8 ปีที่ผ่านไป

ลำใย น้องคนหนึ่งที่ทนกระแสคุณลำใยไม่ไหว แม้จะเปลี่ยนชื่อจริงไปแล้ว แต่ชื่อเล่นก็ยังคงเป็น ใย

8 ปีก่อนเป็นปีที่เลขาเริ่มรู้จัก บ้านนอก ของเมืองไทยใหม่ๆ ใยเรียนอยู่ชั้น ม.3 ในโรงเรียนขยายโอกาสแห่งหนึ่งในจังหวัดมุกดาหาร เป็นโรงเรียนที่เหมาะกับนิยาม หลังเขา อย่างแท้จริง เดินทางจากตัวเมืองมุกดาหารประมาณ 3 ชั่วโมง หรือถ้าเลือกมาจากสกลนครจะต้องลุยผ่านลำน้ำ ที่ฤดูฝนจะกลายเป็นแม่น้ำไหลแรงจนต้องสละรถและใช้เรือข้ามแทน

8 ปีผ่านไป ใยเข้ามาเรียนต่อใกล้ๆกรุงเทพฯ จนจบ ปวส. และกำลังเรียนภาคพิเศษที่มหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งหนึ่ง พร้อมทำงานร้านขายเครื่องประดับเต็มเวลา ใยโทร.มาคุยเล่นอยู่บ่อยๆ เรื่องที่คุยกันเป็นประจำคือใยอยากกลับไปอยู่บ้าน ช่วยดูแลพ่อแม่ที่มีโรคประจำตัว และช่วยพัฒนาหมู่บ้าน

ในความเป็นจริงใยยังคงต้องทำงานส่งเงินให้ที่บ้านใช้ โดยมีพี่สาวที่แต่งงานแล้วและกำลังจะมีลูกคอยช่วยดูแลพ่อแม่ หากใยกลับบ้านตอนนี้ คงไม่มีใครหาเงินค่าใช้จ่ายในบ้าน แทนที่จะกลับไปอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่นอย่างที่ฝัน คงกลายเป็นการกลับไปกอดคอกันตายอยู่ที่บ้าน

8 ปีก่อน เลขาไปใช้ชีวิตช่วงสั้นๆในหมู่บ้านหลังเขา พบน้ำใจของเด็กๆและชาวบ้าน พวกเขาไม่มีเงิน แต่มีของเล็กๆน้อยๆเก็บมาฝากกันได้ทุกวัน ทำให้ได้คิดว่า แม้ไม่มีเงิน แต่เขาก็ยังอยู่กันได้ และมีรอยยิ้ม มีความสุขเผื่อแผ่ให้คนอื่นอีกมากมาย

8 ปีผ่านไป ชีวิตในหมู่บ้านหลังเขาที่มีถนนใหม่ตัดผ่าน ผู้คนพากันหลั่งไหลออกจากหมู่บ้านไปทำงานต่างถิ่น แทบทุกบ้านมีทีวี มีตู้เย็น ฟังใยเล่าแล้วเสมือนว่า ไม่มีเงินคงอยู่อย่างมีความสุขไม่ได้อีกต่อไป เรื่องจริงจะเป็นอย่างไรคงได้รู้ เมื่อใยกลับบ้านครั้งหน้า และเลขาฯอาสานั่งรถเป็นเพื่อนไปเที่ยวหมู่บ้านแห่งความหลังอีกครั้งหนึ่ง