วัฒนธรรมการเรียนรู้ : จากความกล้าของเธอ
เมื่อวานเริ่มจากเช้าเลยฝนตกพอรถเปียกและลงเม็ดบ้างเพราะเมฆปกคลุมพื้นที่เกาะยอไปจนถึงบ่ายแก่ ๆ
ช่วงบ่ายได้รับสายจากพระโทรมาระลึกถึงกัน คือ ดร . พระมหาสุทธิมนต์ ศิลปักษี จบ ป. เอก ที่มหาวิทยาลัยเมืองพาราณสี เป็นศิษย์รุ่นน้องเพราะผมจบมาก่อน
ขณะที่ท่านโทรมา ท่านอยู่ที่เชียงใหม่ เป็นอาจารย์พิเศษของมหาวิทยาลัยสงฆ์ที่นั้น คนที่คิดถึงกันนี้อยู่ไกลก็เหมือนอยู่ใกล้นะครับ
เมื่อเลิกงานผมเดินไปที่รถซึ่งจอดอยู่บนหลังเขา...ขอไปด้วยคะอาจารย์...ผมกำลังก้าวขึ้นรถต้องชะงักเหลียวมองตามเสียง...ไม่คุ้นและไม่เคยรู้จัก...ไม่เคยคุยด้วยเลย...แต่เชิญครับด้วยความยินดี...
ผมได้เพื่อนร่วมทางจากบนหลังเขาจนมาถึงตีนเขาเธออำลาและลงจากรถไป...ขณะนั่งในรถผมถามเธอและทราบว่า...สวยน้อยคนนี้ชื่อสา พึ่งมาทำงานอยู่ในโครงการปรับภูมิทัศน์ของสถาบันทักษิณคดีศึกษาได้ไม่นาน
ที่ห้องทำงานเธออยู่บนหลังเขาเหมือนกัน...เธอต้องขึ้นลงเขาวันละหลายเที่ยวระหว่างสำนักงานเลขาของสถาบัน ฯ กับที่ทำงานของเธอ...เธอเหนื่อย...
จึงรวบรวมความกล้าเอ่ยปากขอนั่งรถลงจากหลังเขามาที่สำนักงานนั้นเองครับ...นี้คือความไว้วางใจยังคงมีอยู้บ้างในสังคมมนุษย์.
ความเห็น (4)
- อู้ น่าจะมีงบซื้อรถกอล์ฟให้เธอสักคน เอาไว้ซิ่งขึ้น ลงเขาค่ะ
- แดดเปรี้ยงๆ เดินขึ้นเนิน ลงเนินอย่างนี้น่องโป่งล่ะค่ะ หมดสิทธิ์ใส่รองเท้าสวยๆ ค่ะ
สวัสดีครับ คุณ
 |
เป็นมุมคิดที่น่าสนใจยิ่ง ผมขอนำแนวคิดนี้หารือผู้บริหารก่อนนะครับ
ขอบคุณครับ
- ขอบคุณครับสำหรับเรื่องเล่าที่ดีและการน้ำเตือนให้เรารู้ว่าความไว้วางใจยังคงมีอยู้บ้างในสังคมมนุษย์.
สวัสดีครับ...คุณ
 |
มนุษย์เราเมื่อไร้ซึ่งความไว้วางใจกันแล้วทุกอย่างยุ่งยากไปหมดเลยนะครับ
วันนี้ตั้งแต่เช้า netติดขัดใช้การไม่ได้เลยพึ่งได้ช่วงนี้แต่ยังช้าอยู่...
ขอบคุณครับ