รู้..กับไม่รู้...ที่เดินคู่ขนานกัน
รู้...รู้...หลงตนไปใยว่าเรารู้...รู้ดี รู้มาก
Text : Ka-Poom Photo : Ka-Poom
----------> โปรดสังเกตนะคะว่า เมื่อคลิ๊กเข้าไปที่ประวัติของดิฉัน จะพบว่ามีการเขียนข้อมูลที่ยาวเหยียดมาก จากข้อมูลดังกล่าวสะท้อนบางสิ่งบางอย่าง ที่บ่งบอกอะไรให้ได้รับรู้
ความเข้าใจผิด
"ซึ่งไม่ใช่การ...บ่งบอกว่า..เราเก่ง...
ไม่ได้บ่งบอกว่า...เรามีความสามารถ...
ไม่ได้บ่งบอกว่า...เราทำงานหนัก
ไม่ได้บ่งบอกว่า...เรายอดคน..
..."
แต่โดยนัย...ที่ให้ไปในรายละเอียด...อาจเป็นการสะท้อนให้เห็นว่า.."ดิฉัน...ทำไมช่างโง่เขลา..เหลือเกิน"... โง่เขลาในความไม่รู้...แต่ดูเหมือนรู้..เพราะเราไม่รู้ เราจึงต้องรู้ รู้เพื่อรู้ว่าเราไม่รู้...
หลงตน
เรามักหลงตนเองว่า...เรารู้ เราเก่ง เรามีความสามารถ...มาก
แต่จริงๆ แล้ว ในสิ่งที่เรารู้ ก็ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่รู้...ซ่อนอยู่
ที่เราอ่าน
เราแสวงหา
เราแลกเปลี่ยนเรียนรู้...
เพื่อ...ตอบสนองต่อความไม่รู้ของเรา
แต่เราก็มักหลอกตนเองเสมอว่า...เรานั้นรู้..เราเจ๋ง..เราเก่ง.."คุณต้องรับรู้นะว่า...ฉัน/ผม..เป็นคนเก่ง รู้ดี รู้มาก"...ความคิดเล่านี้จึงมักทำให้"ภายในของเรา" มีท่าทางกอดอก ยืดตน..เบ่งทับ คนอื่นเสมอ พอใครมาสะกิดหน่อยก็ทนไม่ได้ .. เกิดอาการวีนแตก รับไม่ได้...อาการนี้ โรคนี้เป็นบ่อย โดยเฉพาะในหมู่คนที่เรียนเยอะ เรียนมาก ซึ่งในตัวดิฉันก็เคยตกหลุมพรางที่ตัวเองขุดไว้เหมือนกัน...กว่าจะพยุงตนปีนขึ้นมาจากหลุมดังกล่าวนั้นก็แทบแย่เหมือนกัน...
ความเห็น (2)
สวัสดีคะพี่ใบบุญ...
(^____^)
ยิ้มๆ...กับศัพท์วีนแตก...ภาษาวัยรุ่นจำมาใช้...
หากเรารู้ว่าเรากำลังจะวีนแตก...เราก็หยุดเขาซะ..ไม่ให้เขาวีนแตก...รู้ให้ทัน ตามให้ทัน...อารมณ์และอาการคะ...
ขอบคุณที่แวะมาทักทาย
กะปุ๋ม