[1]
ความมืดยังคงปลกคลุม
ความเย็นยังไม่คลายออกไป
ความเงียบ ... สงัด
ฉันลืมตาตื่นในความมืด
จำทุกอย่างไม่ได้ ดับสนิทยิ่งกว่าความมืดนี้
ความทรงจำค่อยๆ ไต่ระดับ
ลางเลือนเหลือเกิน
ก่อนดับความรู้ตัว และดวงตานั้นฉันสัมผัสอยู่เรื่องอะไร
[2]
เป็นนานสองนาน
และฉันก็ยังหาความทรงจำนั้นไม่เจอ
หนังสือหลายเล่มวางอยู่ข้างๆ
แต่ ฉันก็ไม่แน่ใจนักว่า
ได้หยิบมาอ่านก่อนหลับตาลงไปหรือไม่
…และฉันก็วางอดีตนั้นลงไป
บอกตัวเองว่า “ช่างมันเถอะ”
แสงสว่างเริ่มฉายส่อง
แต่ฉันก็ยังคงอยู่ที่เดิม
เป็นนานสองนาน
[3]
ฉันเริ่มพบว่า
ทำบางสิ่งบางอย่างหายไป
เทคโนโลยี อยู่ใกล้ตัวเหลือเกิน
มันอาจจะทำลายบางสิ่งบางอย่างในความสัมพันธ์
ฉันนึกถึงคลื่นที่ถูกส่งไปมา
และฉันอาจเป็นพื้นที่แห่งหนึ่งที่รับคลื่นนั้น
ฉันค่อยๆทิ้งหลายสิ่งหลายอย่าง
ระลึกถึงองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า
แม้อะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็จะเดินไปจนสุดทาง
ตราบลมหายใจหมดลงไปอันนิจนิรันดร์
ไม่มีความเห็น