จิตสุดท้ายที่ถูกต้องย่อมเป็นไปตามข้อเท็จจริง

#จิตสุดท้ายที่ถูกต้อง มันจะเป็นไปตามข้อเท็จจริงเสมอ

@ ถ้าเราไม่หลอกตัวเองตามหลวงปู่หลวงพ่อเขาสอนธรรมตามๆกันมาว่า...เมื่อจิตสุดท้ายของคนใกล้ตายเมื่อได้พบพระสงฆ์ หรือพึงระลึกในพุทธคุณของพระพุทธเจ้านั้นได้ จิตวิญญานเราก็ไปดี....

***ในความคิดของข้าพเจ้านั้น ข้าพเจ้าคิดว่าท่านทั้งหลายกำลังหลงทางอยู่มากๆค่ะ....ลองหลับตาแล้วถามตัวเองว่า หลับตาแล้วท่านยังเห็นอะไรอยู่ทั้งๆที่ท่านนั้นหลับตาอยู่ค่ะ....งาน เงิน คนรัก พ่อแม่ ฯลฯ?
จิต วิ่งได้เร็วกว่าแสง นี่คือข้อเท็จตราบใดที่เราไม่เคยผ่านการฝึกจิต ถามว่าเราจะเอาจิตไปวางไว้ที่ตรงไหนค่ะ...

เมื่อกายดับ แต่จิตนั้นยังคงอยู่ มีพลังงานมีรูปร่างคล้ายกายตนที่ยังคงมีชีวิตอยู่ และพลังนั้นค่อยๆย่อยสลายลงตามลังกำลังแห่งจิตดวงนั้น …เมื่อจิตไม่มีที่ยึดเกาะ ไมีมีที่ไป จิตนั้นล่องลอยไปตามยถากรรมที่จิตนั้นเคยสร้างเอาไว้  แต่สำหรับผู้ที่ฝึกจิตดีแล้วย่อมสามารถรวมจิตเป็นหนึ่งมีเอกคตารมณ์เดียว รวมกันแล้วมีพลังมากจึงสามารถเลือกที่จะไปจุติจิตตามที่ตนพึงปราถนาได้ ทั้งนี้ทั้งนั้นเราทั้งหลายจะต้องไม่ละเลยในการในการฝึกจิต โดยอาศัยสมาธิเป็นพื้นฐานของสติ ปํญญา และพัฒนาจิตตั้งแต่ยังชีวิตอยู่ เพราะจิตอยู่ได้ด้วยกายสังขาร ในข้อเท็จจริงนี้เราต่างทราบดีว่าเมื่อกายดับ จิตจึงต้องไปหาที่อยู่ใหม่ จิตนี้จะไปหาที่อยู่ใหม่ให้ยึดเกาะได้อย่างไรกันเล่าถ้าจิตนั้นไม่มีพละกำลังพอ…ผู้ใดที่ผ่านการฝึกจิตดีแล้ว เมื่อจิตสุดท้ายมาถึงจิตที่เป็นตัวรู้ย่อมรู้ว่าควรไปอยู่ ณ.จุดใดในวินาทีนั้น 

ดังนั้นการที่เรามักคิดเข้าข้างตัวเองว่าเมื่อใกล้สิ้นลมแล้วได้พบพระได้ระลึกคุณของพระพุทธเจ้าแล้ว เราจะไปสู่สุคตินั้นคือเราคิดแบบเราเข้าข้างตัวเองและหลอกลวงนั้นเอง

จิตจึงเดินทางท่องเที่ยวไปอย่างนี้ไม่ยอมหยุด ผู้เห็นซึ่งปัญญาเท่านั้นถึงจะรู้จักการจัดวางจิตตนไว้ให้ถูกต้องตามกาลและตัดภพชาติได้…ด้วยจิตที่มีอิสระหลุดพ้นจากเครื่องพันธนาการทั้งหลายได้ เพราะเมื่อกายดับจิตก็ดับ. ไม่มีที่ให้จิตได้ยึดเกาะท่องเที่ยวในวัฎจักรสงสารอีกต่อไป..

