯ ในช่วง ธ.ค.- ม.ค. ช่วงรับปริญญาที่ มน. เป็นช่วงที่คึกคักและทำให้การจราจรติดขัดที่สุด
- ชื่อเดิมของ มน. คือ "มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ วิทยาเขตพิษณุโลก"
- ที่นั่งเล่น/ออกกำลังกายในมอนอ มี 2 แห่ง คือ ที่โอเอซิส หรือที่เรียกอีกชื่อว่า เนินเทเลทับบี้ ใครนึกไม่ออกจินตนาการถึงสนามหญ้าที่พวกเทเลทับบี้ชอบออกมาเต้นกับอีกแห่ง คือ อ่างเก็บน้ำ ที่นี่มักมีคนไปให้อาหารปลาด้วย
- มีผับที่แทบจะติดรั้วของมหาลัย ประมาณห้าเมตรได้ (toxic)
- ไอติมทอดข้างมอร้าน "กิ่งแก้ว" (เอ๊ะ หรือเปล่า - -*) ป้าคนขายเป็นคนขี้ลืมมากๆถ้าไม่จดให้ป้าแก ป้าแกจะลืมทำ หรือถ้าไม่จด เวลาคิดเงิน ป้าแกจะถามว่าสั่งไรบ้าง เดินไปก้าวนึงก็จะถามคำถามเดิม เดินอีกก้าวก็ถามใหม่จนกว่าจะถึงเก๊ะเก็บตังค์ -*-
- ไก่ทอดร้าน กะต๊าก (หรือกะโต๊กนี่แหละ) อร่อยม้ากๆๆ อร่อยกว่า KFC อีก !!!
- มีโลโก้ประจำ ม.ก็คือ ยุงที่มีมือซ้ายกางร่ม มือขวาครีมกันแดด (ยุงเยอะมากกกกกกกแดดแรงมั่ก )
- รถไฟฟ้าที่วิ่งรอบมหาวิทยาลัยจะเรียกสั้นๆว่า " โดเรม่อน" หรือ "เตาอบเคลื่อนที่"
- นิสิตหอ ญ (เก่า) ส่วนใหญ่จะรู้จัก " ยามจอย" (ดุมาก)
- ลานสมเด็จจะคึกคักช่วงก่อนสอบ และจะมีควันธูปตลบอบอวนอยู่ตลอดเวลา
- เด็กปี 1 ผู้หญิงจะต้องโดน "รองเท้าคัดชูกัด" แทบจะทุกคน
- นิสิตที่รหัส 46-47-48-49 มักจะรู้จัก "พี่โฟน" (แกดังจริงๆนะ)
- แทบจะทุกคนจะต้องได้ไปเรียนที่ตึก MD
- ตลาดนัดทุกวันอังคารจะเป็น center point ของเด็ก มน.จะมีขายทุกสิ่งอย่าง ผักสด, เสื้อผ้า ,สุนัข ฯลฯ และเป็นศูนย์รวมแฟชั่น
- ที่นี่จะขับรถเหมือนเวียดนาม ก็คือ ไม่มีไฟเขียวไฟแดง นึกจะเลี้ยงก็เลี้ยว นึกจะปาดก็ปาด ไฟเลี้ยวไม่เปิด
- ที่นี่จะมีอยู่ 2 ฤดู ก็คือ ร้อน กับ ร้อนอิ๊บอ๋าย.. - -*
- วิศวะชอบไปกินข้าวที่โภชนาคาร เวลาไปกินที่โภนิ จะเจอพวกนี้เยอะมากกก..
