หลังจากที่ชีพจรลงเท้าเดินเท้า ไปจังหวัดโน้น จังหวัดนี้ เหยียบย่างบนยอดหญ้าและผิวฝุ่น สุดท้ายก็ต้องกลับมายืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำปิง กำแพงเพชร
ริมฝั่งแม่น้ำปิง ยามพระอาทิตย์อัสดง ช่างเปรียบเสมือนลมหายใจสุดท้ายแห่งชีวิต
เมื่อแสงอาทิตย์สีทองเริ่มเลือนลับจากของฟ้าที่แสนไกล ลมหายใจก็เริ่มถอดถอนใจถึงเวลาที่เดินผ่านไปอีกวันหนึ่ง
วันเวลาที่เริ่มต้นจากฝั่งหนึ่งของขอบฟ้า และมาจบลงในอีกฟ้าหนึ่ง ต่างที่ ต่างกาล และต่างเวลา
"พรุ่งนี้ พระอาทิตย์จะขึ้นอีกฝั่งหนึ่งอย่างสดใส
เปรียบเสมือนใจของเราที่จะต้องตื่นขึ้นมาบนผืนแผ่นดินไทย
ผืนดินแห่งขวานทองแสนงาม ที่คนไทยภูมิใจในความงาม
วันนี้ ฉันยืนสูดลมหายใจด้วยอากาศใต้ท้องฟ้า "กำแพงเพชร"
ฉันอยู่ได้ ยืนได้ ทำสิ่งต่าง ๆ ได้ด้วยก็เพราะ สรรพชีวิตแห่งกำแพงเพชร
สรรพชีวิตที่เกื้อหนุนกันเป็นระบบที่สอดคล้องประสานกันอย่างสมดุลและยั่งยืน
ฟันเฟืองแห่งห่วงโซ่ชีวิตนี้จะคงอยู่ในใจฉัน "นิรันดร"
ปภังกร วงศ์ชิดวรรณ
ฉันอยู่กับ "กำแพงเพชร"
อ. ค่ะ อาจารย์เป็นอะไรหรอคะ
อ่านดูแล้วรู้สึกถึงความ.... อะไรสักอย่างในหัวใจ (บอกไม่ถูก)
แต่อ่านแล้วก็ได้อารมณ์ดี รู้สึกว่ามันมาจากห้วงหนึ่งของอารมณ์ แต่ทำไมดิฉันรูสึกเหมือนอาจารย์ไม่ค่อยสบายใจก็ไม่รู้ หรือว่าดิฉันคิดมากไปเอง ...เฮ้อ..
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ
ขอให้ อ. เข้มแข็ง มั่งคง และยังคงความมุ่งมั่นต่อไป เป็นกำลังใจให้นะคะ