วันเด็กที่ไม่มีวันลืม
ในช่วงชีวิตในวัยเด็กถ้าให้กล่าวถึงเรื่องที่ฉันไม่มีเคยมีวันลืมได้เลยก็คือ ช่วงอายุ 11 สมัยป.5 ที่โรงเรียนของฉันทุกปีจะมีการประกวดเต้นเป็นห้องแต่ปีนั้นเป็นปีที่พิเศษมากๆเพราะทางโรงเรียนได้มีเงื่อนไขให้มีการเต้นประกอบการร้องเพลง คือ มีนักร้อง 1 คน และ คนเต้นประกอบเพลงไม่เกิน 10 คน ส่วนตัวของฉันเป็นคนที่ชอบร้องเพลงมาก แต่ไม่เคยขึ้นเวทีที่ไหนมาก่อน แต่ด้วยความมั่นใจในน้ำเสียงของตัวเอง ฉันจึงอาสาเป็นนักร้องนำ พวกเราช่วยกันเลือกเพลง คิดท่า ซ้อมกันหลังเลิกเรียนที่โรงเรียนทุกวัน คุณครูก็คอยดูแลไม่ให้พวกเราอยู่โรงเรียนจนค่ำเกินเพราะกลัวจะเป็นอันตราย และสิ่งที่พิเศษของวันเด็กอีกหนึ่งอย่างคือ การเปิดกาดมั่วคัวแลงของนักเรียนแต่ละห้องจึงทำให้ห้องเรามีกิจกรรมที่ค่อนข้างแน่น ทั้งเรื่องแสดงและเรื่องการร้านขายของ และด้วยความที่ฉันเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือทุกคน ช่วยเหลือทุกอย่างทุกงาน ฉันก็อาสาเป็นคนขายของผลัดที่ 1 พอมาถึงวันจริง พวกเราเตรียมเสื้อผ้า เครื่องสำอางของคุณแม่มาช่วยกันแต่งหน้าแต่งตัวและรีบไปเปิดร้านขายของ ร้านของพวกเราขายดีมากทำให้ฉันแทบไม่ได้พัก เมื่อจบผลัดของฉันฉันรีบขึ้นไปบนห้อง ไปซ้อมก่อนจะแสดงจริงอีกรอบ ตอนนั้นตัวมันเย็น ทั้งตื่นเต้นและก็กังวล ทำให้ไม่รู้สึกหิว แต่ยิ่งกลับรู้สึกเริ่มไม่มีความมั่นใจในการร้องเพลง เหมือนฉันกดดันตัวเองด้วยว่ากลัวจะร้องออกมาไม่ดี พวกเราลงไปรอข้างล่างไปนั่งดูการแสดงของน้องๆชั้นปีอื่นๆ ตอนนั้นร่างกายรู้สึกง่วง เหมือนเสียงรอบข้างค่อยๆเริ่มสับสนกันไปหมด ฉันเริ่มจับคำพูดของคนอื่นๆไม่ได้ สักพักก็มีเสียงเรียกให้พวกเราไปสแตนบายรออยู่ข้างเวที ยิ่งเป็นจังหวะที่บีบหัวใจ มันตื่นเต้นเหมือนใจแทบจะหลุดออกมา แต่ก็ไม่มีแรงพอ เพราะเสียงรอบข้างมันปนกันไปหมด จนเพื่อนๆสังเกตว่าเราหน้าซีด เหมือนจะเป็นลม ตอนนั้นในใจอยากจะนอนหลับตา ฉันบอกกับเพื่อนว่า ให้คนอื่นมาร้องแทนได้ไหม แต่เพื่อนพูดว่าถ้าไม่แสดงก็ไม่แสดงด้วยกัน เพราะไม่มีใครสามารถร้องเพลงได้เลย ตอนนั้นหัวตีกันไปหมดอีกไม่กี่นาทีก็จะได้ขึ้นแสดงแล้ว ฉันจึงตัดสินใจกัดฟันขึ้นไปร้องเพลง