๑๐๑๒. การทรงคุณค่าสำหรับตัวของเราเอง
ความหมายของการทรงคุณค่า ในที่นี่ หมายถึง คุณค่าของตัวเราเอง…ความหมายของคุณค่า คือ รายทางของการกระทำ เป็นพฤติกรรมของตัวของเราเองว่าได้กระทำดี หรือไม่ดี สำหรับการมีคุณค่าของตัวเราเอง นั่นคือ การกระทำดี ๆ ต่อตนเอง และดีต่อผู้อื่นด้วย…ไม่ว่าในการทำงานต้องมองเห็นถึงส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ที่คิดเป็นของส่วนตนนั่นเอง…แม้ว่าคนอื่นที่อยู่ภายนอกเรา มิได้ใกล้ชิดกับตัวของเรา ไม่เคยได้คบหาสมาคม ไม่เคยคุย หรือสื่อสารกับเราด้วยตนเอง จะวิพากษ์ วิจารณ์เราเป็นแบบไหน ดีก็อยู่ที่ตัวของเขา เลวก็อยู่ที่ตัวของเขา เพราะตัวเรามิได้ยึดติดเอามาใส่ในอารมณ์ของตัวเรา ปล่อย ละ ไม่สนใจในจริตนั้น ๆ นี่คือ การลงมือปฏิบัติด้วยตัวของเราเอง เป็นพฤติกรรมทางกายและจิตใจของเราเอง ด้วยการอาศัยหลักธรรมเข้ามาเป็นเครื่องมือช่วยในการปฏิบัติให้เกิดมรรค เกิดผลของการกระทำด้วยตัวของเราเอง…แสดงออกเป็นพฤติกรรมของคนมีเหตุผล เข้าใจในความเป็นจริงของโลกมนุษย์
เพราะมนุษย์มีหลากหลายชนิดบนโลกใบนี้…ส่วนใหญ่จะมีชีวิตอยู่เพื่อลงอบายภูมิกันเสียมากกว่า…อาจเป็นเพราะความไม่รู้ ไม่ใส่ใจ ไม่เข้าใจที่อยู่บนโลกใบนี้นั้นเพื่ออะไร?…พอเห็นคนที่ทำ ลงปฏิบัติได้จริง ๆ ก็มองดูเขาว่า “แปลก ๆ” แต่ลืมหันกลับไปดูตนเองว่า “แปลกกว่าคนที่มองดูอยู่หรือไม่?”…เรียกว่า พิจารณาแต่คนอื่น ไม่ได้กลับไปมองดูตนเองว่าเป็นอย่างไร?…คนที่ทำดีจริง ๆ นั้น ส่วนมากเมื่อได้ลงมือปฏิบัติ ก็จะไม่ได้คุยโตโอ้อวดในความดี เพียงแค่คิดว่าได้กระทำดีต่อตนเองและผู้อื่นแล้ว ก็ใช้ได้แล้ว เพราะสิ่งต่าง ๆ จากผลการกระทำดีนี้ คือ ผลงานของพฤติกรรม การกระทำของตัวเราเอง เมื่อได้ลงมือทำดีแล้ว ก็แล้วกัน มิได้หวังผลของการกระทำดี…ขอบอกว่า สิ่งที่ได้มาสำหรับตัวของเราเองนั้น นั่นคือ ความสุขทางใจ สบายใจของผลแห่งการกระทำมากกว่า…ไม่ต้องมาสะดุ้ง หรือฝันร้ายว่าจะมีสิ่งที่ไม่ดีเกิดขึ้นตามมา…สิ่งที่ติดตัวเราไปจนสิ้นลมหายใจ นั่นคือ ผลงานอันทรงคุณค่าของตัวเราเอง…ซึ่งไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคนอื่นแม้สักนิดเดียว เป็นผลงานหรือพฤติกรรมในการกระทำของตัวเราเองล้วน ๆ…แม้ว่าผู้อื่นจะคิดกับเราเช่นไรก็ตาม นั่นคือ ความคิดของเขา มิใช่การกระทำของตัวเรา…เพียงแค่ความคิดแว้บแรกแว้บเดียวแล้วคิดร้ายต่อผู้อื่นด้วยแล้ว ก็มิควร สิ่งที่ควรทำ คือ การระมัดระวังในทุกช่วงจังหวะของการใช้ชีวิตของเราเองมากกว่าว่า “อย่าเผลอตัวเองกระทำความไม่ดีขึ้น”
หากสิ้นลมหายใจของเราเองแล้ว…สิ่งต่าง ๆ ที่เป็นรายทางในพฤติกรรม หรือการกระทำดีของเราเองนั้น จะเป็นตัวพิสูจน์ให้กับตัวเราเอง แม้แต่คนอื่นที่ใกล้ชิต หรือเคยสัมผัส คบหาเรามาก่อน ก็จะเกิดความเข้าใจ แม้เมื่อตัวเราตาย สุดท้ายก็ประจักษ์ได้ที่ผลแห่งการกระทำของตัวเราเอง หรือผลงานที่ตัวเราได้ทำ และได้สร้างเอาไว้บนโลกใบนี้ ปรากฎไว้เป็นผลงานอันทรงคุณค่าสำหรับตัวของเราเองว่า มีพฤติกรรม หรือการกระทำดี-ไม่ดีอะไรไว้บ้างบนโลกใบนี้…การทรงคุณค่านั้น เป็นคำที่มีความหมายต่อตัวของเรา มิใช่สำหรับผู้อื่น…ว่ามีคุณค่าอะไรบ้าง ยามที่ตัวเรามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ โดยเฉพาะยุคนี้ ยุคของโลก Social ทำให้เห็นถึงสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกใบนี้…แต่ทั้งนี้ ขึ้นอยู่กับตัวของเราเองเป็นผู้กระทำ จะมีพฤติกรรมดี หรือไม่ดีเท่านั้นเอง
*************************
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาในบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๖
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น