อ้ายเหิม แห่งตำบลดินเอียด

 

‘บางตำบลดินเอียด

ในขณะต้นไม้ระบำใบ
โน้มเนิ้งไปกับลมในวันที่แดดรำไร
ระอุอากาศ
อ้ายเหิม มันเปิดใจพูดความรู้สึกกับแก้วกาแฟ
บ่นถึงภาระที่หัวใจแบกรับมานานแรมกัลป์
ว่า นานนับนาน-ที่ปลาในหนอง
ขาดใจตายตาไม่หลับเพราะน้อยใจน้ำ
ที่เหือดหายไม่แยแส
.
.

โลกนี้ของใคร ?

อ้ายเหิมมันถามผีสางคางแดงที่อยู่รอบใกล้มัน
แต่ไม่ได้รับคำตอบ
.
.
ประโยคต่อมา
.
.

ต่อมา
.
.
และต่อมา
.
.

จนสิ้นสุดและรำคาญตัวเอง
จวนเจียนว่าเสียเวลาไปนานชั่วโมง
มันซดกาแฟในเเก้วที่ร้อนปะเย็น
จึงบรรลุนีรพานคำถามนั้น

“ โลกนี้-ก็คือโลกนี้

ไม่มีโลกไหน และ ของใครด้วย“