วันนั้น...ฉันดมยาสลบคนไข้คนนึงอยู่....ได้มีการพูดคุยถึงคนไข้รายถัดไป....ว่าเป็นคนแก่มากๆ...ที่คราวที่แล้วถูกงดผ่าตัดไปเนื่องจากเอะอะ..โวยวาย...จนพูดคุยกันไม่รู้เรื่อง…เนื่องจากญาติไม่ได้อยู่เฝ้า
“โอ้โฮ...ถ้าคราวที่แล้วถูกงดเพราะพูดคุยไม่รู้เรื่อง...ก็แปลว่าอาการคุณตาท่าจะรุนแรง” ฉันหมายถึงอาการทางจิตที่ผู้ป่วยเป็นอยู่แล้ว...และรักษาด้วยยาอยู่...แต่จะด้วยเหตุใดก็ตามที่ทำให้คุณตาไม่ได้ทานยาเมื่อจะเข้าทำผ่าตัด...ทำให้อาการกำเริบ...
“ตอนนี้ทานยา...ดีแล้วพี่...คราวที่แล้วนี้....ญาติไม่มาเยี่ยมก็เลยโวยวาย”
คราวนี้คุณตาถูกเซ็ทมาทำผ่าตัดกระดูกที่หักบริเวณต้นขา...จริงๆแล้วเราสามารถให้ยาชาเข้าไขสันหลังเพื่อให้ชาตั้งแต่ระดับเอวลงไปถึงเท้าได้และทำผ่าตัดได้สบายโดยไม่เจ็บ...แต่คุณตาคนนี้..จะทำได้ขนาดไหน.....ถ้าเดิมเคยเอะอะโวยวาย....
การวางแผนเริ่มเกิดขึ้น...มีการพูดคุยกัน…..
“ถ้าทำผ่าตัดอยู่ดีๆ...เกิดโวยวายขึ้นมา...เอาไม่อยู่จะทำยังไง”
“คุณตาทานยามาแล้ว...คุมอยู่แล้วไม่เป็นหรอก...”
“ถ้าเกิดเครียดขึ้นมาล่ะ...”
"อือ...นั่นน่ะซี...” พวกเราพยายามคิดไว้หลายๆทางเพื่อวางแผนจัดการได้ทุกสถานการณ์ที่คาดว่าอาจจะเกิดขึ้น...เพื่อความปลอดภัยของคุณตาและการผ่าตัดที่ควรจะดำเนินไปได้อย่างราบรื่น
“ดมยาสลบเลยนะ.."
"เอ้า...ดมก็ดม...” เราตกลงร่วมกัน....
ฉันวางแผนให้ญาติเข้ามาในห้องผ่าตัดด้วย....เพราะคราวที่แล้วโวยวายเนื่องจากญาติไม่ได้อยู่เฝ้า...คุณตาน่าจะอยากได้กำลังใจจากญาติ...คราวนี้ต้องไม่ทำเหมือนเดิม.....ชัวร์.....ฉันคิด…และดำเนินการ
“ญาติไม่รู้ไปไหนพี่” ….อ้าว..แล้วไง .... จะทำได้อย่างที่คิดไว้ไหมหนอ........
“ได้ไงกัน...ไปตามญาติมาเถอะ....จะให้เข้ามาในห้องผ่าตัดด้วยกันเลย....เป็นเพื่อนคุณตา” ฉันบอก…ฉันอยากให้คุณตารู้สึกสบายใจและอบอุ่นใจจริงๆ
“ไม่อยู่พี่...หน้าห้องผ่าตัดก็ไม่มี..”
