ภาษาไม่ใช่เครื่องมือสูงสุดที่จะทำให้เรารักกันไม่ได้

“ ฉันไม่เคยคิดเลยว่า การสื่อสารอังกฤษไม่ได้ แต่เราอยู่ในค่าย เรามีความสุขมาก “ Sylvia สาวนักศึกษาฮ่องกงกล่าวในวงเวลาสรุป ค่าย........................... “ I really enjoy myself in this trip very much. It enhances my interest in drawing and I think that in my future spare time , I will draw something instead of watching TV. or shopping “ Kwok Hoi Wah .............. “ ค่ายอื่นที่ผ่านมา เราจะมีแต่การพูดคุย แลกเปลี่ยนแนวคิด โต้แย้ง แต่ที่นี่ เราวาดรูปเราบันทึกธรรมชาติ เดินป่า สังเกตธรรมชาติ ความเข้าใจระหว่างกันทำได้ แม้ว่าภาษาจะเป็นเรื่องอุปสรรค ฉันพึ่งเข้าใจ “ เจ้าหน้าที่ของ องค์กร Christian Movement of Hong Kong สะท้อนความรู้สึกในวันปิดค่าย.............. “ ...ค่ายนี้มีทั้งสุขและทุกข์แต่สุขสนุกสนานมีมาก ได้มีเพื่อนเป็นชาวต่างชาติ ได้ฝึกใช้ภาษา E ฝึกเขียนภาษาจีน ญี่ปุ่น และที่สำคัญภาษาเขมร และพึ่งรู้ว่าภาษา E ของตัวเองไม่ได้เรื่องก็คราวนี้แต่ก็ภูมิใจที่ได้มาค่ายนี้ ทำให้โลกทัศน์กว้างขึ้น....” น้องอุ๊ จากราชภัฎเลย บันทึกไว้ในสมุดค่าย............. “ ...Communication with Thailand is in Art, we are interested our “ signals “ with various ways. Fun !” Wong Chung ( Cindy )................ “ ช่วง 6-7 วันที่ผ่านมาก็คิดว่าชาวฮ่องกงหลายคนคงได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างที่ จ.สุรินทร์และที่เขาใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นการเรียนรู้เรื่องวิถีชีวิตชุมชนในหมู่บ้าน หรือเรื่องธรรมชาติ การเดินดูนก เดินป่า หรือการได้เจอ ทาก คิดว่าเป็นประสบการณ์ที่ดี....” นายวิชาญ โพนสัย อาสาสมัครนำดูนกจากเด็กรักป่าและศิษย์เก่าเด็กรักป่า ปี 2535 _______________________________________________ ที่เด็กรักป่า เราทำงานกับ กลุ่มนักศึกษาอีสานด้วย ช่วงแรกๆ ที่เราจัดค่ายให้เยาวชนในหมู่บ้าน เรามีอาสาสมัครนักศึกษามาจากรามฯ หรือ ธรรมศาสตร์ แต่หลังๆมาเราก็จัดเครือข่ายที่อีสาน และสร้างกิจกรรมที่ต้องการพัฒนาอาสาสมัคร ให้มีพื้นฐานเรื่องการจัดค่าย ความรู้ มุมมองเรื่องศิลปะเบื้องต้น การดูนก เดินป่า การฝึกบันทึกสิ่งรอบๆตัวเรา__________________________________________ การบันทึก ความงามในธรรมชาติ ทั้งคุณหมอหม่อง( นพ.รังสฤษฎ์ กาญจนะวณิชย์ หรือ คุณกมล โกมลผลิน ที่ปรึกษาของเด็กรักป่า บอกเสมอว่า บันทึกจากสิ่งที่เห็น จากความงามที่เป็นจริง จากความรู้สึก....เราไม่ต้องเปรียบเทียบกับใคร เพราะถ้าเรามองเห็นความงาม ที่ใจเรา จากภาพที่อยู่ตรงหน้า และลงมือวาด จากความรู้สึก.....สวย ไม่สวย ดี ไม่ดี ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ______________________________________________________ ความงามจาก ศิลปะ ที่เราสร้างเอง ในสมุดบันทึกธรรมชาติ หรือ ในกระดาษใดๆก็ตาม เป็นการสื่อสารที่ใจ การเรียนรู้ผ่านสิ่งเหล่านี้ จะทำให้เราค้นพบความงามในตัวเองและคนรอบข้าง

[nash]

สวัสดีค่ะ คุณดอกแก้ว,

คิดถึงมาก ๆ เลยค่ะ  ไม่ได้กลับมาอ่านและคุยด้วยเสียนาน  แถมเนทก็ช้ามากอีก  ทั้ง ๆ ที่เขาคิดตังค์เราด้วยค่าเนทความเร็วสูง   

สบายดีหรือคะ?

