ตัวบุญ
เห็นบล๊อกของแหม่ม เขียนเรื่องบาป ทำให้นึกถึงคำว่า บุญ ความจำตอนนี้ดูเหมือนจะเลอะเลือนไปบ้าง เท่าที่พอจะยังมีอยู่ดังนี้
เมื่อพูดถึงคำว่า บุญ เป็นอย่างไร มีเรื่องเล่า (ฟังมา) ดังต่อไปนี้
หลวงตาแก่ๆ รูปหนึ่ง เดินธุดงค์ไปเรื่อย มาถึงท่าเรือ ท่านต้องการจะข้ามฟาก จึงไปขอข้ามฟากจากเจ้าของแพซึ่งก็คืออาแป๊ะแก่ๆ เหมือนกัน ทันทีที่หลวงตาเอ่ยปากขอจบ อาแป๊ะก็บอกว่า "ต้องมีของแลกเปลี่ยนจึงจะนำท่านไปส่งอีกฟากหนึ่งได้" หลวงตาจึงบอกว่า "อาตมา ไม่มีอะไร นอกจากอัฏฐบริขาร และบุญบารมีที่พอจะมีอยู่บ้าง" อาแป๊ะจึงบอกว่า "อะไรก็ได้" หลวงตาจึงกล่าวต่อไปว่า "งั้นเอาบุญไปละกัน โยมช่วยนำไปส่งฟากโน้นหน่อย อาตมาจะได้เดินทางต่อไป" อาแป๊ะไม่รอช้า รีบจ้วงน้ำพาแพไปถึงอีกฟากหนึ่ง หลวงตาจึงเดินขึ้นจากแพและไม่ลืมที่จะกล่าวคำว่า "ขอบคุณนะโยมที่อุตส่าห์มาส่ง" อาแป๊ะจึงถามว่า "อ้าวไหนล่ะสิ่งตอบแทน ไหนล่ะบุญที่ท่านจะให้" หลวงตาทำหน้าฉงน และย้อนว่า "อ้าวโยมยังไม่ได้บุญหรือ" "ก็ยังนะสิท่าน ไหนล่ะบุญ เอามาซะดีดี" อาแป๊ะท้วงขึ้น หลวงตายืนก้มหน้าคิดอยู่ครู่ใหญ่ ระหว่างนั้นก็สอดนิ้วเข้าไปในรูจมูก พร้อมกับแคะขี้มูกเหนียวออกมา และปั้นเป็นลูกกลมๆ ด้วยนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือ แว๊ปปิ๊งเกิดขึ้นทันที "เอ้านี่โยม ตัวบุญ" พร้อมกับส่งขี้มูกที่ปั้นเป็นลูกกลอนแล้วนั้นให้อาแป๊ะ "อืม นั่นแหละดี คนเราทำอะไรต้องได้รับสิ่งตอบแทนจึงจะเหมาะ" อาแป๊ะกล่าว พร้อมกับนำลูกกลอนที่ได้นั้นไปดมและเอาลิ้นแตะดู "อืม ตัวบุญเป็นอย่างนี้เอง เค็มๆ ดี" .......จบข่าว
ความเห็น (2)
เย็นวันนี้(7/12/49) ผมได้ไปนั่งกินข้าวอยู่ มีหญิงคนหนึ่งอุ้มลูกเดินเข้ามาหา พร้อมกับในมือมีต้นกล้วยเสียบไว้ด้วยตุ๊กตาตั๊กแตนที่ทำจากใบตาล(เข้าใจว่างั้นนะ) เนื้อตัวของเธอมอมแมมพอ ๆ กันกับลูก
"เท่าไร" ผมถาม "ยี่สิบ"เธอตอบ
ไม่ได้ลังเล ผมคลักให้เธอทันที ได้มาตัวหนึ่ง ซึ่งผมก็คิดว่า มันไม่น่าจะมีราคาขนาดนั้นหรอก แต่ มันทำให้ผมนึกถึงบันทึกนี้
"ตัวบุญ" ผมคิดว่า "อืม วันนี้ผมก็ได้ตัวหนึ่งแล้วล่ะสิ"
ผมชอบที่จะซื้อของแบบนี้ แม้มันจะดูไม่มีราคาอะไรเท่าไรนัก แต่ เขาก็"ขาย" ไม่ใช่ "ขอ"
บ่อยครั้งที่ผมเจอคนที่สมบรูณ์ แต่ ขอทาน เหมือนเขายอมแพ้แล้วซึ่งชีวิต
