วันนี้พาลูกชายไปโรงเรียนวันแรกมาค่ะ ..... หลังจากที่คิดพิจารณากันอยู่นาน ว่าเป็นเวลาที่เหมาะสมหรือยัง? ที่จะเอาลูกเข้าโรงเรียน เนื่องจากที่ผ่านมาได้รับข้อมูลจากหลายทิศทางทั้งด้านบวกและด้านลบ ทำให้ยากในการตัดสินใจค่ะ ....... พวกเราเลยตัดสินใจกันว่า งั้นพาไปดูก่อนให้รู้จักคำว่าโรงเรียน จากนั้นค่อยว่ากันต่อ.....
พวกเราเตรียมตัวกันด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้นเป็นพิเศษ แต่ดูเหมือนเจ้าลูกชายกลับดูเฉยมากที่สุด ...............เมื่อไปถึงโรงเรียน เรา3คน(พ่อแม่ลูก)ก็ตรงไปพบผู้อำนวยการโรงเรียนก่อนค่ะ ซึ่งท่านก็ใจดีมาก และได้อนุญาตให้พ่อแม่ไปที่ห้องเรียนและร่วมกิจกรรมต่างๆได้
แต่ความกังวลกลับเพิ่มขึ้นเท่าตัว หลังจากที่ครูประจำชั้นให้พ่อแม่กลับบ้านได้ หากมีอะไรด่วนจะโทรแจ้งเอง........... แต่ดิฉันก็ยังไม่ยอมกลับค่ะ ได้แต่แอบๆมองดูนอกห้องเรียนไม่ให้ลูกเห็นกลัวร้องตาม...แต่กลายเป็นว่า การแอบของดิฉันไม่ได้ผล หรือไม่ขนาดของตัวดิฉันกับเสาของโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ก็ไม่สมดุลกัน ทำให้ลูกชายมองเห็นดิฉัน.....สิ่งแรกที่คิดคือ ลูกต้องร้องไห้ตามแน่ๆ...แต่สิ่งแรกที่เห็นคือลูกโบกมือบ๊ายบาย แถมยังส่งจูบบอกลาอีกด้วย....
ตอนนั้นเองทำให้เข้าใจแล้วว่าสิ่งที่เราเฝ้าคิดตัดสินใจอยู่นานว่าถึงเวลาที่เหมาะสมหรือยัง?....... แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่พ่อแม่หรือใครๆหรอกค่ะที่เป็นคนตัดสินใจว่าเหมาะสมหรือยัง ตัวของเค้าเองต่างหากที่เป็นคนตัดสินใจ........ วันนี้คุณลองให้ลูกตัดสินใจหรือยังค่ะ?.....
พี่ใบบุญค่ะ
เรียน พี่แต๋ว
ผมยังไม่มีครอบครัว แต่อย่างไรในอนาคตอาจจะต้องมีบ้าง จะจำเอาไว้เป็นตัวอย่างนะครับ
เมื่อน้องแทนบรรลุนิติภาวะแล้ว คงจะช่วยตัดสินใจให้แทนน้อยลงครับ
สวัสดีครับ
ผมเห็นด้วยในการให้ลูกได้ตัดสินใจเอง
ลูกผมเมื่ออายุครบ 2 ปี เขาก็เดินตามเพื่อนเข้าห้องเรียนเลย