ร่องรอยชีวิตให้เรียนรู้?

โครม!!!!! ลูกปั่นจักรยานจะไปทิ้งขยะ เซล้มทั้งจักรยาน คนและขยะเกลื่อนกระจาย?

+
ลูกยังนั่งกองอยู่ที่พื้น ไม่ร้องไห้ แต่หน้าเสียอาการปกติ เจ็บหัวเข่าถลอกหนังยู่เลือดซิบ?
+
ฉันซึ่งเพิ่งเดินตามมาทีหลัง (เรามีนัดกระโดดเชือกออกกำลังกายกัน) ได้ยินเสียงลูกร้องเรียก "แม่ครับ ช่วยด้วย จักรยานล้ม"
+
เดินไปเห็นภาพตามที่บรรยายไว้ข้างต้น ลดตัวนั่งลง แสดงความเห็นใจ แต่ไม่รู้สึกแบบอินเข้าไปถึงใจลูก ด้วยยังใช้ใจตัวเองรู้สึก ตัดสินตามความคิด ความเชื่อตามประสบการณ์เก่าของตัวเอง (เห็นใจ แต่ยังไม่ถึงขนาดใช้การเอาใจลูกมาใส่ใจเรา)
+
ฉันมนุษย์ที่อึดถึกทน มีใจที่แข็งแกร่ง หล่อหลอมตัวตนมาเช่นนี้ ก็เลยเผลอลืมใจลูกไป ณ ขณะนั้น
+
ฉันอาสาช่วยลูกเก็บขยะที่กระจายและไปทิ้งไป เอาจักรยานไปเก็บ ลูกบ่นว่าเจ็บๆ ระหว่างที่ฉันก็ก้มหน้า เก็บๆๆๆ ตามองขยะ มือหยิบ หูฟังลูก ปากขยับตอบรับความรู้สึกลูกด้วยใจที่ไม่ได้ให้ลูกเต็มร้อย?
+
ลูกยังห่วงนัดหมายกระโดดเชือกของเรา เขาบอกวันนี้เขาคงกระโดดไม่ไหว ค่ะลูกกายเจ็บ แต่ยังใส่ใจจะดูแลใจของฉัน (แม่ที่ชอบลืมหัวใจ?)
+
เราคุยกัน บอกไม่เป็นไร ไม่เห็นใจลูกด้วยนะ ตอนนั้นว่าเขาใส่ใจแม่? คือแม่ก็ไปอยู่กับการคิดจัดการแผลภายนอกของลูก บอกลูกให้ขึ้นบ้านไปทำแผล
+
ค่ะ ลูกเดินเจ็บเข่า โขยกเขยก กระโพลกกระเพลก ลากเข่าเลือดซิบเดินขึ้นชั้น 4 (เป็นคนชนชั้นสูงงงง อยู่ชั้นบนสุด ชั้น4) ขึ้นไปทำแผลลำพัง?
+
ตัดมาที่แม่ กระโดดเชือกออกกำลังกายอย่างเบิกบาน ด้วยวางใจในลูกมาก ว่าเขาโตแล้วดูแลตัวเองได้แล้ว ลืมเรื่องของใจ? นี่แหละคะ ตัวตนแม่ผู้แข็งแกร่ง เอาใจตัวเองมอง ว่าลูกก็เจ็บแหละ แต่เจ็บแค่นี้ถลอกๆ ซิบๆ สำหรับใจตัวเองนี่สามารถเล่นต่อได้สมัยวัยเด็ก
+
เอาใจของเราไปทับใจลูก(เลยมองเห็นไม่ชัด) สักพักใหญ่ๆ นานเลยแหละ ลูกโทร.มา ขอให้แม่ช่วยมาดูแผลให้หน่อย เขาพยายามทำแผลและมีชิ้นเนื้อที่ดูน่าใจหาย ตัดออกไม่ได้ เจ็บมาก เสียงที่ลูกส่งผ่านมานั้น เป็นความรู้สึกทั้งเจ็บและกังวล
+
หัวใจที่แข็งโป๊ก ของฉันอ่อนระทวย รู้สึกผิด และสำนึกได้ ลูกของฉันเขาเป็นเด็กอารมณ์อ่อนไหว เป็นพื้นนิสัยที่มีมาแต่เกิด และระเบิดออกมาให้เห็นเรื่อยๆ ในสมัยที่ฉันยังไม่มีทักษะความเป็นแม่ที่อ่อนโยน
+
ระหว่างการเดินขึ้นห้อง ฉันสิ้นคิด เพราะเจอบันได ทำสัญญาไว้กับบันได ขึ้นลงบันไดเมื่อไหร่จะฝึกรู้สึกตัว และมันเริ่มเป็นอัตโนมัติ พอขึ้นบันได ใจกลับมารับรู้กายที่เคลื่อนไหว?
+