“ออกประกาศเสียงตามสายเลยดีกว่า....เน๊อะ....คอยจนกว่าญาติจะมาแล้วเอาเข้าห้องผ่าตัดพร้อมๆกัน” ฉันพูดเสียงดังฟังชัด...เจตนาให้แพทย์ที่กำลังทำผ่าตัดรายนี้อยู่ได้ยินและเข้าใจ...ว่าอาจจะต้องคอยกันสักหน่อย...หากจำเป็น....ด้วยเกรงว่าถ้าคุณตามาแบบโดดเดี่ยวเช่นคราวที่แล้ว...เดี๋ยวโวยวายแน่ๆ....
“ญาติมาแล้ว...”
“เอาเข้ามาเลยค่ะ”
ฉันได้พบกับคุณตาแก่ๆคนนึง ถูกเข็นเข้ามาในห้องผ่าตัดพร้อมกับบุตรสาว....เราพูดจาทักทายกันด้วยความสุภาพ....ฉันกล่าวทักทายคุณตาและลูกสาว...ชวนคุยเพื่อสร้างมิตรภาพและลดความกังวล...คุณตาน่ารักมากๆ...พูดจาดี....สุภาพ...พูดเพราะ...ดูอ่อนโยน... มีครับทุกครั้ง...เราพูดคุยกันรู้เรื่องดี....
“พ่อ...นี่เราโชคดีจังเลยที่หนูได้เข้ามาในห้องนี้กับพ่อ...ปกติเขาไม่ได้ให้เข้ามานะเนี่ย....” ลูกสาวกล่าวด้วยความชื่นชม
“ขอบคุณ...คุณหมอครับ” คุณตาพูดกับพวกเรา
“ตอนนี้...คุณตากลัวไหม๊คะ” ฉันถาม
“ไม่ครับ” คุณตาตอบ
“เดี๋ยวหนูอยู่กับพ่อ พอหลับหนูจะไปคอย....” ลูกสาวกำลังจะบอกรายละเอียด...ฉันเดาว่าเธอจะบอกว่าจะออกไปคอยข้างนอกตอนพ่อหลับ.....
“เดี๋ยวจะให้คุณตาหลับค่ะและจะมีลูกสาวอยู่ด้วยใกล้ๆ...ข้างๆคุณตา.....พอคุณตาตื่นขึ้นมาที่ห้องพักฟื้น...คุณตาก็จะพบหน้าลูกสาวนั่งอยู่ด้วยข้างๆเหมือนเดิม...ตกลงไหมคะ..” ฉันชิงพูดตัดบทลูกสาวอย่างเสียมารยาทพร้อมกับขยิบตาให้ลูกสาวเป็นนัยๆ
“ดีครับ..ดี...ตกลงครับ”....
ฉันไม่ได้โกหกคุณตา...เพียงแต่ฉันเล่าไม่หมด...ฉันคิดว่าไม่มีความจำเป็นที่คุณตาจะต้องรู้ละเอียดว่าลูกสาวไปไหน....ขณะสลบ...ถ้าการรับรู้นั้นทำให้วิตกกังวล....ขอเพียงรู้ว่าตื่นขึ้นมาจะได้พบหน้าลูกสาวนั่งอยู่ข้างๆ...ก็น่าจะเพียงพอ...
ฉันอธิบายเพิ่มเติมให้ลูกสาวทราบในสิ่งที่ทำเพื่อความเข้าใจ... และพูดอธิบายเพิ่มเติมเพื่อสร้างความมั่นใจในความปลอดภัยของคุณตาให้เธอทราบ...เพราะเธอเสมือนคนไข้อีกคนนึงของเรา...เธอหันมาขอบคุณทีมงานเรา...ก่อนจะเดินออกไปจากห้องผ่าตัดภายหลังจากที่คุณตาสลบไปแล้ว....
การผ่าตัดดำเนินไปได้ด้วยดี...
คุณตาตื่น....ฟื้นจากยาสลบ....ไม่มีภาวะแทรกซ้อน...และได้พบหน้าลูกสาวสุดที่รัก...ในที่สุด...
เฮ้อ...สำเร็จๆ....
สวัสดีค่ะ..คุณขจิต..
