๑,๒๓๒ กรณีศึกษาร.ร.ขนาดเล็ก...ทำวิกฤติให้เป็นโอกาส...
ตอนสายวันเสาร์ ในห้องพักครูอันเงียบสงบ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมมองเห็นเบอร์โทรที่ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด ยังไม่ทันจะพูดอะไร ก็ได้ยินคำถามที่มีน้ำเสียงออกจะขุ่นๆ
“เมื่อไหร่อาหารกลางวันจะออกคะ” “จากไหนครับ อันนี้ ร.ร.บ้านหนองผือนะครับ”
“ขอโทษค่ะ นึกว่าเขตพื้นที่ จะถามเรื่องเงินค่าอาหารกลางวัน เห็นร.ร.อื่นเขารับกันไปหมดแล้ว” “อ๋อครับ เขตพื้นที่เขาไม่รู้เรื่องอาหารกลางวันหรอกครับ ถามผมดีกว่าครับ”
คุยกันอยู่พักใหญ่ จึงรู้ว่านางเป็นผู้ปกครองนักเรียนชั้น ป.๑ ในใรงเรียนขนาดเล็กเด็กไม่ถึงร้อย เป็นร.ร.ที่ไม่มีผู้บริหาร และยังไม่ได้จ่ายเงินค่าอาหารกลางวันในช่วงปิดเรียนพิเศษ อันเนื่องมาจากสถานการณ์โควิด
นางยืนยันว่า ไม่มีผู้ปกครองคนใดได้รับเงินเลย ผมจึงต้องทำความเข้าใจไปว่า..เงินยังอยู่ครบที่โรงเรียนแน่นอน เพราะ แต่ละ ร.ร.บริหารจัดการไม่เหมือนกัน บางโรงจ่ายทุกสัปดาห์ บางโรงเดือนละครั้ง และเป็นไปได้ที่จะจ่ายก้อนใหญ่ทีเดียวในเดือนสิงหาคมนี้....
“อาทิตย์หน้าครูให้เตรียมหลักฐานไป เพื่อรับเงินสองพัน ค่าอาหารกลางวันหรือเปล่าคะ”
“ไม่ใช่ครับ ผมคิดว่าอาหารกลางวันน่าจะจ่ายก่อน แต่ถ้าครูเขาจะจ่ายพร้อมกันทีเดียวก็ต้องรอไปถึงปลายเดือนโน่นเลย” “ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ” เสียงของนางแจ่มใสขึ้นมาทันที
ผมรู้จักร.ร.นี้เป็นอย่างดี ผู้บริหารเพิ่งจะย้ายออกไปได้เดือนกว่าๆ เป็นคนเก่งและรับผิดชอบงานดีมากๆ มีการติดต่อสื่อสาร แจ้งข่าวคราวต่างๆกับผู้ปกครองอยู่เสมอ
เมื่อไม่มีผู้บริหาร ครูผู้สอนซึ่งมีน้อยอยู่แล้ว ต้องปรับตัวขนานใหญ่ ทั้งการเรียนการสอนแบบOn Hand และครูยังต้องเฝ้าอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อรับการอบรมทางไกลที่เขตและสพฐ.จัดอยู่อย่างไม่ขาดสาย ยังไม่รวมเอกสารรายงานอีกมากมาย จิปาถะ
ร.ร.ทุกขนาดจะเป็นเช่นนี้ไปอีกนานเท่านาน ร.ร.เล็กๆจะยุ่งยากมาก จึงต้องเร่งปรับตัว ขยับขับเคลื่อนกันทั้งระบบ อย่าปล่อยแต่ครูผู้รักษาการณ์ จะเป็นการบั่นทอนจิตใจกันเกินไป
พยายามวิเคราะห์ปัญหา ครูทุกคนเข้ามามีส่วนร่วมรับผิดชอบ จัดลำดับความสำคัญของงาน มิใช่งานวิชาการเท่านั้นที่สำคัญ งานการเงินและสัมพันธ์ชุมชนก็สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
ในสถานการณ์พิเศษสุดแบบนี้ ความรักสามัคคีและการพึ่งตนเองดีที่สุด เพราะครูต้องอยู่ร.ร.ต่อไป เป็นที่พึ่งพาของนักเรียนและผู้ปกครอง ครูจะมีกี่คนก็ตาม ทุกคนมีคุณค่าน่ายกย่องทั้งสิ้น และอย่าคาดหวังว่า จะมีผู้บริหารและครูมาใหม่ในเร็ววันนี้ ทุกอย่างคาดเดายากมาก
ร.ร.เล็กๆ ที่ผู้บริหารจะเกษียณ ยิ่งจะยากมากไปใหญ่ ผมบอกครูประจำการให้เข้าใจอยู่เสมอ ว่าอย่าได้ชะล่าใจ ครูต้องอยู่รับราชการกันอีกนาน ผู้ปกครองเขาจะเฝ้าสังเกตการทำงานของครู เขาจะรู้ว่าอะไรคืออะไร? ท้ายที่สุดเขาจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกหลานเขาเสมอ
ปี ๒๕๖๓-๒๕๖๔ ผมจึงเริ่มแนะนำการทำงานให้ครูประจำการอย่างจริงจัง..ช่วยกันสะสางและเก็บเอกสารให้เป็นหมวดหมู่ชัดเจน เป็นระบบ ครบถ้วนทุกเรื่องราว ไม่ต้องรอการประกวดประชันขันแข่ง ไม่ต้องรอเขตสั่ง อย่ารอแม้กระทั่งการนิเทศกำกับติดตามจากเจ้านาย มันหมดสมัยแล้ว
ครับ ปิดเรียนยาวๆ แบบนี้ไม่ดีเลย จะสร้างปัญหาให้กับการเรียนการสอนอย่างแน่นอน แต่ในบางแง่มุมมันก็ดีสำหรับผมและครูร.ร.เล็กๆ จะได้สร้างโอกาสที่ดีงามแก่ร.ร. ทั้งแหล่งเรียนรู้และสิ่งแวดล้อม อย่ายอมกันแค่อบรมกับต้นสังกัดเพื่อพัฒนาตนเอง แต่ต้องยอมเสียสละเพื่องานอื่นๆของโรงเรียน ทั้งงานธุรการ และงานบริหารทั่วไป พัฒนาไปตามบริบทของเรา
อย่าลืมติดต่อกับผู้ปกครองทางเฟสบุ๊ค ทางไลน์ของรร. ออกเป็นจดหมายข่าว และประชาสัมพันธ์ทางเว็บไซต์ ผมทำได้หมดแล้ว จึงรู้สึกดี ไม่มีช่องว่างใดๆ สร้างความเข้าใจที่ถูกต้องและตรงกัน
ผมไปทำงานทุกวัน..แลกเปลี่ยนเรียนรู้กับต้นไม้ใบหญ้า สร้างความสะอาดร่มรื่นสวยงามให้แก่โรงเรียน ฝึกซ้อมตัวเองก่อนเกษียณ ให้เก่งและแกร่ง..ก่อนนำคุณค่าที่ได้ไปใช้ในชีวิตประจำวันต่อไป..
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๑๔ สิงหาคม ๒๕๖๔
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น