เบิ่งดาวใสในผืนฟ้า กลางเมฆาเงียบมิดหมี่
ฮู้บ่มีคนหนึ่งนั้น รำพันเว้าเฝ้าคิดถึง
บ่มีหยังทั้งลึกซึ้ง แค่รำพึงจึงบอกเล่า
ปานแสงเงาเฝ้าเคียงข้าง เผิ่นฮู้บ้างแน่บ่นอ
บ่กล้าขอพอเคียงข้าง หรือเพียงย่างทางในใจ
แค่เม็ดไผให้เธอเห็น กะแม่นเป็นคือบุญแล้ว
เป็นผักแพวข้างพาเข้า(ข้าว) ถึงบ่เอากินกับป่น
กะบ่สนหยังเด้อจ้า ขอเพียงว่าได้คิดถึง (กะพอใจหล่ะเด้อครับ)
ขออนุญาต : นำภาพและเสียงประกอบงานเขียน เพื่ออัถรสในการอ่าน ซึ่งไม่ได้ดัดแปลงแต่งเติมต้นฉบับแต่อย่างใดครับ
( บ่าวโจ่โล่ )
ไม่มีความเห็น