222- ผมเห็นเธอเดินผ่่านหน้าบ้านไป ( ตอนที่ 5 )

                                              5

   ........ส่วนตัวเธอนั้นต่อมาเกิดอาการสำลักน้ำและโคลน อ่อนแรงหายใจติด ๆ ขัด ๆ  แล้ว หัวมีอันล้มลงซบพาดแน่นิ่งปริ่มอยู่กับขอบคูน้ำ  แล้วไม่รู้อะไรอีกเลย  เตำรวจระดมกำลังค้นหามือถือของหญิงสาวในบริเวณที่เกิดเหตุเป็นการใหญ่  เพื่อหาว่ามีรูปคนร้ายติดอยู่ในมือถือหรือไม่   จากการค้นหาแบบปูพรม  ตำรวจพบมือถือของหญิงสาวตกอยู่ในพงหญ้าฝั่งตรงข้ามตึกแถว เมื่อนำไปเปิดดู พบว่า  มือถือไม่ เสียหาย ตรวจสอบ   พบว่า  มีรูปชาย 2 คน แอบอยู่ข้างพุ่มไม้หลลังตึกแถว  อยู่จริง ๆ  เมื่อนำรูปคนทั้งสองไปตรวจเทียบกับรูปในทะเบียนประวัติคนร้ายที่มีอยู่ ก็พบว่า เป็นใคร   อยู่ที่ไหน  จึงถูกตามจับได้ในที่สุด  และต้องยอมจำนนต่อหลักฐานคือรอยขีดข่วนบนใบหน้าและแขนกับมือ  ที่ DNA ของพวกมันไปตรงกับที่ติดอยู่กับเล็บมือหญิงสาว

   หลังจากหายเป็นปรกติแล้ว  สาวน้อยได้ไปพบลุงคนแก่คนนั้น ซึ่งก็คือผมเองแสดงความขอบคุณที่เป็นห่วงเป็นใยเธอทั้ง ๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่อย่างใด  จนเธอรอดตายหวุดหวิด   ปรากฏว่าเธอเป็นลูกสาวผู้ว่าราชการแห่งหนึ่ง  มีอนาคตไกล  วันเกิดเหตุ  เธอไปหาเพื่อนในซอยหมู่บ้านเศรษฐกิจ  รถเมล์ที่เธอนั่งจากในเมืองไปจอดก่อนถึงปากซอย  เธอจึงเดินเข้าซอย 100 ที่อยู่ใกล้กว่า  และเดินทะลุถึงถุนนหมู่บ้านได้แทน  เพราะ เธอเคยมาแล้วในตอนกลางวัน2-3ครั้ง  ไม่มีอะไรเกิดขึ้น        จึงคิดว่าจะไม่มีอะไรอีก  หลังจากหญิงสาวมาขอบคุณผม  เธอได้มาอีกหลายครั้ง แต่ละครั้งมีของกินมาฝากมากมาย  พ่อเธอที่เป็นผู้ว่าราชการจังหวัดแห่งหนึ่งนั้น ก็ โทรศัพท์มาขอบคุณผมด้วยที่ช่วยชีวิตลูกสาวเขาและตอบแทนด้วยการส่งของกินนนนของใช้้้ต่าง ๆ มาให้มากมาย   และเธอซึ่งต่อมาเป็นผู้จัดการบริษัทขนส่งใหญ่แห่งหนึ่งยังให้ผมไปเป็นที่ปรึกษาใกล้ชืด  ต่อมาเธอสำนึกในบุญคุณผมมากขึ้นว่าเธอรอดตายเพราะผมแท้ ๆ จึงขอตอบแทนบุญคุณให้ใกล้ชิดยิ่งขึ้นโดย  ได้ขอมาเป็นลูกบุญธรรมผม  เพื่ิือคอยดูแลใกล้ชิดเป็นการตอบแทนบุญคุณได้มากยิ่งขึ้น  ซึ่งผมก็ไม่ขัดข้อง....( โปรดรออ่านตอนต่อไปในตอนหน้า )                                                                                        

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

ทำดีได้ดีจริงๆ เหมือนนวนิยายเลยนะคะ