การกลับสู่มาตุภูมิของผู้เขียน ในห้วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงนี้ กลับได้รับความประทับใจเกินคาดหวัง ในการเรียนรู้ศักยภาพของคนไทย และตัวอย่างหนึ่งที่ได้สัมผัส คือ ผู้พิการทางสายตา (ตาบอด) วัย ๖๐ต้นๆ ครอบครัวผู้เขียนทุกคน ทราบดีว่า ผู้เขียนไม่มีความถนัด หรือความสามารถในการทำสวน เมื่อถึงจุดการเรียนรู้นี้ ในฤดูกาลผลไม้ ๕-๖ เดือน ผู้เขียนได้รับความช่วยเหลือจากครูพี่เลี้ยงที่ตาบอด ส่งเครื่องมือเก็บผลไม้ เริ่มต้นที่ ไม้สอยมังคุด เหล็กแทงหน่อไม้ สอนวิธีการแทง การแกะเปลือกให้รวดเร็ว วิธีการเก็บเงาะ ส่งต้นพริก กระเพรา ตะไคร้ พืชผักสวนครัวให้ปลูก เพราะบ้านสวนถูกทิ้งร้างไป ๓-๔ ปี เป็นต้น เขาให้มีดเล็กๆสำหรับใช้ในสวนซึ่งทำขึ้นเองใช้แล้วเหมาะมือ ตามมาด้วย เครื่องมือเก็บมะละกะ ละไม และให้คำปรึกษา วิธีการเก็บ และการดำรงชีวิตในสวนอีกมากมาย รวมถึงการให้กำลังใจ (จากเขาและภรรยา) จนผู้เขียน ผ่านฤดูกาลแห่งผลไม้ปีนี้ไปได้อย่างเป็นสุข เกิดการเรียนรู้ เเพื่อพัฒนางานในปีหน้าอย่างแน่นอน
สิ่งหนึ่งที่ผู้เขียนทำได้ คือ อาหาร คาว หวาน หรืออาหารว่าง ที่ฝากให้ครูพี่เลี้ยง การปฐมพยาบาลเบื้องต้นบ้าง การใช้เทคโนโลยี สืบค้นข้อมูล และการแลกเปลี่ยนพืชผักผลไม้สวนกัน ในสิ่งที่เขาและเราต่างต้องการ นับเป็นสิ่งที่มีคุณค่า (เขาไม่มี เรามี เขามี เราไม่มี)
เมื่อมีโจทย์การซ่อมเครื่องมือ เขาจะตามติด ถามไถ่ตลอดเวลาเพื่อให้จบงาน แม้กระทั่งเดินมาซ่อมให้ที่สวนผู้เขียน เพื่อจะได้นำไปใช้งานต่อได้ ผู้เขียนย้อนทบทวน คนไทยทั้งเมืองและชนบท มีคุณสมบัติข้อนี้ประมาณ ๑% ได้หรือไม่ ในวงการราชการไทย มีสักเท่าไร เอกชนอาจมีเยอะกว่าบ้างเพื่อธุรกิจ จุดนี้เป็นส่วนสำคัญของคำว่า ศักยภาพคนไทย ความโดดเด่นนี้ อาจทำให้ มีคนไทยจำนวนหนึ่งมองว่า เขาแกล้งตาบอด และนี่ คือศักยภาพคนไทยทีมีจำนวนมากกว่า เช่นนั้นหรือ ทักษะความสามารถในการเรียนรู้ตามความถนัดของผู้พิการท่านนี้ คือ การตัดต่อ ขยายพันธุ์พืช การสร้างซ่อมเครื่องมือใช้งานในสวน ด้วยประวัติ การศึกษาทางช่างไฟฟ้าในเมืองหลวง และการทำงานในบริษัทฯเครื่องดื่ม ระดับผู้จัดการ ก่อนเกิดอุบัติเหตุ ทำให้เขามีความเป็นมืออาชีพติดตัวมา แต่ชีวิตการเป็นผู้พิการนั้น ต้องผ่านอะไรมากมาย ที่จะเอาชนะใจตนเองเพื่อสร้างแรงบันดาลใจในการดำรงชีวิตอยู่อย่างมีคุณค่า ผู้เขียนยังประทับใจในภรรยาของเขาที่แต่งงานกันหลังตาบอด มีบุตรธิดา สร้างครอบครัวอย่างเป็นสุข เธอย่อมเป็นผู้ช่วยที่มีความอดทนและพยายามเป็นเลิศ
สิ่งที่ไม่สวยงามนักที่ต้องเล่า คือ เขามีบาดแผลเต็มตัว ทั้งจากการ ชน กระแทก โดนของมีคมบาด แมลงสัตว์กัดต่อย นี่คือ ชีวิตจริง ผู้เขียน ก็มีเช่นกันแม้จะเป็นคนตาดี เรื่องธรรมดาของคนสวน เช่นนั้น…
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จ อยู่ที่นั่น…รักเมตตาคุณ ธรรมคุัมครองโลก..มาให้กำลังใจซึ่งกันและกัน…บุญรักษา ..เจ้าค่ะ
ขอบพระคุณค่ะ