ถึงชั้น 4 ฉันดูใจ ว่าเรียบร้อยดีไหม (ใจปกติไหม) ก่อนเปิดประตูเข้าไปหาลูก (แวะกลับเข้ามาดูแลบ้านภายในก่อน)
และได้คำตอบ ใจเรียบร้อยดี เปิดเข้าห้องไปหาลูกได้☺
+
ลูกนั่งจ้องแผลอยู่ที่พื้น หน้่าตายังฉายชัดถึงความเจ็บปวด
ฉันลดตัวนั่งลงข้างๆ และกอดลูก "เจ็บมากเลยใช่ไหม" ลูกน้ำตาไหลเผาะๆๆ? ซบแม่ และบอกระบายความรู้สึก ความคิดมากมาย ฉันฟัง ฟังและฟังด้วยใจ
ณ เวลานั้น ฉันอยู่กับลูกทั้งตัวและหัวใจ
100%
+
ฉันชื่นชมในความเข้มแข็งของลูก ที่ฉันเห็นด้วยความจริงใจ ที่เขาล้มเข่าถลอกแบบนี้ไม่ร้องไห้ ยังเดินขึ้นมาทำแผลเองได้ลำพัง และยังอยู่กับตัวเองได้น่าจะเกือบครึ่งชม.
+
สังคมมักบอกบ่อยๆ เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง ไม่ร้องไห้ แต่ลูกชายของฉันเป็นเด็กอ่อนไหวร้องไห้ สะเทือนใจง่ายแต่เด็ก จึงมักได้รับคำสอน ความหวังดีที่อาจมีคมจากผู้คนรอบตัว เขาเลยเผลอรับคำสอนนี้มาไว้ในใจเช่นกัน?
+
ลูกยังเจ็บแผลที่เข่าอยู่มาก แต่ที่ใจคงรู้สึกสบายขึ้นแล้ว เขาทำแผลเอง ยิ้มแย้ม และมีเดินโชว์ว่ายังเดินได้อยู่
สักพัก เขาพูด "แม่ดูซิ แข็งแรงใช่ไหมล่าาาา" โชว์ลีลาแอ็คท่่าแนวทะเล้นเฮฮาตามประสาผู้ชายขี้เล่น? สักพักเขาก็บอกว่า อีกใจของเขา เห็นว่าตัวเองอ่อนด๋อย กระจอก (อ่อนแอ)
+
เหมือนไม่แน่ใจ ในตัวเอง ว่าจะชื่นชม รู้สึกดีกับตัวเองดี หรือ จะตำหนิตัวเองดีที่แสดงความอ่อนแอด้วยการร้องไห้(ฉันเดาใจ)
+
ฉันชวนลูกนั่งลง เราคุยกัน สำหรับแม่ ลูกแข็งแกร่งนะ?❤ คนที่กล้าจะร้องไห้ออกมา ไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่เป็นคนที่เข้มแข็งกล้าพอที่จะยอมรับความจริงที่เจ็บปวด กล้าบอกความรู้สึก กล้าแสดงความรู้สึกออกมา สำหรับแม่นี่คือคนที่เข้มแข็งที่แท้จริง
+
ฉันได้โอกาสเล่าเรื่องอดีตของตัวเองให้ลูกฟัง ว่าภายนอกที่ใครๆ เห็นว่าเข้มแข็งใน แท้จริงในใจแม่ร้องไห้หนักมาก?
เปราะบาง และอ่อนแอ ส่งผลต่อชีวิตแม่อย่างไร ลูกนิ่งฟัง เราได้คุยกัน แลกเปลี่ยนความคิดมุมมองกัน
+
และเราก็หัวเราะเสียงดังๆด้วยกันอีกครั้งจบบ่นความค่ะ????
+
❤ชวนอ่านและชวนเรียนรู้จากเรื่องราวนี้ และชวนแบ่งปันมุมมองความคิดที่เป็นประโยชน์ต่อชีวิตด้วยกันค่ะ
+
ขอบคุณลูกที่ยินดีให้แม่แบ่งปันเรื่องนี้ บุญกุศลใดที่เกิดขึ้นขอส่งผลให้ลูกของแม่พบความรักที่แท้จริงต่อตัวเอง มีพลังความศรัทธาต่อตัวเอง แม้ในวันที่อาจลืมเห็นคุณค่า ลืมเห็นรักแท้ต่อตัวเอง ขอให้มีพลังศรัทธาต่อตัวเองนำพาตัวเองให้พบรักแท้และเห็นคุณค่าในตัวเองอีกครั้ง❤

[สุจิตรา]

อึม….แผลมิใช่น้อยเลยค่ะ เด็กแทบทุกคนมีแผลจากจักรยานล้ม