- ทางหลัง ม. ตรงทางแยก ถนนตรงนั้นจะไม่สามารถซ่อมได้ และสามารถเลี้ยงปลาได้
- ประตูทางออกตรงคลองหนองเหล็ก ส่วนใหญ่เค้าจะเรียกว่า "ป่าดงดิบ"
- ลานเทเลทับบี้มีไว้ให้ลูกหมาวิ่งเล่น
- ที่ฟิตเนสจะมีพวก กึ่งๆ ชายกึ่งหญิง ตัวล่ำขาวๆ มักจะเล่นอยู่ประจำ
- อ่างเก็บน้ำมีไว้วิ่งออกกำลังกาย และ ให้อาหารปลา
- รถไฟฟ้าเปิดประทุน ช่วงเย็นถ้าคุณจะนั่งคุณต้องไปขึ้นที่โรงเก็บรถ
- 7-11 ตรงโภ จะมีไว้ให้นิสิตหญิงใช้เท่านั้น!!
- อ.ผู้ชายที่หน้าตาดีที่สุดของมหาวิทยาลัยอยู่ที่คณะเภสัช หน้าตาดีเป็นจำนวนมากด้วยจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นศูนย์รวม อ.หน้าตาดีอะไรได้ขนาดนี้ แต่80เปอร์เซนต์ของอาจารย์ที่ว่ามาเป็น.....
- มีลานเทเลทับบี้อยู่ใกล้หอสมุด ตรงลานเทเลทับบี้เด็ก มน.หลายคนอาจไม่ทราบมีการปลูกต้นไม้ประจำจังหวัดของทั้ง76 จังหวัด ปลูกเรียงกันเป็นแผนที่ประเทศไทย
- บริเวณตลาดหลังมอ เรียกอีกอย่างว่า ตลาดปอยเปต เพราะสภาพไม่ต่างอะไรกับตลาดชายแดน
- มีแยกวัดใจ ตรงหน้าคณะมนุษย
- ลานสมเด็จโหดร้ายมากๆ ถ้ารุ่นพี่ให้ไปยืนร้องเพลงคณะตอนเที่ยงตรง
- ก๋วยเตี๋ยวไก่ป้าล้อม มามอนอ แล้วไม่ได้กิน เสมือนว่ามาไม่ถึง (ตอนนี้ยังมีรึเปล่าหว่า เพราะโภ1หายไปแล้ว)
- เด็กรุ่นรหัส43 เป็นรุ่นสุดท้ายที่เกรดไม่มีประจุ (บีบวก ซีบวก ดีบวก)
- รหัส 43 นอกจากเป็นรุ่นสุดท้ายที่เกรดไม่มีประจุยังเป็นรุ่นสุดท้ายที่เวลาตกจะได้ "E" แทน "F" ในรุ่นต่อๆ มา
- รุ่นรหัส43 ยังเป็นรุ่นสุดท้ายด้วยที่รู้จักการต่อคิวลงทะเบียน หลังจากนั้นลงผ่านเนทหมด
- ร้านข้าวต้มอารมณ์ดี ร้านข้าวต้มหน้ามอเจ้าอร่อย เจ้าของร้านใจดีด้วย
- รพ.มหาลัย ก่อนเปิดเป็นรพ.ในปัจจุบันเริ่มแรกเปิดเป็นหอหญิงด้วย
- คณะเภสัชศาสตร์ ม.นเรศวร เป็นคณะเภสัชแห่งแรกในประเทศไทยที่เปิดหลักสูตร 6 ปี
- รพ. มหาลัยไม่เคยมีห้องเต็ม
- สภานิสิตมหาวิทยาลัยมหาวิทยาลัยนเรศวร เป็นสภาแห่งแรกที่จดโดเมนเนมเป็นของตัวเองในชื่อ sapanisit.com
- เป็นมหาวิทยาลัยแห่งเดียวที่คณะเภสัชศาสตร์เป็นคณะบุกเบิกในการถ่ายภาพ และที่คณะเภสัชฯ แห่งนี้มีห้องมืดล้างอัดภาพขาวดำเป็นของตัวเอง
