เทียน 9 เล่ม ที่ส่องประกาย

      ผมเองก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงเหมือนกัน กับ เทียนทั้ง 9 เล่มที่ส่องประกาย ในกิจกรรม ค่ายอาสานี้ เพราะการเริ่มต้นของเทียนทั้ง 9 เล่มนี้ ไม่มีอะไรที่ลงตัวเลย หรืออะไรที่โอเค มันทำให้ผมเห็นว่า ค่ายนี้คงเป็นเหมือนค่ายลำปางเมื่อประมาณ 5 ปีก่อน แต่พอถึงวันที่ต้องเดินทางคือวันที่ 06/11/66 สิ่งที่เห็นคือยังมีบางอย่างที่ยังไม่พร้อม ยังต้องวิ่งหา วิ่งซื้ออยู่ ยิ่งทำให้รู้สึกว่า ลำปางย้อนรอยแน่นอน ทำไมผมเลือกที่จะเข้าไปถึงก่อนเวลารถออกนิดหน่อย เพื่อไปไหว้พระขอพรก่อนออกเดินทาง แต่ก่อนไปไหว้พระขอพรได้มีการจับฉลากบัดดี้กัน เพื่อให้คนแต่ละคนดูแลกันเอาใจใส่กัน หลังจากไหว้พระขอพรเสร็จก็ถึงเวลาเดินทางกันแล้ว พอทุกคนขึ้นรถเสร็จรถก็เคลื่อนออก และผมก็คิดว่าคงจมีน้องผู้ชายมานั่งเป็นเพื่อนคนขับรถจนไปถึง อบต.วังบาล แต่กับผิดโผล่ ดันเป็นน้องผู้หญิงสองคนแต่ก็ยังดีมีคนอยู่เป็นเพื่อนคนขับรถ ตลอดการเดินทางจากกรุงเทพฯ ถึง อบต.วังบาล น้องผู้หญิงสองได้คอยคุยคอยเล่นกับคนขับรถ บ้างทีก็ร้องเพลง เต้นกันสองคนเพื่อไม่ให้คนขับรถรู้สึกง่วงขณะขับรถ ส่วนผมขับรถกระบะนำขับไปก็คอยดูกระจกหลังไปเพราะต้องคอยสักเกตุอาการคนขับบัสไปด้วย ภาพที่เห็นคือเป็นอะไรที่ชื่นใจมาก น้อง2คนที่อยู่เป็นเพื่อนคนขับรถบัส ทำให้ผมคล้ายกังวนเรื่องคนขับรถบัสจะขับไม่ไหว ลงได้บ้างแต่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี เนื่องด้วยคนขับไม่ชินกับการขับรถทางไกล แถมตอนกลางวันยังทำงานด้วยอีก มันยิ่งทำให้ยังมีความเป็นห่วงอยู่บ้างพอสมควร 

      พอเดินไปได้สักระยะผมเริ่มแวะปั้มเพื่อจอดพักคน พักรถ เพราะพอผมมองกระจกหลังรถบัสเริ่มห่างไปเรื่อยๆทั้งๆที่ขับมาความเร็ว เท่ากันคือ 80 กม:ชม  แต่รถบัสกับค่อยๆห่างออกไป ทำให้ผมต้องรีบหาปั้มแวะจอดพักรถพักคน และผมได้คุยกับคนขับรถบัส ว่าเราจะขับไป 1.30ชม แล้วพัก 20-30 นาที แล้วค่อยขับต่อ แต่การเดินทางไปรอบนี้เป็นอะไรที่เวลาจอดติดไฟแดงแล้วมองกระจกหลัง เป็นอะไรที่ดูแล้วมีความสุขและขำไปด้วย เพราะน้องสองคนที่อยู่เป็นเพื่อนคนขับรถทั้งร้องเพลง เต้นกันสนุกสนานกัน เพื่อไม่ให้คนขับรถรู้สึกง่วงส่วนรถผมหรอ ขับคนเดียวเปิดกระจกดูดบุหรี่ไปเกือบตลอดทาง (ตั้งแต่เช้าไม่ได้นอนแทบขับรถตอนกลางคืนอีกบันเทิงเลยแบบนี้ทุกปีที่ไป) แต่ก็เป็นการเดินทางที่ดูเงียบ สนุก พร้อมขำไปในตัว เนื่องด้วยท่าเต้นที่ น้องเต้นนั้นเห็นแล้วอดขำไม่ได้ขนาด อยู่คนละคัน มองผ่านกระจกมองหลังนะ แต่ก็นะพอใกล้ถึงตลาดหล่มเก่า ผมเองดันเลี้ยวผิดทาง โชคยังดี ยังมีที่ให้รถบัสกลับรถได้ พอกลับรถได้ก็มุ่งหน้าสู่ตลาดหล่มเก่เลยสิครับตี5กว่าแล้ว พอถึงตลาด รออะไรหละครับผมนี้รีบเดินเข้าตลาดมุ่งหน้าไปร้านโจ๊กร้านข้าวต้ม เจ้าประจำที่มาหล่มเก่า แต่หน้าเสียดาย ร้านไม่อยู่แล้ว อดไปครับ เลยไปได้ร้านข้าวต้มรถเข็นแทน ส่วนน้องๆก็แยกกันไปหาอะไรกินยามเช้าพร้อมกับซื้อ ของสดเพื่อนำไปประกอบอาหารระหว่างอยู่ในหมู่บ้าน 5 วัน หลังจากเสร็จภาระกิจที่ตลาดแล้ว ก็เดินทางต่อไปที่อบต.วังบาล ระยะทางรวมแล้วประมาณ380กิโล ยังไม่รวมระยะทางเข้าหมู่บ้าน ระหว่างรอเปลี่ยนรถที่ อบต.ทางนายก อบต.ได้ออกมาต้อนรับ น้องๆนักศึกษาด้วยตัวท่านเอง หลังจากนายก อบต. ออกมาต้อนรับเสร็จก็ได้เวลาเดินทางเข้าพื้นที่หมู่บ้านกันแล้วระหว่างทางขึ้นรถก็มีพอสมควร ก่อนเข้าที่หมู่บ้านได้แวะวัดป่าทับเบิก เพื่อให้น้องๆทั้ง 9 คนได้แวะไหว้พระขอพรก่อนเข้าหมู่บ้าน ระยะทางที่เหลือจาก วัดป่าทับเบิก ถึง หมู่บ้านนาสะอุ่งประมาณ 12 กิโลโดยประมาณ แต่ทางนั้นบอกได้เลยว่าหรรษามากเพราะพึ่งหมดฝน ทางเข้าหมุ่บ้านเป็นทางดินภูเขา ทางจะเต็มไปด้วยหลุม ร่องน้ำลึก สลับกันไป เป็นอะไรที่สนุกในการเดินทางของผม แต่ผมก็แอบสงสารรถอยู่บ้าง แต่ก็สนุกสนานกันไปในเมื่อมาแล้วต้องไปให้สุด แต่ระยะประมาณ 12 กิโล ใช้เวลาเดินทางประมาณ 1 ชม. เห็นจะได้กว่าจะถึงหมู่บ้าน แต่ก็นะพอถึงหมู่บ้านก็รู้สึก อบอุ่นเหมือนได้กลับบ้านตลอด เรามาที่น้องๆกันดีกว่า พอถึงหมู่บ้านก็ได้มอบหมายหน้าที่ให้แต่ละคนไปทำ ส่วนเรื่องอาหาร ที่ซื้อมา ผมมีเงื่อนไขว่า มีน้ำแข็งจำกัด จะทำยังไงให้ของสดไม่เน่าไม่เสียจนวันสุดท้าย แต่น้องๆก็คิดกันว่าจะทำยังไงดีถึงจะรักษาอาหารไว้ได้ ผมก็แกล้งพูดลอยๆออกไปขณะเดินผ่านห้องครัว ว่าจะต้มดีป่าวนะ แล้วน้องๆก็พูดออกมาพร้อมกันว่าเอ่อใช่ต้องต้ม และเอาน้ำที่ต้มเอาไว้ทำอาหารต่อ ส่วนเรื่องกางเต้นท์ก็เป็นหน้าที่ ผู้ชายที่ต้องกาง แต่ก็ว่าหละต้องไปช่วยกางไม่งั้นไม่เสร็จแน่นอน แล้วผู้ชายยังต้องไปทำห้องน้ำอีก เพื่อไว้อาบน้ำ สรุปคืนวันนี้ที่เข้าพื้นที่ ไม่สามารถทำไรได้เลย เนื่องจากชาวบ้านไปเอาแรงเกี่ยวข้าว เก็บข้าว เลยได้แต่นัด ผู้ใหญ่บ้าน รองผู้ใหญ่บ้าน ส.อบต. คุยเตรียมงานกัน ที่จะทำวันรุ่งขึ้น การทำเคาน์เตอร์ การเตรียมการต้อนรับนักท่องเที่ยว