ประธานเยาวชน

" ผมจะไปทำงานที่ กรุงเทพฯ ...."

 

         หงา/ นายอรรถพล     ดีทั่ว  ประธานเยาวชน  บอกกับเรา เมื่อค่ายที่แล้วว่า 

“   จันทร์หน้า ผมจะไปทำงานกรุงเทพฯ แล้วครับ “

เราฟังด้วยความสลดใจ  คนหนุ่ม คนสาว วัยแห่งการงาน การเงินของบ้าน.....เส้นทาง คือ เมืองใหญ่  /ก่อสร้าง /ค่าแรง

   วันต่อมา เราก็เห็นเขา ไปช่วย ต๋อย ม.5 บ.ช้างลง ทำอัดอิฐที่ รร.แสงทรัพย์  ก็ หงา จบที่ รร.บ้านจันรมย์  แต่ไปช่วย แสงทรัพย์.......

     บ้างของ หงา อยู่ติดถนนนอกชายป่า เป็นบ้านยกพื้นขึ้นมา มี 1 ห้องนอน แคร่ข้างนอกเป็นที่รับแขกและทำครัว อยู่กับ พ่อ แม่ น้องหญิง น้องชาย    ตัวเขาคนโต

        แต่ก่อน หงา เป็นเด็กที่อายมากๆ ไม่กล้าพูด ไม่กล้าเข้าร่วมกิจกรรม  แม้ตอน  ม.3 ก็มาร่วมบางค่าย   แต่จบมา 1 ปี ก็มาอยู่มาเล่น  มาช่วยงาน ที่เด็กรักป่า 

       ตอนนักศึกษามาออกค่ายทำหนังสั้นเมื่อสอง ปีที่แล้ว ที่นี่  หงา อยู่ในกลุ่มทำหนัง ด้วย ได้เล่นเป็น ตัวเด่นของเรื่อง  เป็นเรื่องว่า ในชั้นเรียน หงา   มาสาย และครูลงโทษ  ตอนเย็นขี่จักรยานผ่านบ้านครู ๆอยู่กับเพื่อน และใช้ให้หงา เอาเงินที่ครูมีแบ็งค์สุดท้ายของกระเป๋า ไปซื้อเบียร์ 2 ขวด หงา ปั่นจักรยาน  ซื้อของเสร็จ มาผ่านหลุม ขวดแตกหมด ....หนังจบลงที่ ใบหน้าของหงา  ก้มลงมองที่ ขวดแตกและนึกภาพ โดนตีเจ็บก้น.....

       อาจจะเป็นการเข้าร่วมกิจกรรม และใจที่อยากเรียนรู้ และบริการผู้อื่น  หงา ก็เก็บคะแนนใจจากเพื่อนๆ จนต้นปีนี้ได้รับเลือกให้เป็นประธานเยาวชนของ หมู่ 3 ของเรา

       “ วันที่ 7 นี้ ผมจะอยู่ร่วมประชุมก่อนครับ ค่อยไปก็ได้ “

สปิริต หนุ่มก่อสร้างของเรา.........

[น.เมืองสรวง]

ไม่ว่ายุคสมัยใด...ก็ต้องตอบแบบนี้กัน......เพราะด้วยเหตุผลเดียวคือ...ท่อลำเลียงชีวิตและครอบครัว.....แต่ถ้าสามารถต่อท่อลำเลียงได้ยาว ๆ มากเท่าใด ......ชีวิตของคนอีสาน.......ก็ต้องบอกว่า.....แล้วจะกลับมา........แล้วยุคต่าง ๆ ก็ต้องวนเวียนอยู่อย่างนี้....เพราะนี่คือวงเวียนชีวิต....สามารถหมุนเวียนเป็นคลื่นชีวิต...เพราะเราไม่รู้คำว่า.." พอ" หรือ เราอยู่สิ่งใด....เพราะใจ....ที่มีค่านิยม...ที่บอกว่า...ฉันจะทำและให้ครอบครัวมีสุขและสมหวัง......แต่ปัญหาสังคมทุก ๆ สังคมย่อมแตกต่างระหว่าง.........ภาคเอกชน ราชการ กลุ่มชาวบ้าน และการสานประโยชน์อันเกิดจากประโยชน์ในชุมชนนั้นมีน้อย...ก็ย่อมแสวงหาบ่อน้ำและหาตาน้ำที่มีความอุดมสมบูรณ์ต่อไปเพราะ ห่วงแห่งการพัฒนาจะแตกต่างกันระหว่างพื้นที่........

[แผ่นดิน]

• เมื่อแกนนำต้องไปทำงานกรุงเทพฯ  ผมก็ไม่อยากให้เกิดปรากฏการณ์ "คนเคลื่อน งานจบ" เหมือนที่คุณจตุพรเคยกล่าวไว้
• ไม่แต่เฉพาะเรื่องตลาดงานเท่านั้นที่คนเรามุ่งไปยังกรุงเทพฯ เรื่องเรียนก็ไม่ต่างกันนัก, ครั้งหนึ่งผมก็เคยนึกฝันเช่นนั้น
• แต่เมื่อได้ใช้ชีวิตอยู่ตรงนั้นสักระยะ ผมกลับดิ้นออกมามาสู่ข้างนอก  และโชคดีผมหลุดพ้นออกมาจากตรงนั้นได้
• และก็เข้าใจน้องผู้เป็นประธานด้วยเช่นกัน...