- ในอดีต ไม่มีหอพักชายภายในตัวมหาวิทยาลัย มีแต่หอพักหญิง
- พระรูปสมเด็จพระนเรศวรทรงคนโฑด้วยพระหัตถ์คนละข้างกับพระรูปที่อยู่ที่ในตัวเมือง
- เป็นมหาวิทยาลัยที่มีตราสัญลักษณ์สองแบบ คือ 1.องค์สมเด็จไว้สำหรับติดในที่สูง และ 2.ช้างเจ้าพระยาไชยานุภาพไว้ติดในที่ต่ำ (เช่นหัวเข็มขัด)
- วิดวะมีร้านอาหารข้างใต้ แต่ไปกินโภ 2 เพราะใกล้กว่าโภ
- ตลาดนัดเป็นที่ทำไว้สำหรับจอดรถทั้งมหาลัยแล้วให้นั่งรถไฟฟ้ามาเรียนแต่โดนประท้วง
- ร้านข้าวใต้ตึก EN อาหารที่ฮิต คือ ข้าวไข่เจียว
- ร้านถ่ายเอกสารตาตู้ มีชีทของทุกคณะทุกวิชาที่เรียนที่ตึก ENอาจารย์วิดวะสามารถแจ้งข่าวการสอนได้ที่ร้านตาตู้
- เมื่อก่อนรุ่นพี่วิดวะพาน้องไปลองของที่ วัดจูงนาง
- ตึกวิดวะก่อนสอบมีแต่นักศึกษาแพทย์เอากระดูกมาท่อง
- สมัยก่อนลานสมเด็จยังไม่กว้าง แก้บนด้วยวิ่งรอบมอ
- คนที่แก้บนด้วยการถูลานสมเด็จคนแรกเป็นเด็กคณะวิดวะ
- ช่วงก่อนสอบและหลังสอบผ้าถูพื้นลานสมเด็จไม่เคยแห้ง
- เด็กวิดวะ ถ้าไม่เข้าครอบครูประจำปีจะเรียนไม่จบ
- คณะวิดวะใช่จะมีชายแท้หญิงแท้มาเรียน เคยมีกระเทยมาเรียนแล้วเรียนไม่ไหวลาออกไปแปลงเพศ
- ปัจจุบันเจ๊เสริฐขายร้านอาหารตามสั่งทิ้งไปแล้ว
- ร้านเช่าการ์ตูนไทเกอร์ ตอนนี้น้องไทเกอร์เข้าประถมแล้ว
- ประตูหน้ามอ ใกล้ๆ กับศูนย์วิจัยจะเปิดตอนรับปริญญา
- ก่อนที่ถนนจะมีลูกระนาด เคยมีเด็กวิดวะเคยแข่งมอไซค์รอบมอด้วยความเร็วกว่า 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
- มีบางคนเรียนจบแล้วยังไม่รู้ว่ามีประตูออกจากมออีกตรงคณะวิทยาศาสตร์
- มน.เคยมีเรื่องฆ่าเก็บแต้มด้วยแต่มันก็ผ่านไปแล้ว ซึ่งช่วงนั้นนิสิตผวาและกลัวกันสุดๆ ...
คำสำคัญ (Tags): #มน. ม.นเรศวร#มหาวิทยาลัยนเรศวร เก็บมาฝาก ความทรงจำ
หมายเลขบันทึก: 85118เขียนเมื่อ 20 มีนาคม 2007 00:24 น. ()ความเห็น (13)
- มาอ่านแล้วไม่ต้องคิดมากจริงๆ
- เมื่อคืนยังไม่เห็นบันทึกนี้..พึ่งเปิดเผยตอนใกล้ๆ ๑๐ โมงนี่เอง
เจ๋งมากๆ คิดได้ไง
เพิ่งรู้นะเนี่ยว่า ตรงลานเทเลทับบี้ เขาปลูกต้นไม้เป็นรูปประเทศไทย..โอ้ว
ยกนิ้วให้เลย..10 นิ้วเลยเอ๊า.....
