ดอกประดู่เหลือไว้แค่ "ความทรงจำ..."

และแล้วก็เป็นไปตามที่แม่บอกเมื่อวานนี้ว่า วันนี้ดอกประดู่ที่เคยบานเต็มต้นและหอมฟุ้งไปทั่วบานก็จะโรยราและร่วงลงสู่พื้น...เป็นความหอมและความสวยเพียงชั่วข้ามคืน สุดท้ายเจ้าก็กลับคืนสู่ธรรม...

ธรรมะ คือ ธรรมชาติ... ธรรมชาติคือความเป็นจริงของสิ่งทั้งหลายที่ไม่มีอะไรจีรังและยั่งยืน มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ย่อมดับไป หลงเหลือไว้เพียงแค่ "ความทรงจำ"

เมื่อเรายังมีลมหายใจได้เป็นมนุษย์อยู่ในโลกใบนี้ เราพึงสร้างความทรงจำที่ดี ๆ ให้แก่ผู้อื่นได้ระลึกนึกถึงเรา ครั้นเมื่อสรีระสังขารร่างกายของเรานี้กลับคืนสู่ธาตุตามธรรมชาติ

ความทรงจำดี ๆ เกิดขึ้นจากการที่เราเป็นคนดี เป็นคนที่เสียสละ 

ในทุก ๆ วันในตอนเช้าเมื่อเราตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า เรายังมีลมหายใจ ก็พึงตั้งปณิธานไว้ในใจเสมอว่า วันนี้เราจะได้ให้ ได้เสียสละอะไรให้แก่ใครบ้าง...?

ร่างกายนี้เป็นรังของโรค หากขาดการชำระล้างเพียงแค่ไม่กี่วัน ร่างกายอันสกปรกเศร้าหมองนี้ย่อมส่งกลิ่นเหม็นถ้วนทั่วกันมิมีใครยกเว้น

กลิ่นที่หอมที่สุดของมนุษย์คือกลิ่นของ "ศีล" พึงประดับตกแต่งร่างกายด้วยการเป็นผู้ที่มีเจตนาในการรักษาศีลให้บริสุทธิ์ เปรียบประดุจการรักษาปกป้องดวงตาของเรานี้ 

ละเว้นจากความชั่ว แล้วพึงเร่งสร้างความดี เพื่อความทรงจำที่ดี ๆ แก่คนทั้งหลายคราที่เราต้องจากโลกใบนี้ไป...

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

มันเป็นเช่นนั้นเองนะคะ