จาก”เปียกปูน”ถึง"ขนมปัง"

รู้มั้ย? เดี๋ยวนี้พ่อแม่อนุญาตให้ขึ้นมานอนที่หน้าทีวีบนบ้านเลยล่ะ แต่ยังไงต้องนอนคนเดียวอยู่ดี ก็แกอยากไม่อยู่นี่..

ขนมปังหาหมออะไรของแกนี่ ไปไหนกันแน่ เมื่อไหร่จะกลับบ้านเสียที ฉันรอแกทุกวันเลย เบื่อจัง! แกไม่อยู่ ไม่รู้จะเล่นกับใคร ขนุนกับมะขามก็เอาแต่ขู่แฮ่ ๆ หนึ่งเดือนเข้าไปแล้ว พ่อแม่ก็ยังไม่เห็นว่าไง แต่เศร้าซึมกันไปหมด คงคิดถึงแกเหมือนกันนั่นแหละ

ตั้งแต่วันที่แกป่วยไปหาหมอ พอเห็นแกฟุบลงไปกับพื้นเท่านั้น ตกใจแทบแย่ กระโดดโหยง ๆ ตะโกนลั่นคนเดียวอยู่ในบ้าน อยากออกไปดูแลแก แต่ยังไง ๆ พ่อแม่ก็ไม่ยอมเปิดบ้านให้ ทีแรกคิดว่าคงไปกันแปล๊บเดียว จนบ่ายแก่ ๆ เมื่อพ่อแม่กลับ หลงดีใจ อ้าว! แกไม่ได้กลับมาด้วย

คงไม่สบายมากสิท่า โดนบังคับให้กินยา โดนฉีดยาเข้าไปกี่เข็มแล้ว แค่นึกก็เสียว หวั่น ๆ ใจคอไม่ค่อยดี เพียงเอ่ยถึงหมอ ถึงการฉีดยา กินยา เข็ดจริง ๆ แต่อย่างไรแกต้องอดทนนะ เพราะดูแล้วงวดนี้แกป่วยมากกว่าทุกครั้ง เห็นนอนไม่ได้ หายใจหอบทั้งคืน  

รู้มั้ย? ไม่รู้พ่อแม่นึกยังไง เดี๋ยวนี้กลางคืนให้ขึ้นมานอนถึงหน้าทีวีบนบ้านเลยล่ะ แต่ต้องนอนคนเดียวอยู่ดี ก็แกอยากไม่อยู่นี่..เสียงกรน เสียงบ่น เสียงลุกเดินของแก แถมชอบมานอนใกล้ ๆ จนบางทีอดรำคาญไม่ได้ต้องลุกหนี แต่พอแกไม่อยู่เข้าจริง ๆ กลับรู้สึกตรงกันข้าม..

บ้านเราเงียบเหงามาก มองหา รอแกตลอด วันหนึ่ง ๆ เดินเข้าไปสำรวจห้องที่ว่างเปล่าของแกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่อยู่ นี่ขนาดแม่ล้างทำความสะอาดบ้านให้เป็นปกติทุกวัน แต่เชื่อมั้ยภายในบ้านเรา โดยเฉพาะในห้องแกยังมีกลิ่นแกมิคลาย 

สารภาพเลย โคตรคิดถึง..หายเมื่อไหร่ รีบกลับบ้านเรานะขนมปัง!

……………………………………..

ป.ล. (เมื่อเดือนที่แล้ว)
จู่ ๆ ก็ไป ป่วยไม่ค่อยกินอาหารอยู่ ๒ วัน วานนี้วันที่ ๓ สักสี่โมงเช้าจะนำขึ้นรถไปหาหมอ โดยโทรนัดแนะไว้ล่วงหน้า ความตั้งใจและพยายามจะก้าวขึ้นรถแบบไม่อิดออด รีรอ ได้ผลลัพธ์ต่างจากที่เคยเป็น การใช้แรง เมื่อใช้ความพยาพยามอย่างสุดกำลัง กลายเป็นเฮือกสุดท้ายของชีวิต!
ขนมปังไปแล้ว รวดเร็วมาก ไม่นึกว่าจะร้ายแรงขนาดนี้ จึงไม่ได้แม้แต่คิดทำใจ