บันทึกที่ ๒๐๔ กลอนดอกสร้อย : ใครลิขิต
## ลิเอ๋ยลิขิต
นำชีวิตก้าวเดินไปข้างหน้า
จะสุขทุกข์แล้วแต่โชควาสนา
ฟ้าเมตตาปรานีหรือพึ่งตน
ต้องขยันลงมือปฏิบัติ
มัธยัสถ์อดออมยอมสู้ทน
มิงอมืองอเท้ารอโชคบันดล
ก่อเกิดผลเมื่อเราสร้างเองเอย ###
(อร วรรณดา ๑๗-๐๗-๖๑ ที่บ้านสวน)
สรรพสิ่งรอบข้างให้ข้อคิดแฝงด้วยปรัชญาชีวิตให้ได้เรียนรู้ศึกษาแนวทางการดำเนินชีวิต
เตือนสติ สร้างพลังใจ จุดประกายความมุ่งมั่นให้ฟันฝ่าปัญหาอุปสรรค
ทลายกำแพงความอ่อนแอและอ่อนล้าลได้
หากมองย้อนสิ่งรอบข้างอย่างพินิจแฝงด้วยข้อคิดและคติธรรม
วันหนึ่ง ขณะที่ผู้เขียนเดินเล่น กินลมชมวิวริมฝั่งน้ำ
เจ้าหอยทากตัวน้อยจุดประกายความคิด
มันเคลื่อนตัวอย่างช้าๆคล้ายพินิจ คิดหาแนวทาง
หากผลีผลาม รีบเร่ง คงตกบันไดลงไปได้รับอันตราย
สักครู่หนึ่งมันค่อยคืบคลานลงไปบันไดขั้นล่างได้อย่างปลอดภัย
หากมองย้อนมาดูการดำเนินชีวิตของคนเรา
ทุกชีวิตย่อมพบปัญหา อุปสรรคด้วยกันทั้งสิ้น แตกต่างตรงที่ใครจะมีมากมีน้อยเท่านั้น
แล้วใครเล่าจะแก้ปัญหา...หากไม่ใช่ตัวเรา
ปัญหาเกิดจากเรา เราย่อมเข้าใจมากกว่าคนอื่น และเราย่อมที่จะแก้เองได้
แม้นอยู่ในที่ท่ามกลางอันตราย หากเราใช้ความระมัดระวัง รอบคอบ
เราย่อมรอดพ้นภยันตรายได้
ใครเล่าจะมาลิขิตเรา ถ้าเราไม่ลิขิตชีวิตตนเอง
ไม่มีความเห็น