พักนี้ดิฉั้นเป็นโรคไร้อารมณ์ขึ้นมาดื้อๆ...แปลกใจตัวเองที่เคยสั่งสมทำอะไรที่ไม่เคยหมดกลับเหือดหายไป.....(เสียท่าหม๊ด...เคยโม้ท่านอาจารย์ประพนธ์ไว้ว่าแบตเตอร์รี่ชั้นดีไฟไม่หมด)
ถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น....มนุษย์อยู่ได้ด้วยเหตุผล...ที่ต้องมีมากกว่าอารมณ์....เหตผลของการอยู่ร่วมกันเหตผลของการพึ่งพา....เหตผลของการมีชีวิตอยู่....หรือเหตผลหลายต่อหลายอย่าง....การพบเจอปัญหาเป็นเรื่องปกติ....บางคราวก็มีแรงกระโดดข้ามพ้น....บางคราวก็หมดพลังยอมจ่อมจมกับมันให้พ่ายกันไปข้างหนึ่ง....มีคนกล่าวเสมอว่าดิฉั้นมักปล่อยวางอะไรไม่ได้เก็บมาเป็นห้วงคำนึง
ดูจริงจังไปหมด
ดิฉั้นยังคงเขียนบันทึกทุกวันแต่กลับซ่อนมันไว้...มิให้ใครอ่านคงเขียนงานสม่ำเสมอ....รู้สึกว่าภาษาที่ใช้ไม่มีพลังงาน...หากปล่อยออกไป....รังแต่จะทำให้ผู้อื่นหมดพลังงานไปด้วย....ผ่านไป....ดิฉั้นก็อ่านงานตัวเองทุกวัน
ทุกวัน ทุกวัน ไม่กี่วันดิฉันก็มีพลังงานคืนมาจากการทบทวน...ถามตัวเองกลับไปกลับมา....เสียงจากใจก้องผ่านโสตประสาทรับรู้
วิเคราะห์ ทบทวน ความสุขหายไปไหน?.....
ดอกไม้ไม่สวยดังเดิม
มองดวงดาวไม่สุกสกาวเช่นเคย
ผีเสื้อหายไปไหนหมดไม่มาบินวนให้หัวใจเริงร่าเช่นเคย....พบว่าความสุขที่เคยวนเวียนรอบๆตัว....แท้จริงยังคงอยู่....แต่เธอมัวจ่อมจมความสุขจึงมิกล้าเปิด
โบกมือทักทาย
ความสุขอยู่ที่ใจแหละครับ ไม่หายไปไหน
การเขียนบันทึก...เป็นการได้ส่งความรู้สึกออกมานะคะ
วันหนึ่ง...ครูอ้อยแทบช็อค ตอนที่ขับรถอยู่ที่ถนนลาดพร้าว บริเวณโชคชัย 4 ครูอ้อยเห็นมนุษย์โครมันยองค่ะ ไม่ใส่เสื้อผ้า อ้อ...ลืมไปมนุษย์โครมันยองผู้ชายค่ะ
สูงประมาณคุณไมโต
ผิวพรรณประมาณคุณขจิต
ดวงตาเหมือนคุณแผ่นดิน
มุมปากเหมือนคุณเอกจตุพร
เดี๋ยวก่อน...มีใครอีกคะ...คุณจิ๊บยังไม่ยิ้มเลยค่ะ เอ...ฟันขาวเหมือน..ใครดีน้า..ฮั่นแน่..คุณจิ๊บยิ้มแล้ว..ครูอ้อยดีใจจัง....เย้! ......
ครูอ้อยกลับบ้านก่อน สัญญาว่าจะเข้ามาอ่านบันทึกคุณจิ๊บทุกบันทึกค่ะ
บ๊าบบาย ซียู อะเกน
ข้าฯ ขอสัญญาว่า......ฮั่นแน่ยิ้มออกมาแล้ว
"ถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น....มนุษย์อยู่ได้ด้วยเหตุผล"
รู้สึกดีใจที่พี่จิ๊บ..เริ่มด้วยคำถามนี้ต่อชีวิต...ก้าวเดินหาคำตอบด้วยตนเองนะคะ...ได้อย่างไรเรามาแลกเปลี่ยนกัน..ไม่มีใครสามารถตอบแทนใครได้...ใช้ปัญญาที่เรามีอยู่นี้ค้นหาคำตอบนั้น...กะปุ๋มอยู่เคียงข้างเสมอค่ะ
(^______^)
สวัสดีค่ะ คุณเมตตา
เอาคำสวยๆจาก Ann Davies มาฝากค่ะ
We all have to lose sometimes
before we can win,
We have to cry sometimes
before we can smile,
We have to hurt
before we can be strong,
But if you keep on working
and believing,
you'll have victory
in the end.
เราทุกคนต้องพ่ายแพ้ในบางครา
ก่อนจะพบชัยชนะ
บางครั้งเราต้องร้องไห้
เพื่อจะได้ยิ้มในภายหลัง
เราต้องเจ็บปวด
เพื่อสร้างความเข้มแข็ง
แต่หากคุณตั้งใจทำต่อไปด้วย
ความเชื่อมั่นศรัทธา
ในที่สุดแล้ว
ชัยชนะจะเป็นของคุณ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ คุณจิ๊บที่รัก
ตามมาเป็นกำลังใจสู้ ๆ ค่ะ
เป็นบางช่วงเวลาครับที่เรารู้สึกแย่กับชีวิตขึ้นมาบ้าง...
แต่ไม่นานเราก็ต้องสร้างกำลังใจขึ้นมาใหม่ได้ครับ...
ตามมาขออ่านเรื่องเล่า "แบบเร้าพลัง" หน่อยค่ะ
รอ รอ รอ.....
สวัสดีครับ
ความสุขที่หายไป...อาจจะเป็นความสุขที่ยังไม่เที่ยงแท้ก็ได้ครับ??
ความสุขที่ละเอียดและมากกว่าอาจจะตามมาหลังจากนี้ครับ ^_^
เป็นกำลังอีกหนึ่งครับ