เล่าไว้เมื่อใกล้วัยสนธยา (๑) ไปหาหมอ
เมื่อประมาณปี 2539-2540 ทำหน้าที่บัณฑิตอาสาพัฒนาที่จังหวัดชุมพร และปฏิบัติงานที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดชุมพร
หลายครั้งที่เดินผ่านกุฏิพ่อหลวงจบ ก่อนฉันข้าว และหลังฉันข้าว อันหนึ่งที่พ่อหลวง จะหยิบขึ้นมาคือ ยาที่โรงพยาบาลชุมพรจัดสรรมาให้ ในคราวที่เห็นครั้งแรกรู้สึกตกใจว่า ทำไมยาเยอะขนาดนี้ หากใส่ย่ามพระก็คงประมาณครึ่งย่าม เคยถามพ่อหลวงจบเหมือนกันว่า "กินยาเยอะขนาดนี้เชียวหรือ" เมื่อได้รับคำตอบจากพ่อหลวงจบ สิ่งที่คิดในใจคือ "อยู่ได้ด้วยยา"
หมายเหตุ พ่อหลวง เป็นคำสรรพนาม ใช้เรียกพระผู้สูงอายุปลอดสมณศักดิ์ด้วยความเคารพ ในพื้นที่ท้องถิ่นจังหวัดชุมพร ปัจจุบันหลวงพ่อจบเสียชีวิตแล้ว
เมื่อวันจันทร์ที่ ๕ กันยายน ๒๕๖๕ หลังจากขับรถมาถึงบ้านเวลา ๖ โมงเช้า เริ่มรู้สึกว่าเดินไม่คล่องและเริ่มปวดต้นขาขวา+สะโพก เวลาประมาณ ๗ โมงกว่า เดินขึ้นชั้น ๓ เพื่อปฏิบัติงานในหน้าที่ประจำ ต้องพยุงตัวเองกับราวบันไดและฝาผนัง ขาซ้ายเริ่มรับน้ำหนักไม่ได้ หากรับน้ำหนักจะมีอาการปวดขัดเคือง ช่วงเย็นขับรถไปรับสาวที่ทำงานและกลับบ้านด้วยกัน ค่อนข้างทุลักทุเลในการออกจากรถ ต้องใช้มือพยุงคานบนและค่อยขยับตัวออก และค่อยๆเดินกระเผลก เสียงถามขึ้นว่า “เป็นอะไรนั้น” คำตอบที่บอกออกไปคือ “ปวดต้นขาและรอยต่อสะโพก" กว่าจะเดินเข้าไปนั่งหน้าจอทีวีได้ก็เหงื่อแตก ประมาณ ๑ ทุ่มจึงเดินขึ้นชั้นสอง ต้องโหนตัวกับราวบันไดด้วยกำลังมือกว่าจะถึงห้องชั้นบน เหงื่อแตกเช่นกันกับการออกกำลังกายมือ สาวจะพาไปหาหมอ แต่ขอปฏิเสธเพราะอยากพักก่อน
จากช่วงกลางคืนนอนสองชั่วโมงแบบหลับๆตื่นๆเพราะจะต้องรีบกลับมาให้ทันเวลางาน ขณะที่กลางวันก็ไม่ได้หลับ เธอจึงหาจุดที่เจ็บพบว่าเป็นกล้ามเนื้อและกระดูก จึงกินยาคลายกล้ามเนื้อ ตื่นเช้าขึ้นมาดีขึ้นระดับหนึ่ง แต่ยังคงเดินไม่สะดวกและเจ็บที่เดิม ต้องพยุงตัวกับราวบันไดเดินลงจากห้อง
วันอังคารที่ ๖ กันยายน ๒๕๖๕ ปกติจะไม่ไปโรงพยาบาลหากแต่ให้ทุกอย่างคลี่คลายด้วยตนเอง การตัดสินใจไปโรงพยาบาลเพราะตัดการรำคาญใจต่อคำถามว่า “ทำไมไม่ไปโรงพยาบาล / ชวนไปโรงพยาบาลแล้วก็ไม่ยอมไป” เดินกระเพลกไปโรงพยาบาลต่อแถวร่วมกับทุกๆคน แถวที่ยาวเกินไปส่งผลต่อความอดทนที่จะต่อแถว จึงเดินกลับห้องทำงาน รอสายๆ จึงเดินไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เจ้าหน้าที่ซักถามอาการและอื่นๆ จากนั้นทำเรื่องส่งตัวไปคลินิกเฉพาะกระดูก ได้คิวแทรกที่พยาบาลบอกว่า บอกไม่ได้ว่าเวลาเท่าไร ดังนั้นต้องรอ ประมาณชั่วโมงกว่าๆ จึงได้พบหมอ หมอสอบถามเรื่องราว อาการ และการทดสอบ จากที่คนไข้ระบุว่า กลัวเรื่องเดียวคือ“กระดูกทับเส้นประสาท” ผลการตรวจสอบ หมอวินิจฉัยว่า ไม่ใช่ น่าจะคือ กล้ามเนื้ออักเสบ จึงจัดยาให้หลายตัว
ตอนเย็นไปรับสาวที่ทำงานและกลับบ้าน “อ้าว ทำไมไม่มียาคลายกล้ามเนื้อ มีแต่บูเฟ่น ยาพารา ยาทาคลายกล้ามเนื้อ” คำตอบคือ “ไม่รู้ หมอให้มาเท่านี้ และบอกหมอว่า ขอเป็นยาที่ไม่ทำลายกะเพาะ เพราะเคยกะเพาะพังมาแล้วเมื่อครั้งที่รักษาหูที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในภาคกลาง” เธอจึงขับรถออกไปซื้อยาคลายกล้ามเนื้อ สเปร์และเจลมาให้
เวลานี้มียาจำนวนหนึ่งที่วางอยู่ตรงหน้า ทำให้นึกถึงภาพ ยาประมาณครึ่งย่ามที่วางอยู่ตรงหน้าหลวงพ่อจบ
การเรียนรู้
“ใกล้แล้วแหละพ่อหลวงเหอ”
เกิด แก่ เจ็บ ตาย คือสิ่งที่ยากต่อการปฏิเสธ
หมายเหตุ (๑) วันที่ ๒๗ สิงหาคม เคลื่อนย้ายสมาร์ทบอร์ดคนเดียว การเอี้ยวตัวผิดท่าส่งผลต่อเส้นที่เอว ทั้งที่พยายามจะไม่ให้มันเกิดขึ้น แต่ยากต่อการหวนกลับไปเริ่มต้นใหม่ ส่งผลต่อการต้องเดินตัวงอและลุกขึ้นนั่ง-ยืนอย่างลำบากเพราะเจ็บเอว อาศัยยาคลายกล้ามเนื้อและหายจากปวดเอว มาเกิดขึ้นต้นขา+สะโพก (๒) ตั้งแต่ชั่วโควิดที่ผ่านมา การนั่งหน้าคอมฯเป็นเวลานาน โดยมากคือ ๐๗.๐๐-๑๖.๐๐ น. คือชีวิตประจำวัน จะออกกำลังกายได้ก็ต่อเมื่อวันหยุด (๓) หลังจากฉีดวัคซีนป้องกันโควิด พบว่า อาการเหนื่อยหอบตั้งแต่เริ่มออกกำลัง/ออกกำลังด้วยการทำงาน/ทำขนำ ต้นหญ้าฯลฯ (๔) วันที่ ๓ กันยายน - ๔ กันยายน ไม่พบอาการปวดดังกล่าว เดินได้คล่องเป็นปกติ แต่เช้าวันที่ ๕ อาการดังกล่าวรุนแรง ดังนั้น จึงตัดสินใจลองไปหาหมอเพื่อความแน่ใจในวันที่ ๖ (๕) มีเรื่องหนึ่งที่อยากบันทึกไว้คือ ระหว่างเดินโหนขึ้นบันไดบ้านสู่ชั้นสอง จะหัวเราะตลอดทาง ปกติทั่วไปต้องร้องโอดโอย การหัวเราะดังกล่าว ส่งผลต่อ “จะหัวเราะทำไม เป็นอะไร” และเซ็ง/อารมณ์เสียต่อการหาคำตอบไม่ได้ของผู้ถาม ได้แต่ตอบว่า “ไม่รู้ ก็หัวเราะให้ร่างกายที่กำลังเจ็บนี้"
ความเห็น (2)
I have my issues (age related) but I am carrying on because I still have more to give. I am sure you have more to give too.
ขอบคุณครับท่าน sr