24 ชั่วโมงของฉัน...มันไม่เท่าคนอื่น

เส้นทางชีวิต
เส้นทางแห่งชีวิต

29 มิถุนายน 2562

24 ชั่วโมงของคนเราไม่เท่ากัน

"ดอกพิกุล"

กว่าจะผ่านมาได้ในแต่ล่ะวันนั้นมันไม่ง่ายเลย

...ในโรงละครโรงใหญ่ของโลกใบนี้...มันก็มีเรื่องราวมากมายจนไม่รู้จะดูเรื่องไหนก่อน แต่ที่แน่ๆเรื่องราวในชีวิตของเราเท่านั้นที่ชัดเจนสุดแม้จะอยากดูหรือไม่อยากแสดงแต่ทุกอย่างมันชัดเจนในความรู้สึกและความทรงจำ...ความยากลำบากของชีวิตนั้นเรามีมาก เริ่มตั้งแต่เราเกิดมาในครอบครัวที่ต้นทุนชีวิตต่ำแต่ด้วยจิตวิญญาณ คำสอนและแรงผลักดันจากคนในครอบครัวญาติมิตร เป็นตัวหล่อหล่อมและหล่อเลี้ยงให้ชีวิตเราได้มีแบบอย่างในการก้าวเดิน แต่กระนั้น เส้นทางของเราอาจถูกดึงแยกออกจากทุนดั้งเดิมของครอบครัวบ้าง เพื่อให้มีแนวทางชีวิตที่ดีกว่าเดิม...โอกาสถูกหยิบยื่นมาใส่มือ แม้จะไม่ได้มีพร้อมทุกอย่างแต่เมื่อมีโอกาสต้องลองเดินแยกจากเส้นทางวิถีเดิมของบรรพบุรุษ ...มันยากมากกว่าจะก้าวผ่านข้ามอุปสรรคนานนัปการมาได้ จนจบการศึกษาและหางานทำ...ชีวิตได้เรียนรู้นอกห้องเรียนอีกครั้งเมื่อเริ่มต้นชีวิตแห่งครอบครัว มันเป็นวิชาเรียนที่ไม่มีใครออกแบบให้เราได้ทั้งหมดแม้แต่ตัวเราเอง ดังนั้น เราจึงทำได้คือการเรียนรู้ไปกับมัน วิถีชีวิตที่ควรเป็นเพราะมันเปลี่ยนแปลงสภาพได้ทุกวัน….อุปสรรคครั้งแล้วครั้งเล่า ความหดหู่ ท้อใจก็เข้ามาเป็นระยะ แต่ก็ยังโชคดีทีมีเรื่องราวดีๆปะปนสร้างสมดุลย์ในชีวิตมาบ้าง...ทำให้ทุกอย่างไม่เลวร้ายจนเกินไป...จนถึงเลยครึ่งชีวิตมาแล้วฉันก็ยังต้องสู้ สู้อย่างหนักเพียงลำพังเมื่อคู่ชีวิตได้จากกันเพื่อกลับคืนสู่สวรรค์ ความขัดสน ความยุ่งยาก และสู้ตามลำพังเป็นบทเรียนที่ฉันต้องแก้โจทย์ปัญหา เงินเดือนที่เหลือเพียงน้อยนิดกับการเลี้ยงดูลูกสองคนยังไม่เพียงพอ ฉันโหมทำงานพิเศษเพิ่มเติมอย่างหนัก  เพื่อหวังจะได้ค่าตอบแทนมาจุนเจือลูกๆ เพราะกำลังอยู่ในวัยเรียน ทุกครั้งที่ว่าไงก็ถักเสื้อ ถักโน่นนี่ขาย งานที่ทำมันต้องใช้เวลา ทำให้ต้องใช้แรงกายที่มีอยู่มาฮึดสู้...หลายคนบอกพักผ่อนบ้างนะ ดูแลตัวเองบ้างนะ….เราเข้าใจแต่เราก็ยังทิ้งตรงนี้ไม่ได้ รายได้ที่จะพอหมุนในครอบครัว บางครั้งร่างกายอยากจะพัก แต่สมองยังคงคิดวนเวียนวางแผนชีวิตในแต่ละวัน พรุ่งนี้จะทำอะไร ….ทุกอย่างมันใช้เวลาจนรู้สึกว่า 24 ชม.สำหรับเราทำไมมันน้อยนัก นอนแป๊บเดียวสว่างล่ะ ทำงานหลายอย่างยังไม่ครึ่งก็ค่ะล่ะ….วิถีชีวิตคงมีเพียงเท่านี้ ต้องเผชิญชะตาในกลางวันและกลางคืนไปเรื่อยๆจนกว่าชีวิตจะหาไม่….เราจึงต้องมาจัดการทุกอย่างในแต่ล่ะวันให้ลงตัว….สำหรับฉันแล้ว 24 ชั่วโมงของคนเรานั้นมันไม่เท่ากันเลยจริงๆ

00:20 น. บันทึกโดย  พิกุล พุทธมาตย์

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

สู้ต่อไปนะคะ ยังโชคดีที่เราสามารถทำได้หลายอย่างค่ะ

[พิกุล]

ขอบคุณมากๆนะคะ