วินาทีที่ขึ้นไป ทุกคนต่างรู้แล้วว่าฉันจะเป็นลม มีคนตะโกนขึ้นมาว่า นักร้องเป็นลม แต่ฉันนั้นก็อดทนร้องจนจบได้สำเร็จ แต่เพื่อนข้างล่างบอกว่า สีหน้าตอนฉันร้องเพลงคือขัดกับอารมณ์เพลงมาก 5555 พอแสดงเสร็จ ฉันก็ถูกหามลงเวทีโดยทันทีภายใต้การดูแลของคุณครูห้องพยาบาล และภาพทุกอย่างก็ตัด ตื่นมาอีกที ฉันนอนอยู่ในห้องประจำของฉัน ที่เปิดแอร์ มีเพื่อนๆคอยดูแล มันเป็นทั้งเรื่องหน้าอายและก็เป็นเรื่องที่ทำให้ฉันประทับใจในตัวเพื่อนๆทุกคนเลยที่ไม่เคยทิ้งกัน
Person : อายุ 11 ปี, รู้สึกตื่นเต้น กังวล, มีอาการหน้ามืดเป็นลม, ไม่รู้สึกตัวขณะร้องเพลง, รู้สึกอบอุ่น อุ่นใจกับเพื่อนๆ, รู้สึกเป็นห่วงเพื่อนๆEnvironment : ห้องเรียนมีสิ่งอำนวยความสะดวกในการซ้อม, เพื่อนๆให้ความร่วมมือและคอยช่วยเหลือ, คุณครูใส่ใจนักเรียน, โรงเรียนสนับสนุนให้เด็กทำกิจกรรม, มีหน่วยปฐมพยาบาลรองรับ, หอประชุมแออัดOccupation : เป็นเด็ก, เป็นนักเรียน, เป็นนักร้อง, ร้องเพลง, เต้น, เป็นผู้ป่วย, เป็นแม่ค้า, ซ้อมเต้นPerformance : ไม่สามารถรับรู้สิ่งต่างๆตอนร้องเพลง, สามารถร้องเพลงได้แต่เป็นไปด้วยความลำบาก, หลังร้องเพลงเสร็จไม่สามารถช่วยตัวเองได้แต่มีทีมปฐมพยาบาลคอยดูแล, ไม่สามารถลุกไปซื้ออาหารกินได้ทันทีแต่มีเพื่อนๆคอยซื้ออาหารมาให้, สามารถกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติหลังจากได้รับการดูแล
ความเห็น (2)
รูปประกอบค่าาาา อิอิ
จะดีเยี่ยมถ้าแยกข้อให้ชัดP: P1 ในวัย 11 ปี รู้สึกตื่นเต้น กังวล มีอาการหน้ามืดเป็นลม ไม่รู้สึกตัวขณะร้องเพลง P2 รู้สึกอบอุ่นใจกับเพื่อนๆ E: E1 โรงเรียนมีสิ่งอำนวยความสะดวกในการซ้อม E2 ครูและเพื่อนๆให้ความช่วยเหลือ E3 มีหน่วยปฐมพยาบาลรองรับ O: O1 กิจกรรมซ้อมเต้นร้องเพลง O2 กิจกรรมกินอาหาร O3 กิจกรรมการช่วยเหลือจากทีมปฐมพยาบาล P: P1 สามารถร้องเพลงได้แต่เป็นไปด้วยความลำบาก P2 หลังร้องเพลงเสร็จไม่สามารถช่วยตัวเองได้ แต่มีทีมปฐมพยาบาลคอยดูแล P3 ไม่สามารถลุกไปซื้ออาหารกินได้ทันทีแต่มีเพื่อนๆคอยซื้ออาหารมาให้ P4 สามารถกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติหลังจากได้รับการดูแล