ผู้ที่ได้รับการอบรม ทางจิตอยู่เป็นเนืองๆ จนเกิดความเคยชิน  

กายจะแตกจะตาย จะมีสติ หรือไม่มีสติ  ความเคยชินแห่งจิตนั้น จะเป็นตัวนำจิตท่านไป  มันไปเพราะมันเคยชินของมัน  

แม้ไม่พึ่งสติ ไม่มีสติ เพราะวิบากของแต่ละคน มันไม่แน่ไม่นอน  มันก็ไปสว่าง ไม่ไปมืด  

เพราะใจมันฝึกจนสว่าง ตั้งแต่ กายมันยังไม่เจ๊งไม่แตกดับ มันชินของมัน มันไปของมันเอง  

อย่างพระอริยเจ้า ตั้งแต่ขั้น โสดาบันขึ้นไป  จะตายตอนไหน จะมีสติ หรือไม่มีสติ ซึ่งมันไม่แน่นอน ตามวิบากกรรม  

กายแตกปั๊บ ท่านก็ไปสว่าง  คนที่จะไปเป็นเทวดา ใจมันก็เป็นเทวดา จนเคยชิน ตั้งแต่ยังไม่ตาย  

คนที่ใจเป็นสัตว์ นรก หรือเปรต หรือ อสูรกาย

มันก็เป็นใจที่เป็นกัน ตั้งแต่ยังไม่ตายเช่นกัน กายไม่เกี่ยว

ใจที่มันเป็นสัตว์นรก ก่อนตาย จะมีสติระลึกนึกถึงพระ ยังไง มันก็พุ่งไป ยังนรก  

เพราะมันเคยชิน และมีทิศทางไปเช่นนั้น  

สัตว์นรกหลายท่าน นึกถึงบุญ และความดี ที่สมองพอจำได้ แต่..ก็ยังลงนรก  

เพราะสติ มันฝืนวิบากผลไม่ได้

สติ มันเป็นแค่ความคิด ระลึกได้ แต่ความเคยชิน และปัญญา มีไม่พอ  

ให้ดูผลแห่งปัจจุบัน ที่มันแสดงออกอยู่  

คนมีปัญญาพอ ก็จะรู้ ว่าชาตินี้ กายแตก ตัวกรู จะพุ่งไปสู่ ที่ใด  

หากไม่รู้.. โอกาสเป็นสัตว์ ก็สูง เพราะยึดเป็นเหตุ ด้วยความเคยชิน 

หาก อยากได้ของที่ไม่ใช่ของๆ  เรา ด้วยความโลภ โอกาสเป็นเปรต ก็สูง เพราะยึดโลภเป็นเหตุ  

หาก ขี้กลัว ขี้ระแวง มีแต่อารมณ์ ฉุนเฉียว ยามไม่ได้ดังใจ และที่ได้ดั่งใจ

โอกาสเป็น อสูรกาย ก็มีสูง เพราะยึดอารมณ์ โทสะเป็นเหตุ  

หากยึดนั่นยึดนี่ ในวัตถุ บุคคล อันเป็นที่รักที่หวงมากเกิน

โอกาสไปเกิดเป็นสัตว์ ก็มีสูง เพราะอารมณ์ยึดด้วยความหลงเป็นเหตุ

ย้อมใจเราบ่อยๆ ให้ใจเราเป็นกุศลด้วยการสร้างความเคยชินแห่งจิต เพื่อให้จิตได้จดจำอยู่เนื่องๆ

อย่าพยายามไปเพ่งโทษใคร  ยิ่งผู้ทรงคุณที่สละออกเพื่อแผ่นดิน

ไม่ว่าจะเป็นผู้นำของศาสนาไหน  ถ้าเขาเป็นคนดี เป็นผู้ทรงคุณจริง

กรรมมันส่งผลวิบากแรง  

แต่หากไม่ใช่ผู้ทรงคุณ  เป็นแค่ผู้ลวงหลงโลก  เช่นนี้วิบากมันมีน้อยกำลังเราต้านได้สบาย

แต่ถ้าไปโดนผู้ทรงคุณเข้า  วิบากแห่งอกุศลที่เราสร้างไว้ต่อผู้ทรงคุณ

มันจะกระชากเราไปสู่อบายภูมิทำให้เราตกต่ำตั้งแต่ยังไม่ตาย..

เมื่อมีเหตุเช่นนี้ เราจึงต้องจำเป็นยิ่งที่ต้องมาฝึกจิต…ฝึกจิตให้เป็นจิตภาวนาด้วยความเพียรให้จิตได้คุ้นชินกับกุศลกรรมนั้นเอง แบบนี้แหละคือเป็นไปตามข้อเท็จจริงแท้…