เป็นอีกจุดประกายหนึ่งในการเป็นวิทยากรให้ความและทักษะการให้คำปรึกษาแก่เด็กและสตรี เมื่อวันที่ 17 มกราคม 2550 ให้กับทีมสหวิชาชีพระดับอำเภอพยัฆภูมิพิสัย ณ ห้องประชุมโรงพยาบาลพยัคฆภูมิพิสัย จำนวน 40 คน ประกอบด้วย เจ้าหน้าที่ตำรวจ ครู-อาจารย์ เจ้าหน้าที่สาธารณสุขอำเภอ เจ้าหน้าที่องค์กรท้องถิ่น และ พยาบาลวิชาชีพ
ซึ่งทีมการให้ความช่วยเหลือแก่และสตรีระดับอำเภอ มีหัวใจเต็มร้อย ในการเก็บเกี่ยวและแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในการทำงานด้านเด็ก ใพ่อที่จะเป็นแนวทางในการทำงานเชิงป้องกัน บำบัด และ การฟื้นฟู เพื่อที่จะได้เพิ่มทักษะการให้คำปรึกษา
การที่คนหนึ่ง จะให้คำปรึกษานั้นจะต้องมีทักษะ ไม่ใช่ใครๆก็สามารถที่จะให้คำปรึกษาได้เลย เป็นอีกศาสตร์แขนงหนึ่ง จะต้องมีทั้งด้านศาสตร์และศิลป์ คือ มีทั้งทฤษฎี คือจากการสำเร็จการศึกษาทางจิตวิทยามา และมีศิลป์ คือ ได้มาจากการปฎิบัติ ต้องหมั่นในการฝึกฝนตนเอง เรียนรู้อยู้ตลอดเวลา
ระยะเวลาจากมหาสารคาม ถึงเป้าหมายต้องใช้เวลาในการเดินทาง ชั่วโมงกว่าๆ ระยะทาง 80 กิโลเมตร โชว์เวอร์จากรพ.พมัคฯ น่ารักมาก ขับรถอย่างมืออาชีพ พาทีมไป-กลับด้วยความปลอดภัย ต้องขอบคุณ
นำทีมนิสิตปริญญาโท สาขาจิตวิทยาการให้คำปรึกษา จำนวน 4 คน รวมกับตัวดิฉันเอง เป็น 5 คน เมื่อไปถึงผู้ประสานงานออกมาต้อนรับด้วยความยินดี และเมื่อไปถึงห้องประชุมบรรยากาศเป็นอันเองมาก ห้องเล็กอบอุ่น ด้วยความมิตรภาพยิ้มแย้มแจ่มใส
การเริ่มต้นจากการแนะนำตนเองและแนะนำทีม จากนั้น ให้นิสิตนำกิจกรรม การติดต่อสื่อสาร กติกาต้องกระซิบเท่านั้น กระซิบครั้งเดียว ห้ามย้อนถาม นึกถึงภาพเมื่อสมัยเราเป็นนักเรียน ย้อนกลับไปบรรยากาศที่เป็นเด็กอีกทั้ง หัวแถวเกิดความไม่แน่ใจว่าจะจดจำประโยคได้ไหม แต่ละคนใช้เทคนิคต่างกันคือ ใช้กระดาษเพื่อมาจดจะได้จำได้ บางแถวใช้การบอกต่อเสียงดัง แบบกระซิบดังๆ จำเป็นบางท่อน ก่อให้เกิดบรรยากาศ ที่สนุกสนาน หัวเราะแบบไม่หยุด..