…คนที่พึ่งพาตัวเองได้ คือคนที่มีความสุขกาย สบายใจ… อย่างแท้จริง
…ด้วยความที่อายุมากขึ้น…ห่วงตัวเอง และห่วงลุง แต่ก็ไม่เคยคาดหวังว่า ลุงจะต้องดูแล ป้าไปตลอด…และป้าก็คอยบอกลุงเสมอว่าต้องระวังการลื่นหกล้ม ยิ่งตอนที่หิมะเริ่มละลายจะลื่นมาก กลัวกระดูกหัก ละก้อเรื่องใหญ่มากสำหรับสว.ก่อนหน้านี้ก็ลื่นกันเป็นประจำ แต่ยังดีที่พื้นเป็นดิน แต่ยังคิดว่าเล็กน้อยมาวันนี้ไม่ได้ละ เพราะลุงใกล้จะ70 ป้าก็ตามมาติดๆ…มีครั้งหลังสุดเดินตามหลังกัน เห็นอยู่ลุงค่อยๆเดินแต่ลื่นไถลบนทางเดินเป็นปูนซีเมนต์ ก้นกระแทก… ป้าเห็นรีบเดินไปอย่างเร็วเพื่อจะช่วย ผลคือลื่นก้นกระแทกอีกคน ซึ่งการกระแทกแรงกว่าเพราะเดินอย่างเร็ว กล้องถืออยู่ในมือปะทะกับปูนซิเมนต์ กระจก Cover Lenses แตกเป็นเสี่ยงๆ …โชคดีที่ทั้งลุง และป้ากระดูกยังไม่หัก …ตัวอย่างของธรรมชาติก็มี …วันก่อนได้รูปห่านคู่ เดินตามกันไปมาสักพัก …ตัวหนึ่งบินไป อีกตัวขยับปีกบินตาม …แต่ไปไม่ได้เพราะขาจมลงไปในน้ำแข็ง…ขยับปีกอยู่นานจึงบินขึ้นจากน้ำแข็งได้…ทั้งคน และสัตว์ไม่แตกต่างกันนัก…ต้องเป็นที่พึ่งแห่งตน…อย่าคาดหวัง อย่าคิดว่ามีคนดูแล ช่วยเหลือ และอย่านั่งรอคอย…เพราะการที่คิดว่าตัวเองมีครอบครัว มีสามีสุดที่รัก มีลูกหลานห้อมล้อมนั่นเป็นการลดความสามารถของตัวเอง เพราะเอาเข้าจริง …นั่นเป็นเรื่องที่คิด เรื่องที่คุยให้คนอื่นฟัง…เรื่องจริงนั้นทุกคนต้องดูแลตัวเอง…พึ่งพาตนเองได้ …จึงจะเกิดความสุขกาย สบายใจ …อย่างแท้จริง
ความเห็น (3)
จริงครับอาจารย์ เห็นด้วยครับผม ^_^
ขอบคุณค่ะคุณศุภณัฐ , ขอบคุณค่ะอาจารย์นุ