“วันสตรีสากล
ของหัวใจผู้หญิงธรรมดา”
เขาบอกว่าวันนี้คือ วันสตรีสากล
ฉันก็ก้มลงมองตัวเอง
ไม่เลย...ฉันไม่มีความสากลอันเป็นตัวตนอะไรเหมือนใครเขาเลย
ชีวิต...
ตื่นนอน ทำนั่นโน่นนี่ เข้านอน
ตื่นมาอีกครั้งจึงได้รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่
และก็วนเวียน...หมุนไปตามเวลา
เวลาแล้ว เวลาเหล่า
จนไม่ต้องตอบคำถามต่อตนเองแล้วว่าเมื่อไหร่การหมุนวนนั้นจะดับลง
วันนี้ผ้าถุงที่ฉันนุ่ง เป็นไหมน้อย ผู้ทอคือหญิงชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่ง ผู้คอยทอผ้าด้วยหัวใจอันถ่ายโยงมรดกทางวิถีที่พ่อแม่มอบให้ ... คนทอผ้าในบ้านเรามักเป็นผู้หญิง ต่างกับที่อินเดียที่ฉันเคยไปดูนั้นเป็นผู้ชาย
กว่าจะได้ผ้ามาหนึ่งผืน
การทอจะเริ่มต้นเมื่อการงานในครอบครัวเสร็จลง จึงได้มานั่งอยู่หน้ากี่ทอผ้า ...ดูแล้วก็เหมือนงานอดิเรก แต่ความจริงแล้วนี่คือ ค่าเทอมของลูก ค่ายาและการใช้จ่ายไปหาหมอ และเงินรองรังของชีวิตในครอบครัว
บทสนทนาถึงผ้าไหมแต่ละผืนจึงมีเรื่องราว ที่ผ่านการบอกเล่าจากผู้หญิงคนหนึ่งมอบมาถึงผู้หญิงอีกหลายๆคน ที่คุณค่ามีมากกว่าผ้าไหมหนึ่งผืน
วันนี้ก็เช่นเดียวกัน
ผ้าไหมที่เต็มไปด้วยเรื่องราว การเมือง สังคม และวัฒนธรรมที่สะท้อนถึงคำว่า “คือหัตถาครองพิภพ”...ผ่านชีวิตเล็กๆของคนเล็กๆ ที่ทั้งชีวิตอาจไม่ได้เรียนหนังสือเลย
สำหรับฉันแล้ว ผู้หญิงบ้านบ้านหนึ่งคนที่ลงแรงหาเลี้ยงผู้คนในบ้านหลังนั้น คือ ผู้ที่สมควรได้รับการยกย่องในวันแห่งสตรี...ดังกล่าวนี้
เพราะ ความก้าวร้าวไม่มีอยู่เลยในหัวใจของเธอ นอกจากการโอบอุ้มลูก และสามีให้อยู่ดีกินอิ่มประคองความรอดให้มีขึ้นในบ้านเล็กๆ...จนรอยเวลาของชีวิตไม่มีเหลือพอที่จะไปก้าวร้าวต่อผืนแผ่นดินที่เธอดำรงอยู่
แด่ เธอ
แด่ แม่
แด่ วันสตรี...ทุกคนที่มีหัวใจอันอ่อนโยน
#งานงามศิลป์
#ไหมบ้านบ้าน
ไม่มีความเห็น