- รวบรวมได้เยอะจริง ๆ ค่ะ
- สำหรับชุดครุยเพื่อนราณีเรียกขอยืมกันยุง เพราะยุงมน.เยอะใช่ไหมค่ะ
- เจ๊เสริฐ (กะเทยสมรภูมิที่ขายกับข้าวตามสั่ง) ตั้งชื่อซะน่ากลัววววว
- รวมมิตรจริง ๆ ค่ะมน.เนี่ย จากเด็กศิษย์เก่ามน.ค่ะ เห็นด้วยนะค่ะเรื่องร้อนเนี่ย ราชภัฏฯ ก็ไม่แพ้กันค่ะ
- แต่สิ่งดี ๆก็เยอะ เพราะเจริญเร็วมาก และเป็นสัดส่วนกว่าตอนราณีเรียนอีกค่ะ
can i.s.-law 01
พี่ตูนนี้เก่งจริงๆรวบนวมข้อมูลได้ละเอียดยิบเลยนะคับพี่สาวคนนี้
ทั้งเก่งทั้งน่ารัก55
เจ๋ง จริงๆ รู้อะไรเพิ่มอีกตั้งเยอะ..
อื่ม เท่จังครับ สมกับที่อยู่มานาน เหอะๆ
เพิ่งเปิดอ่านเมื่อคืนเหมือนกัน
แต่ต้องอ่านแบบขำๆ และเก็บรายละเอียดได้ดี
คงเพราะเรียนได้ตลอก สี่ปี นี่เก็บรายละเอียดดีมาก
สงสัย ไม่เรียนวิศวะ ก็เภสัชนะค่ะเนี่ย
- เจ๊เสริฐ ตอนแรกแกเปิดพนันบอลด้วยครับ พอตำรวจจับ ก็เปลี่ยนไปใช้ระบบพนันออนไลด์ผ่านเว็บ ซึ่งไฮเทคมาก
- แต่ก็โดนจับอีกจึงย้ายหนีไป
- กว่าสภานิสิตจะได้โดเมนนี้มา อยากบอกว่า ลำบากมากครับ ต่อสู้กับสภานิสิตทั่วประเทศ เพื่อจะให้ได้โดเมนนี้มา
- สมแล้วที่อยู่มานาน ดังเช่นที่ มหา ว่าจริงๆ
- หลังจากที่พวกเก็บแต้มหมดไปแล้ว เด็ก มน.ก็หันมายิงกันเอง
- ขอบคุณครับ
อดีตนิสิต มน.
อ่านแล้วคิดถึง มน. จัง
bluez_eyes_bluez
ผมเป็นคนเขียนหนังสือ มีเรื่องราวของมอนอที่ผมเขียนไว้เหมือนกัน ลองอ่านดูได้
....
สมาคมพ่อค้าแม่ชายมอนอ
พวกคุณเรียนอยู่ที่ไหน? ธรรมศาสตร์ มอชอ หอการค้า รังสิต มอขอ มอบู และอื่น ๆ อีกมากมาย....ทุกที่ล้วนเป็นแหล่งทำมาหากินของเหล่าพ่อค้าแม่ค้าไม่ว่าจะขายข้าวปลาอาหาร หรือขายอุปกรณ์การศึกษา และอื่น ๆ อีกมากมายที่มีทั้งประโยชน์และโทษ ....แต่คำถามก็คือ พวกคุณรู้จักพวกพ่อค้าแม่ค้าเหล่านั้นบ้างมั้ย?....หลายคนบอกไม่รู้ หลายคนบอกไม่จำ หลายคนบอกไม่สำคัญ และหลายคนก็บอกว่า "จะรู้ไปเพื่ออะไร?"....
