ชาวนากับลาแก่

เรื่อง: ชาวนากับลาแก่

ณ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว 
มีชาวนาคนหนึ่งเลี้ยงลาไว้ตัวหนึ่งซึ่งแก่มากแล้ว
วันหนึ่งชาวนาได้พาเจ้าลาแก่ออกไปข้างนอก 
ด้วยความโง่เขลาของมันดันเดินซุ่มซ่ามไปตกบ่อแห่งหนึ่ง 
มันร้องครวญครางเป็นเวลาหลายเพลา 
ชาวนาเองก็พยายามใคร่ครวญหาวิธีที่จะช่วยมันขึ้นมา 
ในที่สุดชาวนาหวนคิดขึ้นมาได้ว่า เจ้าลาก็แก่เกินไปแล้ว 
อีกอย่างบ่อนี้ก็ต้องกลบ ไม่คุ้มที่จะช่วยเจ้าลา 
ชาวนาจึงไปขอแรงชาวบ้านเพื่อมาช่วยกลบบ่อ 
ทุกคนใช้พลั่วตักดินสาดลงไปในบ่อ 
ครั้งแรกเมื่อดินไปถูกหลังลามันตกใจ และรู้ชะตากรรมของตนทันที
มันร้องโหยหวนทันที สักพักหนึ่งทุกคนก็แปลกใจที่เจ้าลาเงียบไป
หลังจากที่ชาวนาตักดินใส่ไปในบ่อได้สักสองสามพลั่วก็เหลือบมองลงไปในบ่อ
ก็พบกับความประหลาดใจที่ว่า ทุกครั้งที่ทุกคนสาดดินไปถูกหลังลา
ลามันจะสะบัดดินออกจากหลังแล้วก้าวขึ้นไปเหยียบบนดินเหล่านั้น
ยิ่งทุกคนพยายามเร่งระดมสาดดินลงไปมากเท่าไรมันก็ก้าวขึ้นมาได้เร็วมากยิ่งขึ้น
ในไม่ช้าทุกคนต่างประหลาดใจที่เจ้าลาสามารถหลุดพ้นจากปากบ่อดังกล่าวได้ 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า 
“ชีวิตนี้อุปสรรคต่างๆที่ถาโถมเข้ามาหาเราก็เปรียบเสมือนดินที่สาดเข้ามาหาเรา 
จงอย่าท้อถอยและยอมแพ้จงแก้ไขมัน เพื่อที่เราจะได้เหยียบมันเพื่อที่จะก้าวสูงขึ้นเรื่อยๆ 
เปรียบเสมือนลาแก่ที่หลุดพ้นจากบ่อได้ฉันใดฉันนั้น” 

“อุปสรรคมีไว้ให้ก้าวข้ามไป” 
เป็นกำลังใจให้กับทุกๆคน ที่เจออุปสรรคจะมากบ้าง หรือน้อยบ้าง จงทำให้ดีก็แล้วกัน 
แปลและเรียบเรียงจากนิทานจีนภาคภาษาอังกฤษ

[ครูแอน]

เป็นคติชีวิตได้ดีทีเดียวค่ะ...... คนหลาย ๆ คนคิดว่าตัวเองเก่งและมักตำหนิผู้อื่นว่าอ่อนแอในยามที่พวกเขาท้อแท้ แต่เมื่อวันใดอุปสรรคหรือความเจ็บปวดได้ผ่านเข้ามาถึงได้รู้ว่าตัวเองก็แสนจะอ่อนแอ