อีกไม่นานฟ้าจะสว่าง
ฟ้าหม่นๆ นะ
ฝุ่นเล็กๆ เต็มอากาศ
แต่ผู้คนเหมือนจะหลงลืม...เพราะใจแต่ละดวงเต็มไปด้วยความมืดมนต่อเชื้อโรคเล็กๆ ที่มองไม่เห็นด้วยตา
ก้มหน้า...
ขีดเขี่ยบนหน้าจอเล็กๆ ใจนี้หม่นยิ่งกว่าท้องฟ้า มีเพียงแค่กี่คนเล่า ที่ปรารถนาจะเปิดฟ้านี้ให้กระจ่าง...สว่างลงมาที่กลางใจ
ฉัน...
รับรู้ความเป็นทุกข์ต่อความทุกข์ที่วนอยู่รอบตัว แล้วอยู่ๆ ก็มีกวีท่านหนึ่งผ่านเข้ามา ไม่สิเขาไม่ใช่กวี สำหรับฉันแล้ว อักษรของเขาเป็นมากยิ่งกว่ากวี
ฉันซึ้งใจเมื่อเขาบอกเล่าชีวิตหลายชีวิตในต่างแดนและฝันถึงการกลับมาบ้าน ที่พวกเขาเพียรมาเติมความอิ่มแม้เพียงกายแต่นั่นไม่เท่าความอิ่มภายในใจ “พ่อ” ผู้เดินทางไปในต่างแดนเพื่อชีวิตที่ดีในอีกหลายๆชีวิต ...ฉันอ่านคำบอกกล่าวนี้ ฉันเห็นหัวใจอันอ่อนโยนที่ยิ่งใหญ่
ฉันตามร่องรอยที่ทิ้งไว้...ไปเรื่อยๆ
แล้วฉันก็ได้ไปพบครูช่างผู้อยู่ในตำนานที่กำลังทำสิ่งอันงดงามท่ามกลางฟ้าอันมืดหม่น พร้อมหัวใจดวงเล็กๆอันหลายดวงที่สุกสว่างมาก มากจนหัวใจของฉันเต้นระริกระริก
และกระซิบดังๆ บอกกล่าวต่อตนเองว่า...อีกไม่นานฟ้าจะสว่างกระจ่าง”ใจ”?
#ความในใจ
#SelfReflection
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น