ที่มอนอ...ผมรู้จักพ่อค้า 1 คน และรู้จักแม่ค้าอีก 3 คน ...รวมเป็นสี่คน ทั้งสี่คนประจำอยู่ สี่ทิศ ดั่งท้าวจาตุโลกบาล ....เริ่มคนแรกเลยละกัน
คุณป้าเอนกประสงค์ มีร้านขายของโชว์ห่วยอยู่ที่หน้ามอ หรือทิศตะวันตก....ป้าแกอายุประมาณ 60 กว่า ๆ แก่มาก แก่แบบหงึก ๆ เลยอ่ะ ผมหงอกเต็มหัวแล้วก็รัดไว้ เป็นคนจีน พูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ใส่แว่นตาหนา ๆ อันใหญ่ ๆ ทำอะไรก็งก ๆ เงี่ยน ๆ เอ๊ย! เงิ่น ๆ ร้านของแกนั้นเป็นห้องแถวห้องเดียว...ขนาบด้วยร้านคอมพิวเตอร์และร้านคาราโอเกะ... ชื่อคุณป้าเอนกประสงค์นั้นเป็นชื่อที่พวกเด็กแถว ๆ หน้ามอนั้นตั้งให้แก เพราะว่าร้านของแกนั้นถึงจะเป็นร้านเล็ก ๆ ก็จริงแต่มีทุกอย่าง ขอย้ำเน้น ๆ ว่ามีทุกอย่างจริง ๆ (ของที่เค้าซื้อหากันนะ ไม่ต้องตั้งคำถามกวนตีน ๆ ว่ามีเครื่องบินขายมั้ย?) ...แผนผังร้านก็จะเป็นดังนี้ ด้านหน้าจะเป็นแผงหนังสือมีทุกอย่าง ตั้งแต่การ์ตูน นิตยสารรายสัปดาห์ เช่น มติชน แปลก มวยตู้ 191 อาชญากรรม เป็นต้น หนังสือพิมพ์ก็มี ถัดเข้ามาอีกก็เป็นของกินเล็กน้อยโดยจะวางตู้เย็นขายน้ำอัดลมตรงหน้าร้าน (วางตรงฟุตบาท) และข้างตู้เย็นก็เป็นโต๊ะเล็ก ๆ มีขนมปังเล็กน้อย และเก้าอี้ที่แกนั่งประจำก็อยู่ที่นี่ เลยเข้าไปในร้านก็จะเป็นชั้นวางด้านซ้ายจะรับผิดชอบเกี่ยวกับอุปกรณ์การเรียน ด้านขวาจะรับผิดชอบอุปกรณ์การช่างเช่น ไขควง ค้อน ตะปู และด้านในผมบรรยายไม่ถูกเพราะของมันวางเยอะเหลือเกิน และด้านบนเพดานก็จะห้อยอุปกรณ์กีฬาต่าง ๆ เช่น ลูกบอล ขอย้ำว่ามีทุกเบอร์ ลูกบาส ไม้แบด นวมมวย เป็นต้น ....เวลาไปซื้อของไม่ต้องไปมองหาให้เมื่อยคอ เพียงแต่บอกกับแกว่าต้องการอะไร แกก็จะไปหาให้ทันที...
ผมมีเคสต์เกี่ยวกับแกที่สุดคลาสสิคก็คือ เพื่อนผม ไอ้อ้น มันกำลังต้องการสายทีวีไปต่อทีวีที่ห้องมัน มันก็เลยไปหาซื้อที่ร้านป้าเอนกฯ มันเดินเข้าไปหาป้า แล้วก็ถามว่า
"ป้าคับ ป้ามีสายทีวีมั้ยคับ"....
"จะเอายาวแค่ไหนล่ะ?" ป้าแกเงยหน้าขึ้นถาม
"สักประมาณ เมตรนึงคับ"
"อ่อ เอ่อ ...เด๋ว ๆ นะ รอแป๊บนึง" ป้าแก่บอกพลางงงเล็กน้อย จากนั้นก็เดินหายเข้าไปหลังร้านสักประมาณ สามนาที
"เอ้า ได้แล้ว" ....ไอ้อ้นทำหน้าตะลึง เพราะป้าแกเล่นตัดสายทีวีของตัวเองมาให้ มือก็ยังกุมมีดอยู่เลย แถมหัวให้ด้วย สายนี่สีเหลืองเก่าเลยล่ะ
สุดยอดมั้ยคับ... จากนั้นป้าแกก็ได้ชื่อใหม่ก็คือ ป้าเอฟ มาจากคำว่า Everything....
