โคราชระทม

คืนวันเกิดเหตุ นั่งอ่านทวิตเตอร์ ดูข่าวไลฟ์สด ติดตามทุกช่องทาง อย่างจดจ่อแทบไม่ได้นอน จนทุกอย่างผ่านพ้นไปในที่สุด ความคิดและความรู้สึกต่อเหตุการนี้ มันจุกอยู่ข้างใน เคยถูกรังแกจากระบบ เคยคิดจะทำอย่างที่เขาทำเหมือนกัน เพียงแต่ไม่มีโอกาส และดีใจมากที่ไม่มี ตอนนี้พยายามปรับจิตให้เป็นปกติเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนมันเป็นไปได้ยาก และเชื่องช้า หมดหวัง หดหู่และ ซึมเศร้า สงสารทุกๆ ฝ่ายและทุกๆคนในเหตุการครั้งนี้ และคิดว่าถ้ายังมีการรังแกกันอยู่ในสังคมไทยไม่ว่าในระดับใด ราชการหรือเอกชน เชื่อว่ามีครั้งนี้แล้วมันจะต้องมีอีกแน่ แล้วความเหลื่อมล้ำมันจะหมดไปได้อย่างไร ในเมื่อเราต่างคุ้นชินกับมันใครก็ได้ช่วยตอบที