สวัสดีค่ะ...คุณแผ่นดิน...
หวัดดีคับพี่ติ๋ว
สังคมพี่ดีทั้งหมอและพยาบาล เอาใจใส่คนไข้แบบนี้
หมูเห็นแล้วอิจฉาเหมือนกันคับ เพราะบางที่ที่หมูได้รู้ได้ฟัง ได้เห็น ไม่ได้เป็นแบบนี้ ดมยา ก็ดมไปเลย อาจไม่ได้คำนึงคนไข้ด้วยซ้ำไป ว่าสภาวะจิตใจเป็นยังไง น่าปลื้มแทนคับ ว่างๆถ้ามีโอกาส จาไป admid
ที่ มข. คับ เตรียมตัวไว้แล้วกัน อิอิ^____^
ลืมไปคับ พยาบาลซีเนียร์สูงๆนี่มีประโยชน์นะคับ
หมอเกรงๆดีคับ แต่ก็ขึ้นอยู่กับหมอด้วย
น้าหมูเปงแค่ TN C6 ขั้นเงินเดือนตัน แต่หมอ เรียกเจ้าแม่ คับ คงคล้ายๆที่พี่ติ๋วแกล้งพูดดังๆให้หมอได้ยินแหละคับ อิอิ ฝันดีคับพี่ติ๋ว
สวัสดีค่ะ...Dek'ComScience...
สวัสดีค่ะ คุณอิ่งอ๊อบ....
หวัดดีตอนเช้าคับพี่ติ๋ว
เหงด้วยอย่างยิ่งกับคำตอบที่พี่ติ๋วตอบผมมา
เพราะว่า รพ.ครอบครัวผม ไม่มี อ.หมอไงคับ ถึงเป็นแบบที่ผมเล่าให้พี่ติ๋วฟัง อิอิ
ไปซื้อของและคับ(ซื้อโน๊ตบุ๊คให้พยาบาล)
อิอิ
สวัสดีค่ะ...Dek'ComScience...
สวัสดียามเช้า(ออกจะสายแล้ว)เช่นกันค่ะ...
ดีใจจังเลยมีหนุ่มๆ "ซื้อโน๊ตบุ๊คให้พยาบาล" ด้วย..น่ารักชะมัดเลย...
ขอบคุณที่แวะมาคุยค่ะ
ป้ากฤษณา รอก่อนนะคะ
ถ้าลูกสาวสองคน คนใดคนหนึ่งโตขึ้น เกิดเปลี่ยนใจอยากเป็นพยาบาลขึ้นมา คุณแม่จะส่งให้ไปซึมซับจิตวิญญาณ การเป็นพยาบาลที่ดี จากป้ากฤษณา
คุณ รัตติยาคะ
เห็นด้วยค่ะ...อ.หมอสมบูรณ์...
กราบสวัสดี อ.สมบูรณ์ พี่ติ๋ว และ พี่ๆทุกคนคับ
มีโอกาสจะไปเที่ยวขอนแก่นคับ เพราะว่าเพื่อนหมู
ไปเรียนต่อเนื่องที่คณะ วิทยาศาสตร์การแพทย์
จาไปบังคับให้พี่ติ๋วเลี้ยงข้าว อิอิ
ฝันดีคับพี่ติ๋วและทุกๆคน
สวัสดีค่ะ...Dek'ComScience..
สวัสดีค่ะ..คุณอนิศรา
พี่ติ๋วลงทุนลางาน ดีใจจัง^_____^ไม่รู้จาได้ไปส่งเพื่อนหรือเปล่า
เด๋วผมก็แวะไปอ่านเช่นกันคับ อ.สมบูรณ์
เห็นบันทึกเก่านี้ถูกนำขึ้นมาเป็นบันทึกแนะนำ...ก็เลยได้วกกลับมาอ่านทบทวนอีก.... อ่านแล้วรู้สึกชื่นใจแทนคุณตาแฮะ