ทุกๆวัน ใครกันเล่าจะเฝ้าเห็นชมว่าเหม็น ทำหน้าเมิน เดินห่างหายใช้งานเสร็จ ก็ทิ้งร้าง ให้ว่างวายไม่สนใจ ไม่รักษา ไม่ปรานี
จนวันหนึ่ง เมื่อเวลา ต้องมาถึงห้องน้ำหนึ่ง ต้องปรับปรุง ยุ่งแล้วนั่นประชาชี หลายสิบคน บ่นขึ้นพลันแล้วนี่ฉัน จะหาใช้ ที่ไหนดี...
หากห้องน้ำ ได้สดับ รับรู้สึกคงคิดนึก หัวร่อ เยาะเย้ยหยันก็ตอนมี มองไม่เห็น เป็นสำคัญนี่ขาดฉัน จึงรู้สึก นึกถึงกัน!
กลอนคุณเม่ยกลับมาแล้ว
แยบยลเหมือนเคย
ว่าแต่ว่า กลอนนี้จะมีกลิ่นตามมาด้วยหรือเปล่าคะ
นับพี่น้อง กับห้องน้ำ แล้วหรือนี่
ดูช่างมี น้ำใจ ยากใครเหมือน
ห้องน้ำต้อง ทำแน่ ไม่แชเชือน
ครั้งต่อไป จะเอ่ยเอื้อน คำขอบคุณ.
(ระวัง ! อย่าตกใจรีบวิ่งหนีออกมาก็แล้วกัน)