…ความน่ากลัวของอารมณ์คนวัยเกษียณ
…เดือนพฤศจิกายนปีที่แล้ว ลุง และป้าเดินทางกลับไทย …ป้าเริ่มมองเห็นความยากลำบากในการเดินทาง รู้สึกไม่ชื่นชอบกับหลายสิ่งหลายอย่าง ตั้งแต่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ต้องชั่งน้ำหนักไม่ให้เกินเกณฑ์ของสายการบิน ก่อนส่งลงใต้ท้องเครื่องบิน มีคนละสองใบ… กระเป๋าที่ต้องลากขึ้นเครื่องไปกับตัวอีกคนละหนึ่งใบ ตามด้วยกระเป๋าสะพายใส่คอมพิวเตอร์ และกระเป๋าคาดเอวอีกคนละหนึ่ง …มีความรู้สึกว่าทำไมมากมายขนาดนี้ ทั้งที่ทุกครั้งที่เดินทางไปเมืองไทยครั้งก่อนๆก็เท่านี้ แต่ครั้งนี้เบื่อที่จะจัดการทุกสิ่งอย่าง แต่ก็ต้องจำใจทำ…มิน่าถึงได้เรียกว่าสัมภาระ
…การเดินทางครั้งนี้ ลุง และป้า มีความระมัดระวังมากขึ้น ไม่ว่าจะลุกยืน,เดิน หรือนั่ง…เพื่อความปลอดภัยแก่ตัวเองเป็นสำคัญด้วยอายุที่มากขึ้น ลุง70 ปีหมาดๆ ป้าก็ผ่าน67 ปีมาหลายเดือน…ต่างคน ต่างเตือนกันตลอด
…ถึงเมืองไทยนัดเจอพี่น้องก็บ่นบอกทุกคนว่า” …ปีนี้ฉันไม่ค่อยไหวแล้ว…รู้สึกไม่คล่องตัว เริ่มปวดเข่าด้วยนะ” แต่ละคนก็ตอบกลับทำนองเดียวกันว่า “…ฉันก็เหมือนกัน “…หลานชายที่นั่งฟังอยู่พูดขึ้นมาว่า”…ผมว่าแม่ และป้าๆไม่เปลี่ยนไปจากเดิมมากนักนะครับ …ยิ่งป้าพจน์เห็นยังไงยังงั้น เพียงแต่อ้วนขึ้น แต่ก็ไม่มาก…คนที่แก่คือคนที่มองตัวเองแก่ แล้วปล่อยตัว ไม่กล้าไปไหนมาไหน อยู่แต่ในบ้านกินแล้วนอน…ทำให้จิตใจไม่เบิกบาน …อย่างป้าบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาได้ขนาดนี้ ยังไม่แก่นะครับ…”
…หลังจากวันที่หลานชายพูด ทำให้จิตใจป้าสดใสเป็นปกติ… ขับรถพาลุงไปเที่ยวหลายจังหวัดใกล้ๆรอบๆกรุงเทพฯ
…เมื่อกลับมาแคนาดา เริ่มมีความกังวลใจเกิดขึ้นอีก …ลุงชวนไปไหน ก็ไม่อยากออกไป กลัวไม่สบาย กลัวจะลื่นหกล้มบาดเจ็บ…แต่พอได้นึกถึงคำพูดของหลานชาย…ทำให้เกิดพลังใจ…จิตใจเป็นปกติอีกครั้ง…นี่แหละความน่ากลัวของอารมณ์คนวัยเกษียณ.
ความเห็น (4)
ได้ข้อคิดเลยว่า….ต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้ เพราะผมเองก็ใกล้แล้ว…..
Yesterday, I heard of an old friend in hospital and not expected to come home. I also heard of another old friend who became widower a week ago. I thought of life and its hidden partner - death. Another old friend on the phone said “เดี๋ยวนี้ เพื่อนกินหาได้ยาก เพื่อนตายหาง่าย”,… Such is the time of life when one wants to enjoy more but held back by ‘act your age’, ‘you need to slow down’, ‘your doctor wouldn’t approve of it’, … sigh!
I go with what I’ve got - the best of each day. No regret!
พี่สาวของพี่แก้ว กลับจากเดนมาร์ก อายุวัย 70 ปี บ่นแบบนี้เลยค่ะ
ขอบคุณ ผอ.ชยันต์,ท่านsr,และพี่แก้ว เป็นอย่างมากนะคะที่เข้ามาให้กำลังใจนะคะ