ดิฉันได้รับการทาบทาม...ให้ร่วมรับผิดชอบในห้อง...TO BE NUMBER ONE FRIEND CORNER ได้ร่วมงานกับจ้ะจ๋า...
ตั้งแต่การวางแผน เตรียมการ ประสานงาน ออกแบบ ตลอดจน...การดำเนินงาน...ในวันจริง คือ วันที่ 1 ธันวาคม 2549 ในงานมหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติครั้งที่ 3 ที่เพิ่งผ่านมานั้น
เราได้หาข้อมูล ประสานร่วมกับกรมสุขภาพจิตได้ตัวแทน...TO BE NUMBER ONE FRIEND CORNER ...
ทั้งหมด 5 แห่ง...ได้แก่
- โรงเรียนโพธิสาน
- โรงเรียนยโสธรพิทยาคม
- โรงเรียนนครขอนแก่น
- โรงเรียนเมืองถลาง
และ
- มหาวิทยาราชภัฎเชียงราย...
แต่ละสถาบันได้ส่งนักเรียนและอาจารย์พี่เลี้ยงในโครงการมาร่วมแลกเปลี่ยนประสบการณ์ บอกเล่าความเป็นมาและการดำเนินงาน...ในโครงการ TO BE NUMBER ONE FRIEND CORNER ...
ซึ่งแต่ละแห่งนั้น มีเส้นทางแห่งการเดินทางที่แตกต่างๆ กัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่คล้ายคลึงกันมาก คือ "หัวใจ"...แห่งการรักที่จะทำ...
ช่วงแรกของการดำเนินรายการ...เป็นการเสวนากันของครูพี่เลี้ยง...บอกเล่ากันถึงที่มา จุดก่อเกิด การเดินมา และสานต่อ...ส่วนภาคบ่ายนั้นเป็นการพูดคุยของเด็กและเยาวชน...ในทีม TO BE NUMBER ONE FRIEND CORNER ...
แม้ว่าในห้องของเราจะไม่ได้มีคนเข้าร่วมฟังอย่างล้นหลาม...หากแต่ก็เกิดความปิติสุข...ในหัวใจของทุกคน
ในฐานะของผู้ดำเนินรายการ...ยอมรับกับตนเองได้อย่างเต็มเปี่ยมเลยว่า...เราอิ่ม"ใจ"...อย่างยิ่ง
เพราะทุกคนที่มานี้มาด้วย "หัวใจ" แห่งความรู้สึกรักและผูกพันในสิ่งที่เราทำ...
...
หากถามว่าในกิจกรรมแห่งห้องนี้ดิฉันคาดหวังอะไร หรือมีเป้าหมายอย่างไร...ก็คงตอบได้เต็มปากว่า...ต้องการมารับฟังการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ของทีมระหว่างกัน ซึ่งต่างเป็นทีมที่มีอะไรให้ได้เรียนรู้ที่แตกต่างๆ กัน เป็น Role Model ที่ดีในความรู้สึก...ยอมรับคะว่า...สิ่งที่ได้นั้นเกินความคาดหวัง แม้ว่าเราจะไม่ได้มีคนนั่งฟังเราอย่างล้นหลาม หากแต่เป็นคนที่นั่งอยู่กับเราตลอดทั้งวัน ด้วยความสนใจในกิจกรรมของ "เด็กและเยาวชน" อย่างแท้จริง...
สิ่งที่ยังไม่ได้ตามความคาดหวังนั้น..สำหรับงานนี้ ณ หลายวันที่ผ่านมาถามตนเองว่าคงยังไม่มี และไม่มีความรู้สึกผิดหวังเกิดขึ้น ... เพราะบอกได้คำเดียวว่า "อิ่ม" ความรู้สึกแห่งความสุขใจ
สิ่งที่คิดว่าจะไปทำอะไร ต่อไปนั้น คือ การกระตุ้นนำให้เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้อย่างแท้จริง และขยายเป็นวงกว้างในทีม TO BE NUMBER ONE FRIEND CORNER ...เพราะประโยชน์นั้นไม่ได้ตกที่ใคร..หากแต่ตกลงในกลางหัวใจคนทำ นั่น คือ เด็กและเยาวชนผู้มีสนามแห่งความเปิดกว้าง...ได้ปลดปล่อยพลังแห่งความบริสุทธิ์ที่สร้างสรรค์...
แวะมาทักทายครับ และขอบพระคุณมากครับที่นำกิจกรรมในห้องเครือข่ายเพื่อนใจวัยรุ่นมาเล่าผ่านบล็อก
สวัสดียามดึกคะ...พี่ยุทธ..
ไม่ค่อยได้เจอกันในยามนี้เลยนะคะ...กะปุ๋มเพิ่งสะสางงาน...ออกไปได้...คงทยอยบอกเล่าผ่านมุมมองของกะปุ๋มน่ะคะ...เสียดายคะว่า...งานนี้ไม่ค่อยได้ลิขิตในรายละเอียด...มากนัก...ก็คงเก็บเกี่ยวสิ่งที่ยังคงมีค้างอยู่ในห้วงคำนึง...คะ
ขอบคุณนะคะที่แวะมาทักทาย...
(^____________^)
กะปุ๋ม
วันนั้นที่ไปฟัง ตั้งใจไปดูลีลาของคุณอำนวยบนเวทีของ พี่เลี้ยงเด็กคนนี้ แล้วก็ไม่ผิดหวัง....
นอกจากนี้ ยังได้อะไรดีๆ จากน้องๆ หลานๆ ด้วย ประทับน้องตุ้ย น้องตุ้ยเป็นเด็กหน้าตาธรรมดาตัวดำๆ แต่พอได้ฟังเสียงพูดและความคิดของเค้า รู้สึกว่าน้องตุ้ยดูมีเสน่ห์มาก
พี่ Ka-Poom คะ
ปล. เสียดายมาก ที่ไม่ได้มีโอกาสเข้าไปร่ม ลปรร. ในห้องนี้ค่ะ
คิดถึงเหมือนกันค่ะ
สวัสดีคะพี่นิดหน่อย...
ขอบอกว่า..นี่เป็นภาพทีเผลอ...ที่น่าเอ๋อมากเลยคะ...
แต่ก็บ่หยั่นคะ....ยังงัยก็น่ารักๆๆ...
ขอบคุณนะคะที่แวะมาและแวะไป...
...
น้องตุ้ย...น้องจ๋า ... น้องแจ๊ค และน้องต้อม...
คือความสดใส..และความหวังแห่งความเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพในวันข้างหน้าคะ...
(^_____^)
กะปุ๋ม
น้องไออุ่น...จ๊ะ...
เสียดายมากเลยที่เราได้คุยกันเพียงน้อยนิด...
ขอบอกว่าสองวันที่ผ่านมานั้น...ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยคะ
เต็มอิ่มแห่งความสุขใจมากคะ...
(^___^)
พี่ได้เจอ อสม.สุมนฑา ด้วยคะเลยเข้าไปทักทาย...
จำกันได้..รู้สึกดีใจมากคะ
^___^
พี่กะปุ๋ม
อยากให้เล่าสาระ วิธีการ ผลลัพธ์ ผลกระทบ ที่แต่ละกลุ่มดำเนินการ และอยากให้ ดร. กะปุ๋ม เสนอแนะว่าควรมีการต่อยอดกิจกรรมเหล่านี้อย่างไร
ขอบคุณครับ
วิจารณ์
ขอบพระคุณคะอาจารย์...
เดี๋ยวกะปุ๋มจะรีบ...ทยอย..เล่าเรื่องตามโจทย์นะคะ...
(^___^)
กะปุ๋ม