น่าสงสารเด็กจุฬา

คลายเครียด: จากจุฬา....ถึงสยามพารากอน

สยามพารากอนเปิดแระคับพี่น้อง
อลังการงานสร้าง อภิมหาโปรเจคเขย่าขวัญ
สั่นประสาท ใหญ่โต มโหระทึก ครึกโครม......

บรรยายเหมือนคนไปเหยียบแร้น
ป่าวเลย.... ขี้เกียจไปเบียดเสียดยัดเยียด
department store จ้ะ มิใช่บ้านกระดาษ
ฉะนั้นมันคงจะตั้งตระหง่านอยู่อีกหลายสิบปี
เด๋วก้อได้โดดเรียนไปบ่อยๆเองล่ะ

ที่เขียนถึงวันเน้
ไม่ใช่เพราะบุพการีเป็นหุ้นส่วน หุ้นเสี้ยวในนั้นหรอก
เพียงแต่เรารุสึกว่ามันเปน talk of the town ช่วงนี้
และ...มันใกล้ตัว

ในฐานะนักช็อปคนนึง
เราชอบนะ ดี๊ด๊า ดีดดิ้น ตื่นเต้น ม๊ากมาก

แต่ถ้าถามเราในฐานะนิสิตจุฬา เราไม่ค่อย"ปลื้ม"เท่าไหร่
เข้าใจนะ ว่ามันเปนเรื่องของผู้ใหญ่
เปนเรื่องของเศรษฐกิจ การท่องเที่ยว การค้าและอื่นๆ

แต่...
ทุกวันนี้ถ้าเราเงยหน้าจากหนังสือเรียน
แล้วมองไปรอบๆดิ ข้างหน้าก้อสยาม
ฝั่งตรงข้ามก้อสยามเซ็นเตอร์ สยามดิส
เลยไปเปนเซ็นทรัลเวิร์ด เซ็นทรัลชิดลม
มาทางหัวลำโพง มีสามย่าน ถัดไปหน่อยก้อหลังสวน
อีกทางก้อสวนลุมไนท์....
โอ้ว เยอะนะนี่

โอเค เด็กจุฬาคงไม่ใช่กลุ่มคนประเภทที่จะหลงไปกะสิ่งยั่วยุง่ายๆ(มั้ง)
ถึงงั้นสิ่งแวดล้อมก้อเปนตัวบ่งบอกสภาพมนุษย์ไม่ใช่หรอ
เพชรในตม ถูก..ที่มันก้อยังเปนเพชร
แต่เอาเข้าจิงมันก้อต่างจากเพชรในจิวเวอรี่ใช่ป่ะล่ะ
เปรียบเทียบซะดูแย่เชีย

คือ...เราตั้งใจจะบอกว่า
ในความคิดเรานะ
ขอย้ำ In my opinion เท่านั้น
จุฬามันอยู่กลางเมืองเกินไป
แบบ "กลาง"มั่กๆ
แล้วพอสยามพารากอนโผล่พุด มุดดินขึ้นมา
เค้าก้อยิ่งตั้งใจจะทำให้ไทยเปนศูนย์กลางการค้า การช็อปปิ้ง
และไม่ว่ามันจะโอหรือไม่

แต่สิ่งที่เราจะได้เห็นต่อตั้งแต่วันนี้ไป
มันก้อจะมีแต่ภาพนักท่องเที่ยว ภาพเหล่าบรรดาเศรษฐีทั้งไทยและเทศ
มากำจัดเศษเงินในกระเป๋าที่มีมาเกินไป
แหงล่ะ ยังไงซะเงินพวกนั้นมันก้อเข้าประเทศเรา

แต่ถ้ามองอีกมุมนะ
ยิ่งเหนตึกใหญ่โตแค่ไหน
เหนมันอลังการยังไง
ช่องว่างระหว่างคนรวยกะคนจนมันยิ่งห่า...ง
ห่างกันออกไปเรื่อยๆ

เอาง่ายๆ ถ้าเดินข้ามจากสยามพารากอน
มาโรงหนังลิโด้แล้วยอมเสียเงิน 80 บาท
ตีตั๋วหนังเรื่องเด็กโต๋
เข้าไปดูแบบไม่ให้หลับ
แล้วช่วยกลับออกมามองตึกนี่อีกที

เราว่าทุกๆคนก้อรู้เหมือนที่เรารู้แหละ
ว่าอีกหลายๆมุมของประเทศ
ยังมีคนหลายร้อยหลายพัน
ที่ไม่เคยเหนตึกเกินสองชั้น
ไม่เคยเหนแบงค์ร้อย
(ที่สำหรับพวกเรามันยังไม่พอซื้อกาแฟซักแก้ว)
ไม่เคยกินพิซซ่า
ไม่เคยเหนน้ำทะเล
และอีกหลายไม่เคย
ที่ชั่วชีวิตนี้พวกเค้าไม่รู้จะมีวันเคยรึป่าว
ทั้งที่เค้าก้อเปนคนไทยคนหนึ่งไม่ใช่หรอ????

เด็กจุฬาขึ้นชื่อว่าหรูไฮโซ
ถ้าทุกคนไม่ได้เอนท์เข้ามาด้วย statement ธนาคารของที่บ้าน
สิ่งที่ทำให้พวกเราฟุ้งเฟ้อ

ก้อคือสภาพแวดล้อมพวกนี้ตังหากล่ะ
ที่มันจะส่งผลให้พวกเรา"ชิน"
ชินกับการกินข้าวมื้อล่ะ50-60
(ซึ่งสำหรับบ้างบ้านมันคือค่าอาหารทั้งเดือน)
ชินกับการนั่งรถไฟฟ้า รถใต้ดินไปลงที่โน่นที่นี่
(ในขณะที่เด็กต่างจังหวัดต้องเดินข้ามเขาสามลูกเพื่อไปโรงเรียน)
เรานึกภาพ"ไม่มีข้าวสารกรอกหม้อ"แทบไม่ออกกันด้วยซ้ำ
ในเมื่อเราไม่เคยลำบาก
แล้วเราจะรู้สึกถึงความลำบากของคนอื่นได้ยังไง???

ตอนเข้าค่ายวิษณุกรรมบุตร
คำพูดของพี่คนนึงที่ยังทำให้เราขนลุกมาถึงทุกวันนี้
คือ "นิสิตจุฬาเล่าเรียนได้ด้วยภาษีประชาชน แม้กรรมกร
ชนชั้นต่ำสุดของประเทศ ก้อยังส่งเสียเงินให้พวกเราเรียน
เพราะฉะนั้น 'ประชาชนคือภาระของเรา' "
แต่ในเมื่อคนที่ลำบากที่สุดในสายตาพวกเรารอบมหาวิทยาลัย
คือ คนกวาดถนน ที่มีมือถือใช้
แล้วจะมีซักกี่คนที่จะนึกถึงความเปนจิง
ในโลกจิงๆ ที่อยู่อีกมุมนึงของประเทศ

เขียนมาซะยืดยาวเราไม่ได้ต่อต้านการเปิดสยามพารากอน
ไม่ได้โทดใคร ไม่ได้แอนตี้การเปนศูนย์กลางนู่นนี่
ในเมื่อเราเปนคนนึงที่คงจะเพลิดเพลินกะการช็อปกระหน่ำ
กิน starbuck อาทิตย์ล่ะสองครั้ง
เพียงแต่เราแค่กลัวว่าพวกเรานิสิตจุฬา
จะลืม"ภาระ"ของเรา เพียงเพราะเราไม่ได้เห็นว่ามันมี

ที่มา www.saranair.com

บ้างครั้งความทันสมัยก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น