บันทึกที่ ๒๕๗ บทกวีจำเป็น : นกเขา

นกเขา...มิใช่นกเรา

จากรุ่น สู่รุ่น รุ่นแล้ว รุ่นเล่า นกเขาชอบมาวางไข่ ฟักไข่ เลี้ยงลูกจนแข็งแรง บินได้ นางก็จะพาลูกไปอาศัยอยู่ที่อื่น ต่อมาไม่นานก็กลับมาวางไข่...นางอาจเห็นว่าที่นี่ปลอดภัย ไม่มีใครรบกวน สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนสังเกตเห็น ทุกครั้งที่มาออกไข่จะเห็นมีลูกเพียงสองตัวเท่านนั้น

>>> นกเขาเอยนกเจ้า.........เป็นไฉน

จากป่าสู่เมืองไกล..............ห่างบ้าน

ไร้ญาติมิตรห่วงใย..............ลำบาก  ฤาแฮ

หนาวเหน็บไร้รังต้าน ...........ซ่อนซ้อนกระถาง

(อร  วรรณดา บันทึกใน GotoKnow 29-03-64)