จะทยอย ๆ เขียนหาเท่าที่เนทและเวลาอำนวยนะคะ  วันนี้ก็จะโดดกายภาพแล้ว  ไม่ไหว  งานเยอะ

อ่านบทความนี้ของคุณดอกแก้วแล้วอยากยกมือเห็นด้วยสองมือเลยค่ะ  เพราะเพิ่งประสบมาหมาด ๆ เหมือนกันที่ญี่ปุ่น 

ส่วนตัวคิดว่า   การสื่อสารด้วย "ภาษาใจ" นี่น่ะค่ะ  ซึ้งที่สุดแล้ว

ไม่ใช่เชิงความรักหนุ่มสาวนะคะ  แต่เป็นแบบเซนที่เขาเรียกว่า  issindenshin  ที่คนเราสามารถสื่อถึงกันได้  โดยไม่ต้องใช้คำพูด  

จะเป็นอาจารย์กับลูกศิษย์  เพื่อนร่วมโลก  เพื่อนร่วมทุกข์อะไรก็แล้วแต่

ฮิ ๆ  เห็นเรื่องวาดรูปบันทึกความงามธรรมชาติแล้วนึกถึงตัวเอง  คงจะไม่รุ่งน่ะค่ะถ้าไปร่วมกิจกรรมนี้กับคุณดอกแก้ว  ธรรมชาติคงจะไม่งามแน่หนอ

ไม่รู้ชาติที่แล้ว ๆ ไปทำอะไรมาเนี่ย  ผลงานศิลปะจึงออกมาดูหมดทางเยียวยายังไงก็ไม่ทราบค่ะ  ฮิ ๆ

แล้วจะแวะมาคุยอีกนะคะ   เนทช้าจริง  อยากส่งรูปโยโยกิ ปาร์กมาให้  แล้วก็เขียนตอบเรื่อง เซกิกาว่า เซนเซอีก  ทำท่าจะไม่รอดเสียแล้ว

สวัสดีค่ะ,

ณัชร

[nash]

ภาพโยโยกิ ปาร์ค ตอนฤดูใบไม้ร่วงที่ผ่านมานี้ค่ะ

[ดอกแก้ว]

คิดถึงเช่นกันคะ....อย่าโดดกายภาพเลยคะ ...เดี๋ยวไม่ครบสูตร....ดิฉันเคยปวดเข่าทั้งสองข้าง

หมอพูดประโยคหนึ่ง เรื่องที่ต้องทำต่อเนื่อง

ดิฉันก็อึ่งคิดเลยคะ  หมอพูดถูกอ่ะ...แล้วก็หายตอนนี้ไม่ต้องใช้ไม้เท้าแล้ว

แต่ก่อน หลังผ่าตัดแปลูกถ่ายไตใหม่ๆ 1 ปี ต้องเดินกับไม้เท้า   

    ที่เน้นเรื่องใจ....คือจะพยายามเน้นเรื่องนี้กับ นักศึกษาอีสานทีมาร่วมค่ายด้วยน่ะคะ....เพราะพอชวน

มาออกค่ายกับคนต่างประเทศ เขาก็จะกลัวกัน กลัวการสื่อสาร กลัวเรื่องวางตัว....อยากให้ คนหนุ่มสาวเรากล้า มีความพยายาม อยากให้เห็นโลกกว้าง อยากให้เขามีเพื่อนๆทั่วโลกเลยคะ ถ้าเป็นไปได้

ดิฉันเชื่อว่า คนเรา ถ้าได้พบ ได้เห็น ได้รู้จัก เราก็จะรู้สึกว่า คนทั้งโลกนี้ เป็นพี่น้องกันกับเรา

เวลาอ่านเจอเหตุการ์ร้ายๆที่ไหน เราก็จะให้รู้สึกว่า เสมือนญาติเรา...ส่งความรู้สึกไปช่วยเขา....

  ส่วนศิลปะ  คิดว่าเป็นเรื่องสากล มากคะ ทุกชาติสื่อกันได้  เราใช้ศิลปะเป็นสื่อระหว่างกันในค่ายเด็กรักป่า

   แฮ่ะๆ...ดิฉันก็ไม่เก่ง เรื่องศิลปะหรอกคะ เวลาวาดชอบเลียนแบบ แอบดูเด็กๆ วาดตามเด็กๆ

ใช้สีตามเด็กๆ  ไร้ขอบเขต ดีคะ