Dialogue

เวลา ชีวิต ที่เหลืออยู่

Dialogue : ยุทธการบุกถ้ำเสือ  

(วันที่สอง)ในวิถีชีวิตปัจจุบันกับการเป็นคุณแม่ของลูกสาว 2 คนไม่ยากเลยนะ อีกทั้งภาระหน้าที่ที่คิดว่าไม่เคยบกพร่องเลย (มั้ง!) หากกลับมาทบทวนย้อนไป 8 ปีที่แล้วแทบจะไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวเหลืออยู่บ้างเลย ไม่เคยที่จะได้อยู่และสัมผัสถึงลมหายใจที่อุ่นๆ ของตนเองนอกจากมีบางครั้งในห้องน้ำเท่านั้นที่ข้าพเจ้าพอได้มีโอกาสในการอยู่ตามลำพังเพราะได้อาบน้ำและทำธุระส่วนตัวคนเดียวบ้าง ช่วงเวลานั้นแสนจะสุขใจมากๆ  เพราะนี่คือมุมที่ปลอดภัยจากสิ่งต่างๆ รวมทั้งสองทะโมนที่ตามติดแจด้วย บางครั้งเคยบอกลูกๆ ว่า “ขอเวลาให้แม่ได้อยู่ลำพังสักประเดี๋ยวได้ไหมคะ” แต่ก็ไม่เคยได้อยู่อย่างเนิ่นนานเลย ดูเหมือนกลับเป็นเรื่องที่สนุกสำหรับพวกเขาไป

การกลับมาดูแลลมหายใจที่เหลืออยู่ของข้าพเจ้า อยู่กับตนเอง ปิดวาจาตนเอง และสำรวจกายและใจตนเองดูบ้าง ดูผิวหนังที่ขาดการดูแล เล็บมือที่ไม่เหลือความงาม มือที่แสนกระด้าง ผมที่ไม่มีการดูแล และแล้วก็นึกถึงเพลงของแอม (เสาวลักษณ์ ลีลาบุตร) กับเพลงที่จำได้นิดๆ หน่อยๆว่า “...นั่งมองแขนมองดูตัว ดูหน้าตามมองตัวเอง จ้องกระจกดูสักครั้งนั่นใคร ...” ลอยมาตามสายลม แล้วคุณล่ะรู้สึกอย่างไร?

                                                                                                              เอ - กมลชนก(วันที่ 22 ธันวาคม 49)