ผมไม่ได้บอกใครเลย ยกเว้นโทรหาอาจารย์มาลินี ที่ท่านกำลังประกอบอาหารมื้อเที่ยง เป็นส้มตำ บอกท่านว่า ขณะโทรอยู่สายแยกทางเข้า ต.ถืมตอง จะเข้าพื้นที่ชุมชนเผ่าตองเหลือง วันนั้นเป็นวันที่ 5 ธันวาคม 2549 วันเฉลิมพระชนม์พรรษาในหลวง
เมื่อถึงที่หมายให้คุณตรีปฐมและคุณป็ก สนทนาตามสะดวก ส่วนผมเดินไปเรื่อย ๆ ในชุมชน ด้วยธรรมชาติตัวเอง ชอบการเรียนรู้ จะทักทายและสอบถามแบบสบาย ๆ
วันนั้น พบว่า ราคาของที่พี่น้องตองเหลืองผลิต จะขายไปตามความพึงพอใจ หรือตามที่ญาติๆ ฝากมา เช่นอย่างผมถามเรื่อง ย่าม ลูกเขยฝากขาย 300 บาท แม่ยายไม่ยอมขาย แต่บอกผมว่า หากของเขา100 ก็จะขาย เออ ๆ ๆ
ส่วนลุงปา ผู้เฒ่าอยู่เลี้ยงหลาน ขายของให้ผม ๆ รู้ว่า ราคาว่าเหมาะสมเพียงใด ลุงปา ขายให้ในราคาไม่แพง แต่เมื่อมีใครมาถามผมไม่บอก เพราะจะทำให้ของที่ขายของลุงปา วันข้างหน้าถูกกดราคา ผมเข้าใจว่าเราคอบกันด้วยจิตใจ
มีอีกหลายเรื่องที่ทำให้ผมต้องคิด และเรียนเสนอไปยังผู้ปรารถนาดีทั้งหลายว่า ไม่ควรมองข้ามเรื่อง ราคาของ ราคาฅน ไม่เช่นนั้น อารยธรรมที่ดีอาจถูกทำลาย ผู้รู้ทั้งหลายไม่ควรมองข้าม แววตาพี่น้องตองเหลืองค่อนข้างบริสุทธิ์ ไม่ควรเลยที่เราจะไปเอาเปรียบหรือใช้เงิน / อำนาจฟาดหัวเขา
ไม่มีความเห็น