ป้าแมว มีร้านขายอาหารตามสั่งอยู่ข้างมอฝั่งทิศใต้ ฝั่งคณะวิทยาฯ ข้าง ๆ หอเก่าผม แกทำกับข้าวอร่อยมาก โดยเฉพาะกะเพรา น้ำผัดนี่เยิ้มเข้มข้น กินแต่น้ำผสมกับข้าวก็อร่อยแล้ว...เมื่อก่อนที่ผมอยู่หอเก่า ตอนปีหนึ่ง ผมไม่ค่อยได้กินข้าวกับแกเท่าไหร่ เพราะเคยได้ยินมาจากเพื่อนว่าแกดุมาก ขั้หงุดหงิด อารมณ์ประมาณว่าถ้ามึงเรื่องมากก็ไม่ต้องกินอะไรแบบนั้น อย่างเช่น ถ้าคุณสั่งกะเพราไม่ใส่พริก ก็ไม่ได้กิน ถ้าคุณสั่งกะเพราไก่ไข่ดาวไม่สุกก็ไม่ต้องกิน ถ้าคุณสั่งกะเพราไก่ไข่ดาวกรอบ ๆ ก็ไม่ได้กินอีก หรือถ้าคุณสั่งกะเพราะไก่ใส่หมูหมัก ก็ไม่ได้กิน เป็นต้น ....แกก็คงจะรู้นิสัยของแกที่ชอบหงุดหงิดใส่คนสั่งข้าวเรื่องมาก แกก็เลยคิดสูตรอาหารขึ้นมาใหม่ก็คือ "กะเพราเรื่องมาก" เป็นผัดกะเพราราดข้าวที่ผสมไก่ หมู เนื้อ ปลาหมึก เอาทุกอย่างมาผัดรวมกัน ปรากฏว่าฟีดแบ็คดีมากคับ คนสั่งกินเยอะมาก เป็นเมนูอาหารสุดฮิตของร้านแกเลย ไม่น่าเชื่อ...มีอยู่ช่วงนึงผมกับเพื่อนไปกินกันประจำจนแกจำอีฟได้ แล้วจากนั้นมาพวกเราก็สนิทกันมาจนถึงทุกวันนี้....
น้าหมาน ขายโรตีที่ข้างมอฝั่งสนามกีฬา ประจำทิศเหนือ ชื่อของแกคือสมานโรตี แต่ผมเรียกแกว่าน้าหมาน คนนี้ผมสนิทด้วยที่สุด เพราะผมชอบในนั่งเล่นที่ร้านแกประจำ ร้านของแกนั้นเป็นร้านรถเข็นธรรมดาที่ไม่ธรรมดา เพราะโรตีน้าหมานนั้นเป็นแฟรนไชร์ประจำพิดโลกเลยแหละ....เมื่อก่อนแกขายอยู่ในเมือง แกเพิ่งจะมาขายแถวมอตอนผมอยู่ปีสองมั้ง บุคลิกของแกดูเป็นคนดุ ประกอบกับหน้าตาของแกนั้นดูเหี้ยม ๆ คล้ายคนใต้มีตาจะโต ๆ ผิวเข้ม ๆ หน่อย ดูน่ากลัว แต่แกเป็นคนตลกมาก...พูดอะไรนี่มุขกระจาย พื้นเพแกเป็นคนเพชรบูรณ์ แต่มาได้เมียเป็นคนพิดโลกเลยไปไหรไม่รอด แฟน ๆ โรตีของแกมีหลายรุ่นมาก แกขายมาเกือบสามสิบปีแล้ว ฉะนั้นแฟนไม่ได้มีเฉพาะเด็กวัยรุ่น แต่คนทำงานก็มี แกจะชอบโชว์ใบทหารผ่านศึกให้ดู แกบอกว่าแกเป็นพลร่มและตอนสมัยที่อยู่กองทัพแกก็เป็นพลปืนกลเล็ก เอ็ม 60 โม้สุด ๆ อ่ะ
