ชีวิตที่ “ดี” VS. ชีวิตที่ “ดูดี”

ชีวิตที่ “ดี” ชีวิตที่ “ดูดี”

คุณเคยคิดเหมือนผมบ้างหรือไม่ครับ ว่าคนที่มีรถยนต์หรู ๆ พกมือถือ กินอาหารที่มีระดับนั้น เขาเป็นแค่ของเทียมที่ดูแล้วดี หรือเป็นของจริงกันแน่!!!

ครับ...ครับ....ครับ.... เรื่องรวยจริงหรือรวยปลอม มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผม

แต่สิ่งที่ผมกำลังจะพูดต่อไปนี้ มันเป็นปัญหาที่ดูจะธรรมดาและเกิดขึ้นในทุกหัวระแหงในโลกนี้ ไม่เว้นแม้แต่ประเทศร่ำรวย หรือยากจน

ความเชื่อเดิม ๆ ของผู้ที่เคยได้ร่ำเรียนในเมืองนอกเมืองนากลับมาเล่าให้ฟังว่า คนฝรั่งมังค่า เขาจะคิดถึงการสร้างชีวิตที่ “ดี” มากกว่าการสร้างชีวิตให้ “ดูดี” แต่เปลือกนอก

แต่ความเชื่อเหล่านี้ถูกลบล้างโดยฉับพลัน ทันทีที่ผมได้เหลือบไปดู CNN ที่บอกว่าคนอเมริกันก็มีปัญหาแบบนี้เหมือนกับคนในบ้านเราเหมือนกัน

มาตรฐานของชีวิตวัยก่อร่างสร้างตัวของประชาคมโลกที่ขยายตัวรับอารยธรรม Look Good เริ่มทวีกำลังที่แรงมากขึ้น จนคุกคามวัยหนุ่มวัยสาวเกือบทุกประเทศ

พฤติกรรมการชอบมีสิ่งที่เป็นส่วนน้อยของคนในสังคมไม่มี โดยลืมคิดถึงความพร้อมของตนเอง เช่น คนส่วนใหญ่นั่งรถเมล์ เราไม่เช่าซื้อรถเก่งส่วนตัวมาขับ หรือคนอื่นใช้เงินสด แต่เราใช้บัตรเครดิต มักจะทำให้เกิดความภาคภูมิใจให้กับผู้ที่ได้รับเอกสิทธิ์เหล่านั้น

และเอกสิทธิ์บวกกับความภาคภูมิใจในการได้รับเครดิตจากเจ้าของในสิทธิแห่งทรัพย์สินตัวจริง ทำให้บางคนเกิดอาการหลงลืมชีวิตที่ดีในวันพรุ่งนี้ เพราะคิดแต่เพียงว่าขอให้ตนเองมีชีวิตที่มีความสุขกับสิทธิที่ได้รับในวันนี้ก็เพียงพอ

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้คนบางคนเกิดอาการหลงลืม และเข้าเป็นสมาชิกของกลุ่มผู้มีชีวิตที่ “ดูดี” เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

ย้อนกลับไปดู Lifestyle ของคนรุ่นหนุ่มรุ่นสาวในสมัยก่อน ผมก็คิดว่าคนในสมัยนั้นก็ต้องมีนิสัย Look Good เหมือนคนรุ่นนี้ ไม่อยากคิดว่าคนรุ่นเก่าจะต้องวิเศษ หรือนิสัยดีกว่าวัยยัปปี้ในวันนี้ไปเสียทุกอย่าง

เงินเดือนของคนวัยทำงานสมัยนี้ ภายหลังจากสตาร์ตงานได้ไม่นาน มันก็สูงพอที่จะดิ้นรนหารถยนต์ญี่ปุ่นที่ดูเท่ได้ ผ่อนมือถือก็ยังไหว กลยุทธ์การตลาดที่ออกมาแต่ละอย่าง ช่างเย้ายวนจิตใจให้ต้องหันหลังมามอง โอกาสที่จะใจอ่อนก็มีได้เยอะ

