๙. การเดินทางของถั่วฝักยาว....

          ความสุขเกิดก่อได้เสมอถ้าอยู่ที่โคกหนองนา แต่ละคนจึงมีแหล่งแสวงหาความสุขที่แตกต่างกันไป อยู่ที่ไหนก็ให้ความสุขได้ ถ้าเรารู้จักพอใจในชีวิตของตนเอง

          เมื่อก่อน...ชีวิตจะผูกพันอยู่กับบ้าน วัดและโรงเรียน ปัจจุบันหันมาปรับเปลี่ยนเป็นบ้าน โรงเรียนและโคกหนองนา ก็เพราะว่าการงานคือการปฏิบัติธรรม อยู่ที่ไหนก็ทำความดีได้ 

          ด้วยศีล สมาธิและปัญญา โดยที่ไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น สงบเย็นและเป็นประโยชน์ จึงเป็นวิถีชีวิตที่เรียบง่ายแบบธรรมดาสามัญ ทำให้ทุกวันสนุกและเป็นสุขกับงานอันเป็นที่รัก

          คือการปลูกผักปลอดสารพิษ ผักที่กำลังเรียนรู้และทดลองทำดู แต่ก็แอบแฝงซึ่งความจริงจังมิใช่น้อย นั่นคือ ถั่วฝักยาว ที่ได้ทำค้างอย่างมั่นคงและแข็งแรง อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

          ในยูทูปที่เห็นทำค้างจากท่อพีวีซี เมื่อไม่มีก็เลยใช้เสาปูน แผ่นไม้และเชือกฟาง ทำกว้างและสูง หากออกผลก็คงจะเก็บยาก แต่คงไม่ลำบากไปกว่านี้ เพราะยากยังไงก็ขอให้ออกฝักเถอะ

          นอกจากเตรียมค้างแล้ว ยังต้องตระเตรียมดิน เพื่อให้เมล็ดถั่วที่นำมาหยอดลงหลุม เกิดการงอกร้อยเปอร์เซ็นต์ วันก่อนเกิดความรู้สึกไม่ค่อยจะมั่นใจ ก็เลยเพาะในถาดหลุมเผื่อไว้ด้วย

          วันนี้ เมล็ดถั่วฝักยาวงอกพร้อมกัน แต่จำเป็นต้องนำต้นกล้าถั่วจากถาดหลุมไปปลูกเพิ่มเติม เพื่อให้แต่ละหลุมพอดีและพอเพียง ไม่มากไม่น้อยเกินไป

          สังเกตดินในแต่ละหลุมเป็นดินเหนียวที่อุ้มน้ำ จึงนำดินผสมปุ๋ยหมักเติมลงไป อากาศเริ่มจะเป็นใจ มีฝนตกพรำๆ อากาศก็หนาวเย็น เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมสำหรับการปลูกผักนานาชนิด

          ภารกิจพื้นฐานของการปลูกถั่วฝักยาวสิ้นสุดลงแล้ว แต่การเดินทางยังไม่ถึงเป้าหมายขั้นตอนต่อไปคือการดูแล และบำรุงรักษาให้เจริญเติบโต ทอดยอดยาวเลื้อยพันขึ้นไปบนเสาและเชือก ที่พร้อมจะอ้าแขนและโอบอุ้ม ให้ถั่วฝักยาวอบอุ่นอย่างเต็มที่

          สิ่งที่ถั่วฝักยาวชอบคือมูลวัว บางคนก็บอกว่าน้ำซาวข้าวก็ได้ แต่ที่จำเป็นต้องใช้คือน้ำส้มควันไม้กับน้ำหมักชีวภาพ ซึ่งเตรียมไว้อย่างเพียบพร้อม

          ความที่ไม่เคยปลูกถั่วฝักยาวอย่างมากมาย ทำให้รู้สึกตื่นเต้น แต่พอเห็นแปลงผักบุ้งจีนและผักกวางตุ้งที่อยู่ข้างเคียง ก็พอจะทำให้ใจชื้นได้ ยังไงเสียถั่วฝักยาวก็คงไม่อยากอายเพื่อนบ้าน

          ผ่านไปอีกหนึ่งวัน อย่างเบิกบานสำราญใจ มีความสุขในแบบของตัวเอง แม้มันอาจจะไร้สาระในสายตาของใครก็ตาม ไม่มีใครนิยามความสุขได้ดีที่สุดหรอก มีเพียงเราเท่านั้น ที่นิยามมันขึ้นมาเองได้ในแบบฉบับของเรา

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๖  ตุลาคม  ๒๕๖๕ (ปิดเทอม ๑/๒๕๖๕ วันที่เก้า)