เวลาที่เหลือกับการออกกำลังกาย

การออกกำลังกายกับตัวเองไม่ค่อยถูกโฉลกกัน ตลอดชีวิตที่ผ่านมามีอยู่ช่วงหนึ่ง ซึ่งเป็นช่วงเดียวที่ออกกำลังกายด้วยการวิ่งเหยาะ ๆ ราว ๕ กิโลเมตร เป็นประจำทุกวัน แถมทำต่อเนื่องอยู่ได้เป็นปี ๆ

แรงบันดาลใจครั้งนั้นมาจากความเหนื่อยยากแสนสาหัส (ฮา) จากการนำนักเรียนไปเข้าค่ายทำกิจกรรมบนยอดเขาหลวง จ.สุโขทัย คล้ายเจ้าป่าเจ้าเขาส่งสัญญาณเตือนเราเหมือนกัน (ฮา) ว่าจะอยู่เฉย ๆ ไม่ได้แล้ว

หลังจากนั้นย้อนกลับไปทดสอบร่างกายตัวเองอีกหลายรอบ ผลลัพธ์ชัดเจนทุก ๆ ครั้ง ว่าการออกกำลังจำเป็นต่อชีวิตความเป็นอยู่มาก เหมือนไม่อาจขาดอาหาร เครื่องนุ่งห่ม หรือ ยารักษาโรค อย่างนั้นเลย

ขนาดตระหนัก แต่สุดท้ายแพ้ความไม่มีวินัยอีกจนได้ วันนี้เกิดแรงบันดาลใจอีกครั้ง รู้สึกเหมือนหมาจนตรอก..เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว เจ็บกล้ามเนื้อ ไม่ค่อยกระปรี้กระเปร่า อาการดูจะเรื้อรัง ไม่หายขาด คงด้วยวัยนั่นเอง

ผ่านมาร่วม ๓ เดือน มั่นใจขึ้นว่าจะทำต่อไปได้เรื่อย ๆ ตราบนานเท่านาน (ฮา) วันเวลาที่เหลือน้อยลงทุกวัน ไม่มีโอกาสเกี่ยงงอนหรือเริ่มต้นอะไรได้บ่อย ๆ อีกต่อไปแล้ว!