แต่ในขณะที่คนสมัยก่อนส่วนใหญ่ก็ทำงานในระบบราชการ ราคารถยนต์คันหนึ่ง เมื่อเทียบกับเงินเดือนมันไม่ได้บาลานซ์กันแม้แต่น้อย สภาพการจับจ่ายใช้สอยจึงถูกบังคับให้อยู่ในกรอบ และการอยู่ในกรอบนานเข้าทุกวัน มันก็กลายเป็นนิสัยของผู้ที่รู้จักใช้เงิน

คนสมัยก่อนจึงคิดถึงชีวิตที่ “ดี” มากกว่าการมีชีวิตที่ดู “ดี”

สำหรับผมก็ไม่ได้โกหกหรอกครับว่า ผมชอบชีวิตที่ “ดูดี” ใช่ครับ อ่านไม่ผิดหรอกครับ ผมว่าการมีชีวิต “ที่ดี” ที่มั่นคงมันทำให้ผมมีชีวิตไม่เข้ากับสมัยนิยม

ชีวิตทุกวันนี้ ทุกสิ้นเดือน บิลค่าเช่าซื้อโทรศัพท์มือถือ ค่าเช่าซื้อบ้าน ค่าเช่าซื้อรถยนต์เข้ามากองอยู่ที่ตู้ไปรษณีย์ แต่ผมก็รู้สึกภูมิใจลึก ๆ ที่ใคร ๆ ก็ดูว่าผมรวย ผมเท่

ปรัชญาในการดำรงชีวิตของผมทุกวันนี้ จึงทำให้ผมคิดไปโดยไม่รู้ตัว

“จนไม่ว่า แต่ขอข้าเท่ไว้ก่อน”

ผมเบื่อเหลือเกินครับที่ได้ยินแต่คนรุ่นเก่า ๆ ที่พร่ำบอกว่าต้องรู้จักประหยัด ต้องรู้จักสร้างอนาคต ให้ตายเถอะ พอแค่ท่านเหล่านั้นอ้าปาก กายผมก็หลีกเร้นไปไหนแล้วก็ไม่รู้

ผมขอยืนยันครับว่า ผมจะคงยังเป็นคนที่ Look Good ครับ เพราะผมไม่อยากจะเป็นคนไม่ทันสมัย ทุกวันนี้เพื่อนที่อยู่รายล้อมผมก็เข้าสมาคม Look Good กันเกือบจะทุกคนแล้วล่ะครับ แล้วแบบนี้จะให้ผม Life Good ทำไมล่ะครับ!!!

ถ้าคุณยังไม่มีรถยนต์ ลองเดินเข้าไปถอยจากโชว์รูมสักคันเถอะครับ ถ้ายังไม่มีบัตรเครดิต ก็ลองติดต่อธนาคารที่คุณใช้บริการบ่อย ๆ ดูซิครับ ได้บัตรแล้วก็รูด แล้วก็รูด ไม่นานหรอกครับ คุณก็ได้อยู่ร่วมสมาคมเดียวกับผม

“Look Good Association” ยินดีต้อนรับค่ะ!!!!!!!

 

หมายเหตุ เป็นงานเขียนตีพิมพ์ในคอลัมน์ Home Room ในเซ็กชั่น Get-Rick-Qucik หนังสือพิมพ์คู่แข่งรายวัน ฉบับวันพุธที่ 6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2539 เขียนแบบประชดประชัน ในช่วงเวลานั้น เงินเดือนที่ผมได้รับจากบริษัทหนังสือพิมพ์เมื่อ 27 ปีที่แล้ว ประมาณ 25,000 บาท ถือว่ามากพอสมควร แล้วผมก็ใช้ชีวิตแบบ “ดูดี” ซื้อรถยนต์ เป็นหนี้บัตรเครดิต พอถึงปี 2540 เกิดวิกฤติเศรษฐกิจต้มยำกุ้ง ชีวิตพังไม่เป็นท่าครับ ทั้งหมดก็เป็นผลของการทำตัวให้ชีวิตมันดูดี แบบไม่ประมาณตัวเองครับ