ในชีวิตคนเรามีทุกข์มีสุขมีขึ้นมีลงปะปน...ทุกวันของการทำงานอารมณ์ของเรามิใช่คงที่นัก...บางวันดี...บางวันมีตะกอนขุ่น...และทุกคนมีระดับการควบคุมตนได้แตกต่างกันที่ว่าอ่อนนอกแข็งใน....อ่อนในแข็งนอก..ขี้โมโห.....รุ่มร้อน...โวยวาย....คือคำสะท้อนของการควบคุมตนเองก็ว่าได้...สิ่งที่ทำคือเพียรรักษาระดับมิตรภาพของคนรอบข้างให้ยั่งยืน...วันใดใจเราแข็งแรงเราก็เป็นที่ปรึกษาวันใดที่ใจเขาแข็งแรงเขาก็เป็นที่ปรึกษาหรือรับฟังเรา...เป็นจริง....ที่ว่าเราเลือกแสดงอาการอะไรกับใครบางคนแตกต่างกัน....คนเราเรียนรู้ที่จะอยู่ในสังคมแบบ...สร้างสุขรอบข้างมากกว่าที่จะสร้างทุกข์ใส่ตัว...เป้าหมายในชีวิตเป็นเข็มทิศการดำรงตน....สิ่งสำคัญคือการรักษาใจ...ให้ปกติ...แข็งแรง...ไม่ว่าอะไรกระทบก็สามารถนิ่งได้...ควบคุมใจให้นิ่งได้...สุขจะตามมา...
เห็นดี เห็นด้วย และฝึกหัดอยู่เสมอค่ะ ....แต่...ยาก...ถึงยากมาก...ขอบอก
ขอบคุณคุณเมตตาที่เอามาเตือนกันค่ะ และขอบคุณคุณ Handy ที่มาขยายความย้ำยืนยัน ใจนี้จึงมีที่พึ่งค่ะ แม้จะควบคุมให้นิ่งได้ยาก
อย่างพี่โอ๋นี่นะ ยากมาก :) ดิฉันก็หมดกำลังใจกันพอดีซิค่ะ ฮา ฮา
ท่านHandyดิฉันบันทึกนึ้ไว้ ก่อนกลับบ้านเมื่อวาน...มีแรงดลใจอะไรบางอย่าง ยังนึกว่าตัวเองบ่นๆ...ติดใจตรงอย่ารีบกางใบเรือแห่ง อัตตา ของเราออกรับ เร็วนัก .. ประเภท ฉันไม่ยอม ฉันไม่เอา ฉันไม่ชอบ ฯลฯ คิดเร็วก็พลาดเร็ว ทุกข์เร็ว ถ้าอย่างนั้นเราต้องฟัง ดู แล้ว....แล้วอะไรอีกคะ....ที่จะไม่ทุกข์..
(^______^)
กะปุ๋มก็ฝึกและเรียนรู้เสมอคะ...
เป้าหมายในชีวิตเป็นเข็มทิศการดำรงตน ชอบจัง ก็เพราะเป้าหมายนั่นเอง ที่ทำให้เราล้มและต้องลุกเดินต่อ
ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ ค่ะ
สวัสดีค่ะคุณจิ๊บ
ขอบคุณค่ะ