ครั้งแรกที่ผมเห็นแกนะ ผมเข้าไปเดินไนท์ริมน่านที่ในเมือง พอเดินเสร็จก็ขับผ่านรถเข็นโรตีซึ่งคนเป็นสิบมุงอยู่ก็เลยสนใจจึงแวะซื้อกัน พอจอดรถแกก็บอกว่า
"อ้าวไปไงมาไงเนี่ย? เข้ามาในบ้านก่อนสิหนู" พลางแกก็หันชี้ไปที่ที่ว่างด้านหลังแกทั้ง ๆ ที่เป็นร้านรถเข็นนะ มาบ้านเบิ้นอะไรก็ไม่รู้ ผมนี่งงไปหมด เพื่อนผมก็งงกัน...แต่ผมก็เดินไปด้านหลังแก
"อ้าว เข้ามาบ้านได้ไงเนี่ยประตูก็ยังไม่เปิดกัน"
ผมไม่รู้ว่าเป็นมุขคับ เพราะแกเป็นพวกตลกหน้าตาย มุขเด็ด ๆ ของแกก็เช่น "โรตีใส่กล่องใช่มั้ย พรุ่งนี้เอากล่องกับช้อนมาคืนด้วยนะ", ถ้าผมไปนั่งที่ร้านแก แกก็จะบอกกับลูกค้าว่า "นี่แฟนชั้นเอง บอกว่าไม่ต้องมาเฝ้าก็ยังจะมาอีก ไม่รู้สิ ตั้งแต่กินยาคุมย้อนแผงนี่ชอบทำอะไรเพี้ยน ๆ " มุขของแกก็จะเป็นมุขเดิม ๆ ที่คนเดิม ๆ ก็จะพอรู้ แต่ถ้าเป็นเด็กปีหนึ่งมาใหม่ ๆก็จะงง ๆ และติดแกมาก และจะมาซื้อโรตีแกกินประจำ ผมยอมรับตรง ๆ ว่าโรตีแกก็ธรรมดานะ แต่คนมากก็เพราะว่าชอบอัธยาศัยของแกดีเหลือเกิน แล้วยิ่งตอนเปิดเทอมใหม่ ๆ นะคนยิ่งแน่น ฟีดแบ็คดีมาก ๆ เป็นพ่อค้าที่มีเรตดีที่สุดแถวมอเลยแหละ....ทุกวันนี้เวลาที่ผมมีปัญหาผมก็จะไปคุยกับแก เพราะไม่ใช่แค่จะให้คำปรึกษาในฐานะที่เป็นลุง(แต่เรียกน้า)เท่านั้น แต่ผมก็ยังได้หัวเราะไปกับแกด้วย
คนสุดท้าย อีป้าน้องมิ่ง ผมไม่รู้ชื่อแก แต่ร้านแกชื่อว่า น้องมิ่ง ผมก็เลยเรียกอีป้าน้องมิ่ง แกขายผักและเครื่องประกอบอาหารต่าง ๆ อยู่หลังมอ ประจำทิศตะวันออก ผมไม่สนิทกับแกเลย แต่ถูกใจยังไงก็ไม่รู้สิ ...แกเป็นป้าแก่ ๆ พอ ๆ กับป้าเอฟ แต่กวนตีนกว่าเยอะ ร้านของแกจะขายผักเป็นเสียส่วนใหญ่ ร้านไม่ใหญ่เป็นห้องแถวธรรมดา มีผักต่าง ๆ เนื้อหมู วัว ไก่ หมูยอ น้ำปลา พริก มะนาว และอื่น ๆ อีกมากมายที่เกี่ยวกับการปรุงอาหาร...
ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องตั้งชื่อร้านว่าน้องมิ่ง คงจะเป็นชื่อหลานหรือลูกแกทำนองนั้น แต่ที่แน่ ๆ คงไม่ใช่ชื่อแกเป็นแน่ ผมเคยมีเคสที่ลืมไม่ลงเกี่ยวกับแกอยู่สองเคส
เคสแรก วันนั้น ผมเพิ่งกลับจากอุดร และได้แหนมเนืองมากิน รู้ ๆกันใช่มะว่าแหนมเนืองเป็นชุดที่ซื้อที่วีทีจะมีสลัดมาให้ แต่สลัดแม่งไม่สดอ่ะ ก็เลยต้องไปซื้อสลัดที่ร้านอีป้าน้องมิ่ง "ป้าคับ สลัดมีมั้ยคับ" ผมถาม
"มี" ป้าตอบห้วน ๆ และทำท่าทางไม่สนใจพร้อมกับมองทีวีมือก็พัดตัวเองไป
"ขีดเท่าไหร่คับ?" ผมถามอีกครั้ง
"แปดบาท"
"งั้นเอา สี่ขีดคับ"
"อืมม์ ..นู่นในถึงแช่สีส้ม ๆ โน่น ไปหยิบเอาเอง" แกไม่สนใจ มือพัดไป และหัวเราะกับบางรักซอยเก้าเฉยเลย
-_-" แสด..
เคสที่สอง ผมไปซื้อกะล่ำหรือผักกาดเนี่ยแหละมากินกะมาม่า ประมาณว่าปลายเดือนแล้ว กินแกลบ(นักเขียนไส้แห้งเว้ย) ก็ไปที่ร้านอีป้าน้องมิ่งเนี่ยแหละ ทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยอยากจะไปนะ แต่ก็ไป
"ป้าคับ ผัดกาดนี่ขายยังไงคับ?"
"ขีดละแปดบาท ...จะเอาก็หยิบมาชั่งเลย" สายตาแกมองผมยังไง ๆ ก็ไม่รู้สิ ไม่ชอบเลย
"คับ" ผมหยิบมาชั่งให้แกดู แกก็ดูนะ แล้วเสือกถามผมอีกว่า "กี่ขีดล่ะ?"
"เอ่อ สามขีดกว่า ๆ คับ" ผมบอกกับแก
"แปดสามยี่บสี่..ยี่บห้า" แกพึมพำคำนวณของแกคนเดียวแล้วก็บอกผมว่า "ยี่บห้าละกัน"
ผมยื่นแบงค์ห้าร้อยให้แก ทันใดนั้นแกก็บ่นออกมาว่า "โอ้ย ไม่มีทอนแล้ว เพิ่งเอาเงินไปฝากธนาคารเมื่อเช้านี่เอง ไปแลกมาก่อนไป"
"คับ เด๋วผมไปแลกมาให้" ผมเดินออกจากร้านด้วยความเซ็ง...ทันใดนั้นป้าแกก็ถามว่า "จะไปแลกเงินที่ไหนล่ะ?"
"เด๋วจะไปแลกที่ร้านค้าฝั่งโน้นน่ะคับ" ผมตอบแล้วชี้มือไปที่อีกฝั่งของถนน
"เออ ดี ๆ ซื้อไส้กรอกอีสานมาให้ป้าด้วย ยี่สิบ"....แกตะโกนบอกส่งท้ายว่า "หิว.."
ผมไม่ตอบแก ผมเดินมุ่งหน้าไปที่ร้านไส้กรอก พร้อม ๆ กับคำถามที่ว่า กูจะได้เงินค่าไส้กรอกมั้ยเนี่ย...
จบ....สมาคมพ่อค้าแม่ขายแห่งมอนอ
ลูกพระพิรุณรุ่นที่ 66
เรื่องนศ.ม.เกษตร ฆ่าตัวตายเนื่องจากทนไม่ได้กับการรับน้อง
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เรียก "นิสิต" ครับ ไม่ใช่นักศึกษา
อือ มันจริงแฮะ ผมรหัส 42 อ่ะ
จำเรื่องราวต่างๆ ได้ เพราะ บล็อกนี้ล่ะ
อิอิอิ
เก็บเงินที่ต่างประเทศอยู่น่ะ เดี๋ยวกลับไป มอนอ นะ
เอ้อ....
พ่อแม่ ส่งมาเรียน